Badass rules

Hoofdstuk 47

In de tijd dat ik had rondgedwaald bij GrowNext had ik wat opgevangen over een vluchthaven. Voor hun criminele activiteiten konden ze geen gebruik maken van commerciële vluchten en daarom hadden ze een privé vluchthaven. Ik was er nog nooit geweest maar ik zou het moeten proberen. Ik had geen paspoort en had twee koffers vol met geld bij me. Als ik naar een commerciële vluchthaven zou gaan zou ik meteen gearresteerd worden. Toen Ashton op zijn missie ging had ik een onwijs goed optreden neergezet. Ik huilde tranen met tuiten omdat ik hem zogenaamd miste. Een GrowNext meisje had lichtelijk medelijden met me en zo onfrutselde ik de informatie over waar het vliegveld zich bevond. Nu reed ik er op hoge snelheid naartoe.

Het toegangshek ging automatisch open toen de bewakers de Lykan zagen. Ik wist dat ik snel moest zijn en voorzichtig. Het was nu al een aantal uur geleden dat ik Ashton bewusteloos op de vloer had achtergelaten. Hij had al bij kunnen komen of iemand had hem gevonden kunnen hebben en alarm hebben geslagen. Stapvoets reed ik de hangar in. De piloot kwam zijn lounge uit toen hij de Lykan zag. Zijn ogen werden even groot toen ik uitstapte maar hij herstelde zich snel ''Meneer niet aanwezig?'' vroeg hij. Ik schudde met mijn hoofd ''Hij stuurt me voor spoedeisende zaken naar Spanje'' zei ik kort. De piloot rimpelde zijn voorhoofd. ''Natuurlijk staat hij klaar'' zei hij terwijl hij naar het vliegtuig wees ''maar ik heb geen vluchtschema voor Spanje doorgekregen.'' Ik haalde mijn schouders op ''En dat is mijn probleem omdat?'' Hij schonk me een kleine glimlach '' Zonder schema gaan we nergens heen dame.'' Ik had hier duidelijk te maken met een individu dat slimmer was dan die sukkel van de autodealer. Ik haalde de koffers uit de auto ''Luister ik kreeg de opdracht om deze zo snel mogelijk af te geven in Spanje, en je bent echt mijn tijd aan het verdoen'' zei ik op een nonchalante toon. De piloot sloeg zijn handen ineen ''Dat vind ik ook zeer spijtig.'' Ik begon in de stress te schieten. Ik had deze man nodig het was namelijk niet dat ik zelf naar Spanje kon vliegen. Daarbij zag hij er niet uit alsof hij omgekocht kon worden. ''Dit is een missie van het hoogste classificatie niveau en meer kan ik er ook niet over kwijt'' ik draaide me om en liep met afgemeten stappen het vliegtuig in. Het was erg ruim in het vliegtuig, donkere mahoniehouten panelen maakten een bar en verscheidene beige loungestoelen besloegen de ruimte. Ik nam plaats in één van de loungestoelen en wachtte tot de piloot me was gevolgd. De piloot volgde me inderdaad maar had zijn armen over elkaar geslagen en fronste bedenkelijk naar me. ''Als je me je naam geeft check ik het schema'' zei hij. Ik rolde met mijn ogen en sloeg mijn benen over elkaar. ''Je zult geen naam vinden, ik besta namelijk officieel gezien niet'' zei ik vermoeid. ''Ik heb een lange dag gehad'' zei ik terwijl ik aan de blauwe plekken dacht die zich op mijn rug hadden gevormd. ''Ik heb geen energie over om met je te discussiëren'' zei ik mat. De piloot keek me aan en zijn blik verzachtte wat. Dit was de enige informatie die ik hem had gegeven die waar was. Ik was oprecht zo moe. De piloot ging tegenover me zitten. ''Je ziet er inderdaad moe uit, wil je wat te drinken of iets dergelijks?'' Ik schudde met mijn hoofd ''Nee hoe eerder ik in Spanje ben hoe beter.'' Ik keek hem aan ''Je ziet eruit als een redelijke kerel'' de piloot knikte. ''Kunnen we dan alsjeblieft gaan voordat hij ons beide vermoord?'' Mijn stem kwam er maar met moeite uit. De piloot zuchtte diep ''Ik denk dat je gelijk hebt.'' De piloot stond op ''We vertrekken binnen vijf minuten'' zei hij terwijl hij de cockpit in liep. Met een trilling kwamen de motoren van het vliegtuig in beweging en ik ontspande me. Ik zou eindelijk alles achter me laten. Langzaam taxieden we de hangar uit nog even en ik zou voor eeuwig verdwijnen. Het vliegtuig stond nu aan het begin van de landingsbaan en begon rap vaart te maken. Ik werd lichtjes in mijn stoel gedrukt maar daarna stegen we moeiteloos op. Het monotone geluid van het vliegtuig zorgde dat ik ontspande. Iedere seconde dat we vlogen haalde me verder weg bij Ashton. En voor het eerst durfde ik te hopen op een betere toekomst.