Pişman Değilim!(TAMAMLANDI) #Wattys2016

PD!-39

Mirabaaa Belacılarrr :)

Bölüm biraz gecikti,farkındayım.
Çok özür dilerim...
Okul,dersler derken baya geçmiş zaman..
Neyse,çok konuştum.
Keyifli okumalar..!

^^^^^^^^

Kafamı kaldırdığımda,karşı-mda Burcu vardı.

-'B-Burcu?'

-'Nisan'cım,akşam beni davet etmiştin,hatırlıyorsam eğer.Ama,sizin bir işiniz varsa,gidebilirim.'

Ben tam ağzımı açıp,bir zahmet diyecekken duyduğum ses ile çakılıp kaldım olduğum yerde,

-'İşimiz yok,kalabilirsin'Bu ses Sinan'ındı.Neden böyle dedi ki şimdi?

-'S-Sinan'

-'Nisan'ımm,bu gün erken bitti işim,bende sizleri yalnız bırakmamak adına erken geldim.'

-'Iyi yapmışsın birtanem,hoşgeldin'

Sinan'ın dediklerine o kadar şaşırmıştım ki,elindeki poşetleri farketmemiştim.

-'Sinan,o elindekiler ne?'

-'Bebeklerimiz için alışveriş yaptım biraz'

-'Yaa!Hemen bakalım'

-'Tamam,sen daha fazla üşümeden içeri geç,içeride bakalım'

Sinan ile içeri geçtik.Burcu zaten içerideydi.Fakat korkarım ki Burcu ve Zeynep kavga ediyordu.
Ve Zeynep sinirlendiği zaman Allah sizi korusun'du.
Içeri geçtiğimizde,Zeynep ve Burcu kavga ediyordu.
Zeynep,son hamleyi yapıp Burcu'nun saçlarına yapıştı.
Biz onlara yetişelim derken,
Burcu'nun Zeynep'in karnına attığı tekme ile Zeynep acı içerisinde yere çöktü.Acı içerisinde,

-'B-bebeğim'i kurtar...ın'dedi.

Koşarak Zeynep'in yanına gittim,bayılmıştı.

-'Zeynep,Zeynep kendine gel.Zeynep!'

-'BURCU!SEN NE YAPTIĞINI ZANNEDİYORSUN!'diye kükredi adeta Sinan.

-'Sinan,bağırma!Çocuklar korkacak!'dedim.

-'Ambulans'ı arayın.
Zeynep'in düşük tehlikesi var!'dedim.

Sinan,hemen telefonunu çıkardı ve ambulans'ı aradı.
Burcu ile bahçeye çıktılar.
Çocuklar'ı bir üstümüzde oturan  Tuana'ya bıraktık.

Ambulans gelince hızlı bir şekilde hastaneye gittik.
Yolda Özgür'ü aradık.O da hastaneden direk Zeynep'in yanına geldi.Çok kötü görünüyordu.Ağlamıştı,her halinden belli oluyordu.
O her zaman espriler yapan,mutlu Özgür yerine,hiç görmediğimiz,
Özgür vardı karşımızda.
Tam anlamıyla çökmüştü.
Destek olmak için sarıldım ona.
-'Onlar iyi olacak,merak etme!'dedim.
-'B-ben onlarsız Yaşayamam Nisan,o-olmaz yapamam'dedi çökmüş bir şekilde.Güven vermek için omzunu okşadım.Onun gözü ise sadece içeride yatan Zeynep'teydi...
Kapı açılıp,içeriden doktor çıkınca hemen hepimiz yanına gittik doktorun.

-'O-onlar iyi değil mi?'dedi Özgür.

-'Merak etmeyin,onlar iyiler'dedi doktor.

Hepimiz derin bir "oh" çektik.
-'O-onları görebilir...miyim?'
-'Evet ama çok kısa.'
Özgür,sadece kafasını salladı.Boğazı düğümlenmiş,
gözleri şişmişti ağlamaktan..
O zaman anlamıştı,sevdikler
ini kaybetmenin nasıl bir acı olduğunu...
Keşke,dedi içinden.Keşke,
hiç tatmasaydım bu duyguyu....

Yorgun,bitap düşmüş karısının yanına ilerledi.
Elini tuttu,saçlarını okşadı.
Alnından öptü karısını...
Nazikçe...
Kokusunu içine çekti,sanki nefessiz kalmış gibi...

-'Beni,bizi bırakmadığın için teşekkür ederim sana nefesim!'dedi...