de jaren na Harry Potter

~17~Wemel, met een 'm'!

Esmee

Na een tijdje horen we geen geluid meer van boven komen. Angstig kijk ik Mark aan, w-wat nou a-als ze haar vermoord hebben? Ik kom niet meer uit mijn woorden van angst. Ik weet het niet, ik weet het niet.... zegt hij. Ik hoor het verdriet in zijn stem, ik wil hem troosten maar ik weet niet hoe. Zelf ben ik ook heel verdrietig dus dat word dan ook lastig om hem te troosten. Dan is het even stil. Ik weet niet hoelang, we hier al zitten dus ik probeer de tijd ook niet te schatten, maar dan komt er iemand de trap af lopen. We staan direct op en lopen, rennen haast, naar de deur. Hij slaat de deur open en Malfidius stapt naar binnen. Jij daar! Roept hij tegen Mark. Lubbermans, mee komen. Ik dacht dat jij was weg gerend van de duisternis, zei ik. Kop dicht! Zei hij. Bemoei je er niet mee of ik lever je direct af aan May! malfidus liep met Mark in zijn armen naar boven en liet me alleen achter, in de duisternis.

Mark

Ik werd mee naar boven gesleurd en op de grond gegooid. Ik moest even wennen aan het licht, het was in de kelder veel donkerder. Toen ik weer helder kon zien, zag ik dat een paar meter voor mij Amy bewusteloos op de grond lag. Ik rende naar haar toe en probeerde haar wakker te schudden. Ze werd niet wakker en ik werd vanachter vast gepakt. Zo zoo! Onze Lubbermans en de veel geliefde Wezel zijn dus een stelletje. Wat zullen jullie ouders daar van vinden?! Blijkbaar wachten May op me en ik zei fel terug:
Ten eerste het is Wemel, met een 'm'. En ten tweede dat vinden ze heus niet erg.
Niet zo brutaal Lubbermans! Hebben je ouders je wel manieren geleerd?
Laat mijn ouders er buiten!
Ik denk dat wij even haar fijn een gesprekje moeten voeren, zei May. Ik slik. Dit gaat nog wat worden.

Amy

Als ik wakker word zie ik mark. Hij word mee getrokken naar een kamer.
Dit kan nooit goed zijn. Ik wil schreeuwen van de pijn maar dat lukt niet. Ik wil naar Mark toe rennen maar dat lukt ook niet. Ik lig vast genageld aan de grond en val uiteindelijk langzaam in slaap...

Mark

Ik word een kamer in getrokken waarin allemaal rare apparaten staan. Ik word tegen een van die apparaten aan geduwd en er worden touwen aan mijn armen en benen vast gebonden. De touwen werden aangetrokken. Een helse pijn schiet door mijn lichaam. Haal me hier af! Roep ik brutaal. Maar de touwen worden nog harder aan getrokken. Zóó zei May poeslief. Ik ga jou nu wat vraagjes stellen. Ze zei het zo lief dat het haast eng was. Waar zijn ze! Schreeuwde ze opeens ik schrok zo dat ik mijn hoofd met een ruk omhoogdeed. Recht tegen die ijzeren rand. Warme floeistof stroomde over mijn achterhoofd en ik had zo'n vermoede dat het bloed was. Ik zag wazig en ik was duizelig. Bijna verloor ik het bewustzijn maar May praatte ongestoord verder. Nou, waar zijn ze? Vroeg ze weer poeslief. Wie? Vroeg ik. Dat weet je best. Zei ze alsof ik een klein pasgeboren poesje was. Ik schudde mijn hoofd. Maar hield daar maar snel mee op omdat ik weer bijna flauw viel. Nou, Anika, Daphne, Fred en Leo. Zei May alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Jij weet waar ze zijn dus praat! Nooit! Het lukte me nog net om dat woord uit te spreken en ik viel flauw...