de jaren na Harry Potter

~30~ik lig niet in coma!

George

Ik voel dat ik zweef. Dat ik even later even neergelegd word. Ik hoor iemand zeggen: hij moet naar molly. Even later zweef ik weer. Dan word ik op een bank gelegd. Weeten jullie welke spreuk? Hoor ik iemand zeggen. Nee. Ik wil jullie niet laten schrikken, maar hij ligt in koma. Later legt iemand een deken over me heen. Ik hoor iemand snikken. Ik hoor iemand zeggen. Hij overleeft het wel, george is sterk! Later komt er iemand naast me liggen. Ik wil mijn ogen openen, maar het lukt niet. Ik wil iets zeggen maar het lukt ook niet. Ik kan me ook niet bewegen. Ik lig niet in coma! Ik ben verlamd! Iemand heeft me geraakt met een verlamstraal!
Ik concentreerde me. Ik concentreerde me heel erg. Ik concentreerde me hééél erg. Toen lukte het. Ik knipperde een keer met mijn ogen. net lang genoeg had ik mijn ogen open om te zien waar ik was. Het nest. Toen raakte ik bewusteloos.
We zaten in een luchtballon, angela en ik. Het wad een zonnige dag en de lucht was blauw. Er vloog een vlinder in mijn mond, en ik slikte hem door. angela liep naar me toe. Toen zoende ze me. Het leek alsof de vlinder die ik net had ingeslikt zich verhonderdvoudigden. Ik boog over de rand van de mand van de luchtballon. Ik moest overgeven. Maar er kwam geen gewoon kots uit mijn mond, maar honderden, nee, duizende vlinders.
Angela glimlachtte naar me en sloeg een arm om me heen. Het was romantisch zo, met al die vlinders om ons heen.
Plots veranderde de vlinders. Ze werden groter. Ongeveer zo groot als een vleermuis. Ze kregen klauwen en scherpe tanden. Ze werden nog groter en begonnen aan de touwen van de luchtballon te knagen.
Angela begon te slaan met haar tas.
Een van de vlinders viel naar beneden, maar er waren er nog duizenden.
Een van de vlinders pakte angela's tas.
Een van de touwen was nu door, eb we hingen schuin. De andere touwen waren nu ook door en we vielen naar beneden terwijl de vlinders weer gewoon vlinders werden.
Toen werd alles zwart
Hij slaapt al 4 weken. Hoorde ik angela wanhopig zeggen. Ik moest iets doen. Ik moetst laten merken dat ik niet in coma lag.
Ik concentreerde me. Ik concentreerde me heel erg. Ik concentreerde me hééél erg. Toen lukte het. Verlamd. Kreunde ik. Verlamstraal.
Toen raakte ik weer bewusteloos.
We zaten in een luchtballon, angela en ik. Het wad een zonnige dag en de lucht was blauw. Er vloog een vlinder in mijn mond, en ik slikte hem door. angela liep naar me toe. Toen zoende ze me. Het leek alsof de vlinder die ik net had ingeslikt zich verhonderdvoudigden. Ik boog over de rand van de mand van de luchtballon. Ik moest overgeven. Maar er kwam geen gewoon kots uit mijn mond, maar honderden, nee, duizende vlinders.
Angela glimlachtte naar me en sloeg een arm om me heen. Het was romantisch zo, met al die vlinders om ons heen.
Plots veranderde de vlinders. Ze werden groter. Ongeveer zo groot als een vleermuis. Ze kregen klauwen en scherpe tanden. Ze werden nog groter en begonnen aan de touwen van de luchtballon te knagen.
Angela begon te slaan met haar tas.
Een van de vlinders viel naar beneden, maar er waren er nog duizenden.
Een van de vlinders pakte angela's tas.
Een van de touwen was nu door, eb we hingen schuin. De andere touwen waren nu ook door en we vielen naar beneden terwijl de vlinders weer gewoon vlinders werden.
Maar dit keer hield het vallen niet op we vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen, en vielen.
Toen stopte het. We hingen stil in de lucht.
Toen zag ik dat de mand vast gehouden werd. Door een monster. Een groot paars, geschubd monster.
Toen at hij ons op. Met mand en al.
Toen werd alles zwart...