When I Lost My Memories.

part 7

*η κοπελα στην φωτογραφια ειναι η Βαλερια*

Καθομαστε σε ενα παγκακι διπλα στη θαλασσα , στο λιμανι. Ειναι βραδυ και Χριστουγεννα , η Θεσσαλονικη ειναι στολισμενη παντου και ο πυργος λιγο πιο περα δείχνει πολυ ψηλος και ομορφος. Με κραταει στην αγκαλια του και μου λεει ποσο μ'αγαπαει. Δεν μας νοιαζαν οι περαστικοι, ειμαστε μονο εγω κι αυτος...

Ειμαστε με τον Ραφαηλ στα Goodies και τρωω κλασικα το κλαπμ σαντουϊτσ που παντα περνω. Εκεινος δεν εχει σταματησει να μιλαει για το ποδοσφαιρο και τι εγινε στον προηγουμενο αγωνα που επαιζε. Δεν ειναι οτι δεν με ενδιαφερει απλα εγω δεν μπορω να ξεχασω το περιεργο ,μα πολυ περιεργο ονειρο που ειδα αποψε. Ημουν εγω κι ο Μαρκος στο λιμανι αγκαλια. Απο που κι ως που δηλαδη... Γιατι να ονειρευομαι εναν ξενο? Γιατι να μην ειναι ο Ραφαηλ στην θεση του? Εμοιαζε τοσο αληθινο...
"Αγαπη μου, εχεις ακουσει τιποτα απο αυτα που ειπα;" με ρωταει με μια απογοητευση στα ματια το αγορι μου.

"Αμε"λεω οσο πιο πειστικά μπορω.

"Τι ειπα μολις τωρα;" ωχχ...

"Εεε"

"Που ταξιδευεις Βανεσα μου;" με ρωταει με πραγματικο ενδιαφερον.

"Τιποτα απλα...Πρεπει να διαβασω για αυριο..."λεω ψεματα. Δεν ειναι αυτος ο πραγματικος λογος. Δεν του εχω πει ψεματα αυτους τους δυο μηνες που ειμαστε μαζι και δε θα το κανω απλα τωρα πραγματικα δεν εχω ορεξη.
"Θες να φυγουμε; να σε παω σπιτι;" με ρωταει με πληρης κατανοηση. Αυτο αγαπαω πανω του, που παντα με καταλαβενει.

"Ναι ,ευχαριστω"λεω γλυκα.

Μετα απο κανα μισαωρο περιπου με γυρισε στο σπιτι, του εδωσα ενα γλυκο πεταχτο φιλι στο στομα και βγηκα απο το αμαξι του. Μολις τον ειδα να απομακρύνεται αποφασισα να μην παω στο σπιτι , θελω λιγακι να μεινω μονη μου. Ετσι περπαταω με αργα βηματα προς το λιμανι...

ΣΑΣ ΕΥΧΆΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ love u♥ Peace:* τελικά θα είναι #βαρκος