Pişman Değilim!(TAMAMLANDI) #Wattys2016

PD!-62

- 4,5 ay sonra-

"Sevgilim"

Nisan,koştu sevgilisinin yanına ve sıkı sıkı sarıldı ona.Bir haftadır görüşmemişlerdi ve gerçekten çok özlemişti sevdiğini Nisan.

"meleğim çok özledim seni"

Nisan,Yağmur ile tanışalı yaklaşık 1,5 ay olmuştu.

Yağmur'un Nisan'ı öyle delicesine seviyordu ki,onun için herşeyi,herkesi karşısına almaya hazırdı.

Nisan'ın 4,5 ay önceden kalmış olan yaralarını Yağmur sarıyordu.Ona kendini ne kadar özel hissettirse de,ilk'in yarası hala yerindeydi.

Acıyordu,kanıyordu...
Melek'in kazanmış olduğu düşüncesi bile beni bu denli üzerken,gidişi ölümden beterdi...
Her gün,onların bebek sevinci yaşıyor olmaları gözümün önünde öyle çok üzüyordu ki,öyle çok acıtıyordu ki.
O,bu duyguları ilk bende tatmıştı,bende öğrenmişti.
Şimdi aynı duyguları başka bir kadın ile yaşıyor olması,çok can yakıyordu.

Masalara doğru ilerlediler ve sandalyelere oturdular Yağmur ile.

"Nisan,sana sormam gereken çok önemli birşey var"

"Sor hayatım"

"O,hala seviyorsun değil mi?"

Nisan,şaşırmıştı.Ondan böyle bir soru beklemiyordu.
Ne cevap verecekti şimdi ona?

Yalan mı söyleyecekti,doğru mu?

Seviyorum mu diyecekti,sevmiyorum mu?

"Yağmur,ben"

Gözleri kapıdan gülüşerek giren Sinan&Melek'e takıldı.Çok mutlu görünüyorlardı.

"Keşke diyeceksin,keşke beni canından çok seven kadını bırakıp gitmeseydim.Keşke onun başka bir insanı sevmesine izin vermeseydim"

Diye geçirdi içinden Nisan.
Gözünden akan bir damla kanı sildi ve şu sözleri söyledi,

"Sevmiyorum,benim için artık birtek sen varsın"

Yüzüne yalan bir gülümseme yerleştirdi.Tüm acılarını gizleyecek yalan bir maske'ydi gülüşleri.

Yağmur,ellerini öptü sevdiğinin ve kalktı masadan.Nisan,kendini daha fazla tutamayacağını anlayınca,koşarak lavaboya gitti ve gözünden kanların akmasına izin verdi.
O kadar çok ağlıyordu ki,artık gözlerinden gözyaşı yerine kan akıyordu.
Güçlü kollar onu kendine çekti ve Nisan,aşina olduğu o kokuyu kokladı derin derin .
Ağlaması yavaş yavaş kesilirken,tekrar o kollardan ayrılacağı için korku sarmıştı etrafını.
Daha çok sokulmuştu sevdiği Adam'ın kollarına.

"Gitmek istemiyorum Nisan,izin ver gitmeyeyim yalvarırım"

Nisan'ın ağlaması daha fazla kuvvetlendi.İstemiyordu,gitsin istemiyordu.

"Bana bir neden söyle!Seni affedebilmem için bir neden söyle"

"Pişmanım Nisan,pişmanım.Bana ne desen haklısın,ama sensizliğe katlanamıyorum be sevdiğim"

"Beni bu kadar severken,bana bunu nasıl yapabildin?'

Sinan'ın boynunun ıslamdığını farkettim,ağlıyordu.
Bir an için,kafamı kaldırıp gözlerinin içine bakmak istedim,ama yapamadım.

Ağlamam kesilince,yerden kalktım ve yüzümü yıkadım.
Sinan hala bir cevap vermemişti,sadece ağlıyordu.

"Çıksan iyi olur,burası kadınlar tuvaleti"

Kapıyı açtım ve çıktım,Sinan kolumdan tuttu ve bir odaya soktu beni,burası,karanlık ve penceresizdi.
Kapıyı kilitledi,iyice korkmaya başlamıştım.Burda ne olacaktı?

Kapıyı kilitleyip,yanıma geldi.

Dudakları,dudaklarım ile buluşunca,hayat benim için durmuştu sanki.Sadece ben ve o vardık.

Ama,ona boyun eğemezdim.
Onu ittim ve dışarı çıkmak için kapıyı açmayı denedim fakat,anahtarı çıkartmıştı kapıdan.

Ensemde,nefesini hissettiğimde iyice korkmaya başladım ve yavaşça yüzümü ona döndüm.

"Benden korkma"

Her ne kadar korkma desede,ben yine çok korkmuştum.

Elimi aldı ve kalbinin üzerine koydu.Kendi elini ise benim kalbimin üzerine.

"Bu kalp sen burdasın diye böyle hızlı hızlı atıyor.Peki ya senin kalbin?Korktuğu için mi bu kadar hızlı atıyor yoksa benim için mi?"

{Bölüm Sonu}

-Nisan sizce ne cevap verecek?

Sessiz okuyucular bizden değildir!

Sizleri seviyorum ❤️