de jaren na Harry Potter

~21~leven of dood?

Anika

Voor mijn gevoel loop ik al eeuwen rond in het, nou ja ik weet niet waar ik ben dus...
Ik ben na een tijdje gestopt met schreeuwen. Maar ik loop nog steeds rond.

Verder op zie ik opeens een eenzaam bankje staan. Ik ga erop zitten, maar gek genoeg ondanks ik wel uren heb gelopen doen mijn benen niet pijn. Toen pas merkte ik dat ik mijn bril niet op had, maar ik zag wel gewoon goed. Ik was de enige in onze familie die een bril had, behalve pa en opa natuurlijk. Maar Esmee had er geen.

Ik staarde maar voor me uit.
Dan voel ik plots een hand op mijn schouder. Met een ruk draai ik me om en daar zit FRED!
Niet de 'kleine' Fred, maar de 'oude' Fred!
Glimlachend kijkt hij me aan. Ik weet niet wat me over komt. De broer van George?! Hoe?! Hij geeft me een knuffel en vraagt: je snapt vast niet wat er gebeurt hè? Hoe dit kan....?
Ik schut mijn hoofd terwijl ik met open mond sta te kijken naar Fred.

'Oude' Fred

Je weet dat ik dood ben hè?
Uhhh.... Ja. Zegt Anika twijfelend. Ben ik dood?!! Schreeuwd ze uit.
Nou... bijna.... je kan er voor kiezen om te blijven leven, maar je kan er ook voor kiezen om hier te blijven.
Bang kijkt ze me aan. Wat moet ik doen? Zegt ze.
Weet hebben nog alle tijd, dus vertel me wat er allemaal gebeurd?

Ze vertelde alles, maar dan ook echt alles. Ze vertelde dat George een van zijn tweeling naar mijn heeft genoemd, en de ander naar Leo. Heeft Georgie toch nog iets goed gedaan, bedenk ik in mezelf. Als laatste vertelde ze iets met veel moeite. Ik merkte dat ze niet wist wat ze moest doen, dus ik luisterde.
Ze vertelde dat Fred haar probeerde te zoenen, dat heeft hij van mij!
Maar dat mislukte... En dat ze dus niet weet wat ze moet doen.

Anika

Ik had alles verteld. Ik had verteld dat George zijn kind naar hem had genoemd, hij keek trots voor zich uit. Tot dat wel gevangen werden en dat ik opeens alles zwart zag. Ik vertelde hem met moeite dat ik Fred leuk vind, maar vind ik hem wel leuk genoeg?
Hij dacht even na en zei toen tegen mij:
Je komt er maar op een manier achter, zei hij met natuurlijk de beroemde grijns op zijn gezicht. Leo, Fred en George hadden die ook altijd.
En als je hem uiteindelijk toch niet zo leuk vindt als je dacht, dan wil hij echt wel vrienden met je zijn. Ik beloof niet dat hij niet opgeeft, maar je snapt wel wat ik bedoel. Lachend praat ik verder met Fred over Zwerkbal, wie der de laatste jaren hebben gewonnen, dat George met Harry bij Ierland spelen.
En ik vraag hem wat dingen over hoe het hier is zoals bijvoorbeeld: Ben je hier helemaal alleen? En hij antwoordde toen: Iedereen die je lief hebt is hier. Ik snapte zijn antwoord niet helemaal, maar dat was denk ik de bedoeling.
Toen vroeg hij, als allerlaatst de vraag: Dus.... Wat ga je doen? Leven of dood?
Ik moest even denken, want leven: pijnlijk, oorlog maar toch mooi en fijn. Ook is daar mijn familie....
Dood: alleen maar vrede, rust maar, maar één familie lid. Één die ik heel erg graag mag....
Had jij ook de keuze? Vroeg ik toen.
Nee... Ik was opslag dood.
Toen wist ik het. Ik keek hem aan en zei: het is nog veel te vroeg voor mij... Ik wil nog niet dood....
Dat snap ik, zei die toen glimlachend. Als ik die keuze ook had zou ik het zelfde doen...
Maar, hoe moet ik hier weg...
Fred draaide zich om en wees naar een plek waar een muur stond. Als je naar de andere kant van de muur loopt, is daar een station. Als je er bent zie je het wel.
Oké. Dankjewel!
Graag gedaan. Doe de groetjes aan iedereen!
Doe ik! En ik liep naar het station.

Ik was naar de muur gelopen en ik sta nu op het station, maar... Er is geen trein. Ik liep terug naar de muur en keek naar het bankje waar ik zojuist met Fred opgezeten had. Er was niemand meer. Fred?!.... Fred?!.... Het bleef stil. Ik liep maar weer terug naar het station en wachten.

