de jaren na Harry Potter

~32~'droom'

Mark

George had gisteren kunnen vertellen dat hij verlamd was en Molly was toen gelijk spullen gaan halen om hem beter te maken.

We zitten met alle Wemels, Potters en mijn familie aan tafel voor ons avond eten.
George zou zo wel wakker worden. Zegt Arthur tegen Angela als hij ziet dat ze met haar vork door haar eten glijd maar niks opschept om te eten.
Ze glimlacht even en gaat dan uit beleefdheid wat eten in haar mond stoppen maar kauwt moeizaam.
Ze geeft veel om George...

Als we klaar zijn met eten staat Molly op om de spullen weg te zetten. Ze zwaait een keer met haar toverstok en alle borden vliegen naar het aanrecht waar ze zichzelf netjes op elkaar stapelen.

Daphne

Ik sta op van de tafel en loop naar de woonkamer. Ik ga op de bank zitten en kijk naar George. Ik kijk....
Kijk...
Kijk...
En dan... Opeens uit het niets, alsof het net wakker geworden is van een winterslaap doet hij zijn ogen open en kijkt me moe aan.
Met grote ogen staar ik naar hem totdat me opeens iets te binnen schiet.
George is wakker!!!! Schreeuw ik als een gek door de kamer.
De andere stormen naar de bank waarop George ligt en kijken hem aan.
Wat...? Vraagt hij dan. Is er iets?

George

Ik moet wakker worden...
Het moet... Lukken...
Ik....
Als ik hier in kom, moet ik er ook uit komen...

Langzaam lukt het om mijn ogen open te doen. Daphne staat voor me en kijkt me met grote ogen aan als ze ziet dat ik wakker ben.
Ik zie aan haar mond dat ze iets zegt maar ik hoor niks.
Ik voel de grond bewegen en het lijkt net of er een kudde nijlpaarden lans komt stormen.
Dan zie ik Angela en mam en pap, en alle andere.
Ze blijven voor mijn bed staan en kijken me met grote ogen aan.
Ik wil 'wat'? zeggen maar dat lukt niet. Nou ja.... Ik hoor mezelf niet... Ik voel wel dat mijn mond beweegt...

Ik ga slaperig rechtop zitten en vrijf door mijn ogen.

Angela

George gaat slaperig rechtop zitten en vrijft door zijn ogen.
Hij kijkt bedenkelijk naar zijn voeten en doet alsof we er niet zijn.
George...? Zeg ik.
Hij reageert niet en dus vraag ik het nog een keer.
George...?
Weer negeert hij me en vragend kijk ik naar de andere.
Pap? Zegt Leo dan.
George negeert hem ook.
Fred loopt naar hem toe en tikt op zijn schouder.
George kijkt op van zijn schoenen en kijkt naar Fred.
Freddie! Zegt hij dan en hij knuffelt Fred. Terwijl hij lichtjes met Fred aan het stoeien is, loop ik naar de andere Wemels en kijk ze vragend aan.
Het lijkt wel alsof hij je niet hoort, zegt Bill. Misschien....
Misschien heeft die vloek zijn oor geraakt en...
En is hij doof... Zegt Charlie erachter aan.
Iemand moet het hem gaan vertellen... Zegt Ron.
Ze kijken allemaal naar mij en ik knik.
Komen jullie? Zeggen Molly en Arthur tegen de kinderen.
Fred laat George los en staat op.
Vragend kijkt George hem na als hij ziet dat iedereen naar boven gaat.
Hij gaat weer rechtop zitten en staart me aan. Ik loop naar de keuken en zet thee.
Ik loop weer terug en geef de thee aan George.
Is er iets? Zegt hij. Het lijkt alsof hij niet begrijpt wat hij zegt maar neemt de thee dankbaar aan.
Ik pak perkament en een veer en schrijf er snel iets op.
Ik loop naar hem toe en ga naast hem zitten.

George

Ik drink de thee langzaam op. Dan wordt er een perkament onder mijn gezicht geschoven en Angela komt naast me zitten.

Op het perkament staat:

Hey...
Ik heb een paar keer je naam geroepen maar je keek niet...
Je hebt meer dan vier weken op de bank gelegen doordat je geraakt was door een dooddoener...
Je bent waarschijnlijk op je oor geraakt waardoor je ons niet meer kunt horen. (George heeft nog maar een oor!) Maar goed dat je weer wakker bent!
Ik heb je gemist...
Ik hou van je...
En dat zou ik ook voor altijd blijven doen, of je nou doof bent of niet...

Ik kijk haar aan en zie dat ze het meent. Ik leg het perkament voor me op de tafel en zet mijn thee neer.
Ik sla mijn arm om haar heen en ze legt haar hoofd op mijn schouder.
Ik hou ook van jou... Zeg ik ( dat denk ik tenminste) en ik geef haar een kus in haar nek.
Ik blijf voor me uit staren terwijl Angela weer het perkament pakt om iets op te schrijven. Ik lees met haar mee terwijl ze het schrijft:
Bill en Fleur brengen de kinderen naar boven.

Wil je wat eten?

Ik knik en ze staat op.
Ze laat het perkament liggen dus ik pak het en begin te tekenen.
Ik teken een luchtballon, precies zo eentje waar Angela en ik in zaten in mijn droom. Of nou ja... Nachtmerrie.
In de luchtballon staan twee mensen (ik en Angela) die kijken naar duizenden gekleurde vlinders.
Als ik helemaal klaar ben komt Angela naast me zitten en zet het bord op mijn schoot.
Gehaktbal... Lekker...
Ik laat het perkament los en begin te eten. Het perkament valt op de grond en Angela pakt het op.
Ze glimlacht er naar en kijkt me aan.
Ik pak de veer en schrijf er iets onder:
'droom'.
Ze kijkt me lief aan en gaat weer tegen me aan zitten.
Ik eet verder, en als ik het op heb zet ik het op de tafel.
Angela heeft haar ogen dicht gedaan en slaap tegen me aan.
Ik aai haar over haar wang en sta op. Ze valt om en ligt nu op de bank. Ik til haar op en loop voorzichtig naar boven.
Blijkbaar zijn de andere ook gaan slapen want het is doodstil in het huis.
Ik doe de deur van onze kamer open en leg haar voorzichtig neer op het bed.
Ik doe de deur weer dicht en pak mijn pyjama.
Ik doe hem aan en ga op het bed liggen. Angela leg ik goed neer onder de dekens en doe mijn ogen dicht.
Ik voel dat Angela tegen me aan kruipt en ik leg mijn armen beschermend om haar heen.