SEALED ( Behind Those Tears Book 2)

Chapter 52- When?

Faster timeline.
Beware of typos and grammatical errors.

OMG 8 more chapters to go.

---------------
That moment I knew that my heart would stop beating if he's going to leave. It was a big reality check for me nung nakita kong pinapump na ang kanyang chest. We lost his pulse for a minute at halos tulala nalang kami ni ate Cass dito. Ni hindi na namin naisip na tawagan ang iba. Marga is staring at us while crying. It was like mawawalan siya ng asawa ng anumang oras.

But for me, Its a big no. I trust Rence, hindi niya ako iiwan ng ganito nalang. Ate Cass patted my back and cried in my shoulder.

and after 15 minutes of reviving him. He came back.

"Thank you Lord. Thank you. Thank you Doc." saad ni ate Cass habang kami ni Marga ay napahawak sa magkabilang kamay ni Rence na walang malay. Nagkatinginan pa kami  at hinintay na bumitaw ang isat-isa pero walang ayaw magpatalo. So in order to push her away I kiss Rence's forehead.

"When will you ever let go of him?" padarag na sabi ni Marga.

"Like I said, I'm not going to let him go. Tama na itong cycle na kung saan maghihiwalay, papahirapan ang sarili at magkakabalikan na naman kami. So please, go home. Ako na ang bahala kay Rence." Pinasadahan ako ng tingin ni Marga sa sinabi ko. Kumunot ang noo niya bago niya pinunasan ang luha niya.

"Dont you ever regret this." banta niya pa sa akin bago tuluyang nagpaalam kay Ate Cass sa labas na kausap ang mga Doctor.

kinabukasan nun ay pumasok ako sa klase. Inayos ang mga papeles sa council office at tinapos ko na rin ang mga projects ko para makadiretso na sa hospital. Hindi pa man ako nakakasakay ng taxi ay tinawagan na ako ni Ate Cass. Bigla na naman akong kinabahan.

"Hello Ate Cass bakit po? May nangyari po ba kay Rence?"

"He's awake and he's searching for you." biglang bumilis ang tibok ng puso ko sa sinabi ni Ate Cass.

"Papunta na po ako ate." Masayang sabi ko kung pwede ko lang talagang liparin ang Ateneo papuntang St. Lukes ay ginawa ko na.

bumili muna ako ng prutas bago tuluyang pumasok sa kwarto ni Rence. Sakto namang wala siyang bantay dahil pinafollow up nila ang bills niya.

Pagbukas ko ng pinto ay nakita kong nanonood siya ng TV. Nailipat na rin siya ng Suite Room pagkatapos niya sa ICU.

"Rence.." saad ko bago siya bumaling sa akin tapos ay bumaling ulit sa TV ng hindi ako kinakausap. " Kamusta ka na? Gusto mo bang ipagbalat kita ng prutas?"

pinindot niya ang TV at nilipat niya ang channel. Damn, gustong gusto ko siyang yakapin ngayon pero mukhang wala siya sa mood.

"Apple? Orange? o saging?" tanong ko pero nagkibit balikat lang siya. Kinuha ko nalang ang apple at inabot ang kutsilyo pagkatapos ay sandali kong hinugasan bago binalatan.
"Rence? Hindi mo ba ako kakausapin?"

He brushed his hair and his eyes met mine.

"I didn't order you to peel those fruits." masungit niyang sabi. Ano ba ang problema nito? Kinuha niya yung isang piraso ng apple na nabalatan ko bago kinagatan.

"Ayaw mo kasi akong kausapin kanina." reklamo ko.

"Come here." He tap the hospital bed and pointed the space beside him.
Lumapit naman ako at umupo doon.

"Kamusta ka na?" kaagad na tanong ko. Nagulat naman ako nung unti unti niyang ginabayan ang ulo ko para mapasandal ako sa balikat niya.

"I'm perfectly fine Sweetheart." Saad niya and he kissed my forehead. "I.. I thought I'll never have the chance to see you again. Akala ko ay hindi ka na naman totoo. Akala ko iniwan mo na ako."