Net toen ik weer terug wou lopen om Fred te zoeken voelde ik een wint vlaag langs me heen vliegen. Ik keek naar de trein reels en zag in de verte een trein aan stormen. Ik liep naar voren zodat de chauffeur mij kon zien, en dan ging stoppen, maar toen ik beter keek, zag ik dat er geen chauffeur in zat. Er zat helemaal niemand in de trein! Ik verwachte dat hij stopte maar toen die vlak bij was stopte hij nog steeds niet! Ik stond zo dichtbij dat ik naar achteren sprong omdat ik anders werd aangereden. De trein reed als een gek door en stopte niet.
Waarom stopt hij niet? Dacht ik hardop. Toen ik de trein na keek snapte ik het eindelijk. Ik liep naar de plek waar de trein verdwenen was. De trein was door een tunnel gereden. Ik stopte voor de tunnel en haalde diep adem.
Daar ga ik dan...

Harry

Ik verdwijnselde van Hermelien weg. Hé hé! Zei Ron meteen. Dat duurde lang. Zijn we er eindelijk allemaal?
1..2..3...4...... We missen nog iemand... Hé? Waar is Hermelien? Iedereen draaide zich om naar mij. Ik was het laatste bij Hermelien.
Ze zou achter me aan komen!
Angelina's gezicht betrok gelijk en verdwijnselde terug. Na ongeveer twee minuten kwam ze weer terug, maar zonder Hermelien. Ron leek even geschokt maar probeerde niks te laten merken. Dan gaan we zonder haar! Zei hij beslist en liep verder. Ik negeerde Ron die me een moordende blik schonk en zei: Iemand moet Hermelien zoeken. Deze keer keek iedereen Ron aan die net gestopt was met lopen en zei wat? Wil jij niet Harry? Jij ben eenmaal haar troost vriendje... Ik wou net iets terug roepen tegen Ron toen Ginny het voor me op nam: Ronald! Praat niet zo tegen Harry! Woedend keek Ginny naar Ron die wederzijds terug keek. Ik snap niet dat jij het niet ziet Ginny. Harry en Hermelien hebben gewoon stiekem iets samen! Angelina, die ondertussen in George zijn armen was gekropen zei toen plotseling: niet iedereen is net zoals jou Ron! Geschokt keek Ron Angelina aan maar ze ging verder: dat jij vreemd ging met Belinda, betekent niet dat Hermelien vreemd gaat. Ze was er kapot van toen ze hoorde dat je... Dat je vreemd ging. En weet je wat ze deed toen je je schuldig voelde? Ze vergaf je!!! En... En dat had ze nooit moeten doen! Angelina was in tranen uitgebarst en krop dichter tegen George aan. Ron was helemaal geschrokken toen Angelina was uitgesproken. Iedereen was stil en keek naar Ron. Ron was spier wit geworden en keek naar zijn voeten. Je hoorde alleen bladeren naar beneden vallen en het zachte gesnik van Angelina. Om de stilte te onderbreken vroeg ik aan de andere: waar is Percy eigenlijk. Ik heb hem al heel lang niet meer gezien. Percy was op vakantie en wou gelijk terug komen toen hij hoorde wat er gebeurt was op Zweinstein maar de vluchten zijn afgelast (hij is bij dreuzels) om de een of andere reden. Iets met weer of zoiets. Terwijl Ginny dat zei, keek ze nog steeds woedend naar Ron. Nou, dat was een succes Harry, zei ik tegen mezelf. Ron, wil jij Hermelien gaan zoeken? Vroeg Fleur. Dankbaar keek haar aan en ze knikte terug. Ron bleef even stil en zei toen, zo zacht dat we het net hoorde, ja en verdwijnselde weg om Hermelien te zoeken.
We zijn klaar om te vertrekken!

Zwijgend waren we door gelopen, zonder Ron en Hermelien op naar Zweinstein.
Toen we bij het bos rand waren verdwijnselde er opeens mensen achter ons. Met een ruk draaide we ons om. Ron Hermelien?! Riep Ginny.
Nee, sorry dat ik jullie teleurstel. Ik ben het, Remus. Samen met Percy, Romeo en Arthur.
jullie wouden toch niet zonder ons gaan aanvallen? Lachend keken ze ons aan en we begroeten elkaar. Ik had ze opgeroepen zodra het kon, zegt Arthur.
De orde van de feniks!
Nu, zijn we klaar om te vertrekken!