de jaren na Harry Potter

~19~gruzelementen?! alweer?

Harry

We hebben besloten dat we naar May gaan. Anders doden ze hun toch! Zei ik. Uiteindelijk stemde iedereen mee. Molly was het er eigenlijk nog steeds niet mee eens. Maar wist dat er geen andere oplossing was. Ik, George, Ron en Hermelien vallen ze aan en proberen binnen te dringen. Ondertussen zoekken Bill, Ginny, Fleur en Angelina een andere ingang en vallen vanaf daar aan. Ik, George en Ron waren ( zijn eigenlijk nog steeds) er niet mee eens dat Ginny, Hermelien en Angelina mee gaan. Ik vergeef het me zelf nooit als jou iets over komt, hoorde ik George tegen Angelina zeggen. En toch ga ik mee, zei ze eigenwijs terug. George moest lachen en keek trots in haar ogen met zo'n blik van: dit is het mooiste wat me is over komen, en gaf haar een kus. Molly bleef thuis, voor als de dooddoeners het nest willen aanvallen, en ' ik ben hier te oud voor geworden'. Haar eigen woorden! We moesten allemaal lachen toen ze het zei.

Hermelien

Waarom moet dit allemaal gebeuren? Waarom zijn de kinderen niet gewoon thuis gebleven? Waarom zijn amy en esmee überhaupt ontvoerd? Al die vragen spookte door mijn hoofd. En opeens werd het me te veel, ik stortte me op de geene die het dichtst bij me stond. Dat was harry. En ik begon te huilen. Ik kilde hem volgens mij bijna maar dat maakte me niets uit. Ik keek huilend opzij en ik zag nog net dat Ron, Ginny geïrriteerd mee naar boven sleurde. Ik wou naar hem toe gaan maar ik moest te hard huilen en ik stond te trillen op mijn benen. Ik had zo'n idee dat Ron jaloers was. Waarom moet Ron nou zo kinderachtig doen? Toen zei ik tegen Harry: waarom? Waarom de kinderen? Harry legde troostend een arm om me heen en trooste me tot ik weer rustig was. Ron was ondertussen na dat Ginny stampend naar beneden was gelopen jaloers naar ons gaan staren. Mijn hoofd lag nog steeds op de schouder van Harry. Ik probeerde mijn hoofd los te krijgen om tegen Ron te zeggen dat dit niks betekende, maar Harry duwde mijn hoofd weer rustig terug op zijn schouder en zei fkuisterend in mijn oor dat ik rustig moest blijven. Hij gaf me een stevige knuffel en liet me na 5 minuten zou gestaan te hebben, terwijl Ron alleen maar bozer leek te worden, los. Ik wou naar Ron lopen maar die liep al gelijk boos weg.

Ron

Ik zag hoe Hermelien begon te huilen, ik wou net een stap naar voren doen om haar te troosten, maar ze storte zich al op Harry. Ik voelde een stroom van woede op komen, maar ik moest Hermelien vertrouwen. Toen ze Harry helemaal ging omhelzen en hij haar een ' vriendelijke zoen' op haar hoofd gaf voelde ik mijn woede omhoog kruipen. Ik pakt Ginny's arm en nam haar mee naar boven. Wat is er Ron?! Zie je het dan niet?
Wat moet ik zien dan? Zei Ginny fel terug. Harry gaf Hermelien, terwijl wij er bij stonden, een kus op haar voor hoofd! Mijn hoofd begon te koken vanbinnen. Dat ze dat niet begrijpt.
Dus?! Ronald Wemel, dat jij Hermelien niet vertrouwd is mijn probleem niet, en ik vertrouw Harry wel, want hij houd van mij! Zei Ginny woedend terug. Ze trok boos haar arm terug en liep stampend de trap af. Ik was nog steeds boos op Harry. Ik zei vroeger al dat hij Ginny met rust moest laten maar hij luisterde niet. Hij heeft Ginny gewoon gebruikt om Hermelien te krijgen. Ik ga op hem letten, en als hij Ginny kwetst of Hermelien van me af pakt, krijgt hij daar spijt van!
Toen liep ik de trap af en ging weer bij de andere staan. Ik zag dat Harry een arm om Hermelien had geslagen. Boos kijk ik naar hun, ik zie dat Hermelien mijn blik heeft gezien en probeert zich los te wurmen. Harry hond haar steviger vast en zegt iets in haar oor. Zodra Hermelien los was gekomen uit Harry's knuffel wou ze naar mij toe stappen, maar ik liep boos weg.

Daphne

We waren los! We waren buiten! We waren al een halve dag onderweg. Gelukkig had Leo een kompas mee genomen dus we wisten welke richting we op moesten lopen. Ik hoop dat het goed gaat met Anika, Fred, Amy, Mark en Esmee, dacht ik bezocht. Blijkbaar had ik dat hardop gezegt, want Leo zei: ik denk dat ze het wel overleven, Anika en Fred al helemaal! Het laatste zei hij laggend. Ik moest ook lachen. Het is morgen kerst, de eerst kerst die we niet thuis vierde, zonder onze familie, alleen.... Op de heenweg hadden we nog bezems, maar die hadden ze afgepakt toen we gevangen waren. Dus nu moesten we lopen.
Het was ver. Heel ver. Maar uiteindelijk komen we dan toch in de buurt. We zien de heuvel en het pad dat omhoog lopen naar het nest.

