When I Lost My Memories.

Κεφαλαιο 1 (Part B )

Το τραγουδάκι πατήστε το,  εμπνευστηκαμε αρκετά απο αυτό :)

Μπαίνοντας στο σπίτι επικρατεί απολειτο σκοτάδι και ησυχία.  Αναβω εναν διακόπτη και αφού βεβαιωθω πως κανεις δεν ειναι σπίτι,  ανεβαίνω χαλαρά προς το δωμάτιο μου.  Βάζω τις πιζαμες μου και ξαπλωνω ατο κρεβάτι μου.  Τώρα ήρθε η ωρα για την βραδινή μου ιεροτελεστία.
Ανοίγω το συρτάρι του κωμωδινου  και βγάζω το χιλιοτσαλακομενο χαρτάκι.  Όταν το παίρνω στο χερι,  ενα γλυκό γνώριμο μούδιασμα απλώνεται στο χέρι μου,  καθώς το αγγιζω.  Αυτό συμβαίνει και τους 6 μηνες,  κάθε φορά ο οργανισμός μου αντιδρά με τον ίδιο τροπο,  με το ίδιο μούδιασμα κάθε βράδυ. 

***
Πριν 6 μηνες στο νοσοκομειο της Αθήνας,  στην μέση ενος διαδρόμου,  σε κατάσταση σοκ απο τα λογια του πατερα του και με δακρια στα ματια,  μου είχε πει πως έπρεπε να μου δώσει κατι γιατί ουσιαστικά μου ανήκε.  Κατι που είχα ξεχάσει εντελώς όταν γυρησα στη Θέση/νίκη.  Όμως εκείνος κράτησε τον λογο του και την ίδια κι όλας μερα,  της αναχώρησης τους , ήρθε ενα μήνυμα απο τον ίδιο. 

Είχε αφήσει ενα μικρο κουτί απο παπούτσια πισω απο ενα θαμνακι στην μικρή αυλή της πολυκατοικίας που έμεναν..

Όταν πήγα σπίτι μου,  το ανοιξα,  είχε πολλους μικρούς φακέλους,  πανω πάνω όμως είχε ενα χαρτί διπλομενο που έγραφε 'για την Βανεσα'. 

Ο πατέρας του μου είχε γράψει ενα γράμμα που μου εξηγούσε τι ειναι όλα αυτά. 
Όλοι αυτοι οι φάκελοι περιείχαν  730 γραμματα.  Γραμματα που έγραφε ο Μάρκος για εμένα επι δυο ολόκληρα χρόνια απο τοτε που έφυγε για Λονδίνο,  μετα το άτυχημα μου. 
Μέσα σε δυο βδομάδες είχα διάβασει κάθε λεξη. 

Βρισκόταν σε απόγνωση,  ηταν θυμωμένος με τον πατέρα του που τα είχε παρατησει τόσο απλα και έφυγε μακρια πέρνοντας κι εκείνον μακρια απο εμένα. 
Κάποια στιγμη μάλιστα μου έγραφε πως είχε βγάλει εισητήρια για να έρθει ξανά εδώ και το πιο σοκαριστικό ηταν οτι όντως..  Είχε ερθει,  έμεινε μονο για τρεις μέρες σε ενα ξενοδωχειο και παρακολουθούσε το σπίτι και τις κινησεις μου.. Ήθελε απλα να με δει  , απλα να με δει για αλλη μια φορα. Στο συγκεκριμενο γραμμα εγραφε πως μου ειχε μιλησει μαλιστα , με ειχε σταματησει στο δρομο ενω πηγαινα καπου με τα κοριτσια, για να μαθει ταχα για καποια οδο... Πόνουσε η ψυχή μου,  να διαβάζω όλα αυτά τα ανατριχιαστικά πραγματα που έγραφε στα γραμματα του.

Τα γραμματα αυτά  δε στάλθηκαν ποτε στον αποστολέα τους..  Δηλαδή εμένα..  Έγραφε ενα κάθε μέρα επι δυο χρόνια και τα έβαζε σε αυτό ακριβως το κουτί.  Ο πατέρας του μου γράφει,  πως κάποια στιγμή είχε φτασει σε τέτοια απόγνωση που τα πέταξε όλα.  Όμως τα βρήκε εκείνος,  τα τοποθέτησε με την σειρα σε αυτό το κουτί και απλα τα κράτησε χωρίς να ξέρει το γιατί.  Απλα ένιωσε και θεώρησε πως δεν έπρεπε να τα πετάξει έτσι απλα.
***

Αυτό όμως το χαρτακι που κραταω στα χέρια μου,  δεν ειναι κανένα απί εκείνα τα γραμματα  που έγραψε τοτε. 

Μια βδομάδα μετα την αναχώρηση του για το Λονδίνο,  μου έγραψε ενα γράμμα . Αυτό το γράμμα έφτασε εδώ,  και μέσα σε όλη μου την θληψη,  αυτό το μικρό χαρτάκι μου έδωσε δυναμη.. 
Απο τότε εδώ και 6 ολόκληρους μηνες,  το διαβάσω κάθε βράδυ σαν να ειναι προσευχή και το φιλαω στο κωμοδινο μου. 

Ήρθε η ωρα να το διαβάσω και για σήμερα..

***************

" Δε θα ξεκοινησω με τα  τυπικά.  Δε χρειαζεται να ξεκοινησω με κατι τέτοιο,  δεν ειναι αναγκη.
Ειναι το πρώτο και το τελευταιο γράμμα που σου γράφω,  δε πρόκειται να με αφήσει ο πατέρας μου να σου στείλω άλλο.  Αυτό για να το γράψω ξεκίνησα ολόκληρη εξτρατια!
Αυτό το γράμμα σου το γράφω,  γιατί ξέρω πως δεν είσαι καλα,  αλλα και γιατί ουτε εγώ.είμαι.  Μπορεί να είμαι τοσα πολλά χιλιόμετρα μακριά σου,  μπορεί να μη θυμάμαι ορισμένα πράγματα,  ομως,  να ξέρεις πως όταν είμαι κοντά σου νιώθω πολύ δυνατά συναισθήματα για σένα.  Δεν έχει χαθεί τίποτα ακόμα.  Σε σκέφτομαι κάθε μέρα,  συνέχεια..  Έφυγα για να γίνω καλα για σένα.  Θα προσπαθήσω,  για σένα!  Για μας,  Βανέσα,  για μας.. 
Μπορεί να περάσει καιρός,  ίσως χρόνια,  θα εχεις κανει ίσως και δική σου οικογένεια..  Αυτό που σου ζητάω ειναι να μη με ξεχάσεις,  όπως και δε θα το κάνω κι εγω. 
Θέλω να σε δω ξανά..  Θέλω να είμαι κοντά σου, να σου πω πως όλα θα πάνε καλα,  να σου πω να μη στεναχωριεσαι.  Όμως δε μπορω και γι αυτό κατηγορώ τον εαυτό μου..
Ειναι πολλά ακόμα αυτά που θέλω να σου πω.  Όμως δε μπορω.. 
Σ'αγαπω..  "
****************

Το συντομο τέλος του αποδικνιει πως.. Ακόμη και το γράμμα του είναι δύσκολο να το γράψει,  να εκφραστεί,  να μου πει οτι νιώθει..

Μου λείπει.. 
Δε προκειται να σε ξεχάσω Μάρκο..  Ποτε.

Αυτό ειναι κανονικά όλο το κεφάλαιο,  αλλα εκανα εκείνη την γκάφα. Ελπιζουμε να σας άρεσε,  κατι απλό για αρχή :)