de jaren na Harry Potter

~23~Ik voel iets

Fred

Zo stom van ons dat we het vergeten waren. We hadden geen eten voor Anika over gehouden. Wat nu? Hopelijk brengen ze zo nog wat eten, zei ik. Ja, straks verhongert ze nog.
Ik hielt haar hand nog steeds vast en ging, zo onopvallend mogelijk, dichter tegen haar aan zitten.

Na een half uurtje kwamen er drie dooddoeners binnen snel wandelen. May wilt Amy Wemel, Esmee Potter en Mark lubbermans spreken.
Geschokt keken we elkaar aan.
De dooddoeners pakte ze vast en Namen ze mee.

Toen wat het stil. Alleen Anika en ik waren nog beneden.
Dit in je kans Fred. Het is waarschijnlijk je allerlaatste kans.

Dus... hai! Verdomme Fred, serieus?!
Hahahaha! Hai!
Gelukkig, ze vind het grappig.
Weet je nog, toen.... Toen we bijna...
Wat? Toen we bijna wat?
Yes! Ze is het vergeten!
Uhhhh... Waar denk je dat Daphne en Leo zijn?
Weet niet. Maar... Wat bedoelde je? Niks! Ze is het vergeten! Doe zo normaal mogelijk!
Niks....
Fred? Waar heb je het over? Heb je het over toen we bijna... Zoende?
Verdomme! Het, het spijt me...
Voor wat?
Voor alles...
Hoe bedoel je?
Ik zei niks terug en keek weer naar mijn voeten.
Blijkbaar had ze door wat ik bedoelde en ze veranderde van onderwerp.
Je vind je schoenen erg interessant hé? Ze lachte terwijl ze dat zei.
Ja, haha, maat 39 1/2.
Verdomme! Sukkel dat je bent. Waarom zei je dat!
Ze gniffelde zachtjes en keek toen weer voor het eerst sinds we los werden gemaakt van de paal in mijn ogen. Ze had glimmende mooie ogen. Ze waren nog mooier dan normaal ondanks dat ik angst en verdriet in haar ogen zag. Ergens zag ik ook een glimpje blijdschap en geluk in haar ogen. Ze glimlachte flauwtjes naar me en we keken elkaar nog steeds aan.
Snel keek ik de andere kant op en probeerde haar blik te vermijden.
Ze zuchte duidelijk hoorbaar en keek ook de andere kant op.

Zo zaten we daar dan een kwartier elkaars blik te vermijden. Als ik naar Anika keek, en zij dan weer naar mij keek, draaide we onze hoofden snel van elkaar af.

Nu! Doe het nu!
Ik voel iets...
Verbaast keek Anika mij aan. Wat bedoel je?
Ik voel iets... Ik voel iets als ik je hier ziet zie zitten, ik voel iets als ik in je ogen kijk.
Ik pakte haar hand. Ik voel iets als ik je vast pak.
En het is geen vervelend gevoel.
Anika keek niks zeggend naar haar hand die vast geklemd zat tussen de mijne.

Het was even stil. Ik keek haar aan maar ze negeerde mijn blik.

Net toen ik mijn hand probeerde los te wurmen pakte ze de mijne vast. Ik schrok even maar toen zei ze:
Het voelt alsof er een zwerm vlinders zijn los gelaten in mijn buik...
Ze keek mij aan en glimlachte. Ik glimlachte terug. Dit is je kans. Het is nu of nooit.

Anika

Mijn buik rommelde door elkaar. Ik glimlachte naar hem en hij glimlachte terug.
Ik keek naar onze handen en kneep er zachtjes in.
Ik keek hem weer aan. Hij was dichter naar mij toen geschoven en onze gezichten raakte elkaar bijna aan.
Ondanks alles wat de broer van Fred tegen mij zei, was ik als nog bang. Wat als het mis gaat?
Maar aan de andere kant... Hij is zoo knap!!!
Ik liet het allemaal maar gebeuren, Fred zijn gezicht kwam steeds dichter bij die van mij. Ik deed mijn ogen dicht en wachten af.
zijn lippen kwamen langzaam maar voorzichtig op de mijne. Het voelde of mijn maag nu echt helemaal ontploft was.
Ik legde voorzichtig mijn handen voor zicht op zijn hoofd en ik vreef door zijn haar.
Hij legde zijn handen op mijn huilen en zo gingen we even door.
De zoen werd steeds ruwer en sneller.
Fred onderbrak de zoen en keek me met glinsterende ogen aan. Ik was buite adem en hij zo te zien ook.
Hij stond op en strekte zijn arm uit naar mij. Ik pakte hem aan en stond op. Hij pakte mijn bijdehanden en vroeg toen fluisterend in mijn oor:
Ik hou van je, wil je verkering met me?
Ik glimlachte en knikte snel maal voorzichtig.
Hij kreeg voor het eerst weer in een lange tijd zijn brede maar vooral beroemde glimlach op zijn gezicht.

Hij duwde me zachtjes tegen de muur aan en we zoende weer.

Amy

We werden mee naar boven genomen voor een overhoring. Ze probeerde dingen uit ons te halen maar gelukkig werkte het niet.
Geïrriteerd namen de dooddoeners ons weer mee naar beneden en gooide ons het lokaal weer in.
We moesten weer even wennen aan het donker maar algauw viel ons een ding op.

Anika en Fred.
Ze lagen naast elkaar op de grond te zoenen.
Ieuwww!!! Ik maak een vies gezicht en wijs naar ze.
Anika en Fred schrikken op en gaan blozend staan. ( Fred keek weer naar zijn schoenen en Anika keek om zich heen.)
Esmee en Mark moesten lachen, ondanks ze behoorlijk geslagen waren.
Toen moesten we allemaal lachen.