Hermelien

We zijn pas tien minuten onderweg en pas onder aan de heuvel maar ik ben nu al moe. Opeens zag ik een glimp van de blauw met witte sjaal van Daphne. Ik zag Daphne's sjaal. schreeuw ik, en ik wijs naar het bewegende figuur een stuk of vierhonderd meter verderop. Dat is vast door de angst en vermoeidheid. Zegt Ron geërgerd. Toch draait hij zich om, ik zie niks hoor! Zegt hij een tikje geïrriteerd. Maar!... zei ik. Laten we gaan verdwijnzelen. Als we in het verboden bos verschijnselen, kunnen we verder lopen naar Zweinstein. Kom. Zei hij er direct achter aan. Ik keek ook weer naar de plak waar ik de figuur zag staan, maar het stond er niet meer. Maar Ron! Zei ik. Ik dacht dat ik...
Kom nou Hermelien misschien moet je minder denken en meer luisteren en doen! Ron was nu echt kwaad en verdwijnselde weg. De andere gingen stil achter hem aan maar Harry bleef nog staan. Kom je? Je moet je niet laten beïnvloeden door Ron. Hij gedraagt zich als een klootzak! Zei Harry en hij maakte van zijn handen vuisten. Herry?
Ja?
Je vindt me toch niet leuk hé? Nee! Tuurlijk niet! Ik hou van Ginny! Je denkt toch niet dat jou... Het laatste zei Harry twijfelend.
Nee, nee!..... Sorry Harry, Ron maakt me gewoon van streek, sorry...
Geeft niet hoor..... kom je? Ginny zal wel ongerust zijn. Ja, ga maar alvast...
Maar! Zei Harry.
Ik kon zoo!!! Zei ik weer en hij verdwijnselde weg.
Ik keek nog een keer naar de plak waar ik iets net iets zag, ik weet zeker dat, DAPHNE?!
.....

Het bleef even steel, DAPHNE?!...
MAM?!
JA! DAPHNE! IK BEN HIER!!!!
MAM!!!! Ze rende naar mij toe en ik naar haar. Er liep naast haar nog iemand die mijn naam begon te schreeuwen. Ik dat?.... LEO!!!

Leo

Daphne en ik zagen in de verte op de veuvel bij het nest een groepje mensen staan. Zijn dat dooddoeners? Zei ze redelijk bang. Ik weet het niet. Zei ik terug. Langzaam en voorzichtig kwamen we dichterbij. Toen wees er iemand naar ons en begon iets te schreeuwen ik kon het niet horen maar wist dat het niet veel goeds kon betekenen. Bukken! Riep ik tegen Daphne en ik duwde haar op de grond. We lagen naast elkaar op de grond en keken voorzichtig naar voren. Er stonden nog twee mensen, volgens mij een man en een vrouw, zei Daphne fluisterend...... Het was even steel, ze praten tegen elkaar en de vrouw keek nog een keer onze kant op... Toen, uiteindelijk, ging de man weg.

Daphne

De vrouw was alleen, ik ging met mijn hoofd omhoog, net toen ik rechtop ging zitten keek ze mijn kant op. Ik maakte oog contact met haar, ik wou mijn blik weg halen maar dat lukte niet. We staarde zo'n vijf seconde naar elkaar en toen schreeuwde ze iets, ik verstond niet wat ze zei maar Leo duwde me al weer op de grond. Het bleef even steel en toen schreeuwde ze weer iets, het leek wel op een naam.... mam? Zei ik fluisterend. Wat? Zei Leo.
Ik zei niks terug.... Ik hoorde een naam, mam?.....
Ik ging recht overeind zitten en ik stond toen op, MAM?!!!
DAPHNE?! Riep iemand in de verte. JA! DAPHNE IK BEN HIER!! Ik rende naar haar toe met Leo mijn hielen die ook door had dat Hermelien het was. Mam rende ook naar ons toe en zag toen pas dat ik niet alleen was en riep Leo's naam. Toen we bij elkaar waren, gaf mam ons tegelijkertijd een knuffel. Ik....ik dacht dat....dat ju...jullie dood waren! Riep ze buiten adem. Ik heb jullie gemist! Ik jou ook mam! Waar zijn de ander naar toe? Teminste.... dat waren de andere, onze familie leden toch? zei Leo. Ja, ja dat waren ze. Ze zijn op weg naar Zweinstein, zijn de andere Kids oké? Zdi Hermelien geschrokken. Ja, nou ja, ze leven nog.... zei Leo. Hermelien keek ons bang maar zei toen weer iets zelfverzekerder: gelukkig worden ze nu zo'n beetje gered door Harry, George en Ginny en de andere natuurlijk. NEE! NEE, NEE, NEE!!! DAT KAN NIET! zei ik bang. Dat.... Dat kan niet! Waarom dan niet? Zei mam. May, ze....Ze h-heeftt weer g-gruzelementen!! Zei Leo stotterend. WAT?! Schreeuwde Hermelien. We moeten ze helpen! Zei ik. Nee! Zei mam. Dat...dat kan niet... Ze... Ze redden het wel.... Hoop ik....
Maar! Zeiden Leo en ik in koor. Ik zei nee! Schreeuwde mam. Geschokt keken we haar aan. Mam zuchte diep en zei: sorry, maar wij drieën zijn lang niet zo sterk als May en de dooddoeners. Ik heb een idee! Laten we terug naar het nest gaan en...en, Molly is nog binnen! Kom, dan gaan we. Zei mam.
Ik hoorde haar fluisterend hardop denken terwijl we naar het nest gingen:
Gruzelementen?! Alweer?