When I Lost My Memories.

Κεφαλαιο 15 (Special)

Μετα απο μια πολυ διασκεδαστικη ημερα που περασαμε με τον Μαρκο , ηρθε το βραδακι. Αρχισαμε να πειναμε και αποφασισα να φτιαξω μια γρηγορη μακαροναδα.

Το παραξενο στην σημερινη ημερα ηταν οτι δεν τσακωθηκαμε ουτε μια φορα, αντιθετως μιλησαμε περισσοτερο απο ποτε και περασαμε χρονο μαζι. Μπορω να πω ηταν η καλυτερη μερα που περασα μεσα σε αυτους τους λιγους μηνες. Εγω κι εκεινος μαζι να γελαμε να περναμε καλα. Αυτο ηταν οτι πιο υπεροχο θα μπορουσε να μου συμβεισ την προκειμενη φαση. Δεν υπηρχαν υπονοουμενα στα λογια μας η ειρωνια και καχυποψια. Ημασταν ο Μαρκος και η Βανεσα . Αυτοι που ημασταν παντα, απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου . Αν καποιος μας ηξερε θα του θυμιζαμε τα παλια χρονιαα του γυμνασιου που καθομασταν καπως ετσι και μιλουσαμε ακαταπαυστα ολη μερα και νυχτα ...

Σιγουρα ακομα πονουσε το γεγονος οτι δεν ημασταν μαζι, η οτι μπορει και να μην ειμαστε ξανα .. Αλλα αυτο εδω μου εφτανε για τωρα, δεν μπορουσα να εχω παραπανω και θα επρεπε να ειμαι ευγνωμων που μου μιλαει ακομα.

Αφου εφτιαξα λοιπον την μακαρονδα , τον βοηθησα να καθησει στο καροτσακι του και τον εβγαλα εξω στο μπαλκονι. Υστερα γεμησα δυο πιατα φαγητο και αφου καθησα κι εγω σε μια καρεκλα στο μπαλκονι , ακουμπησα τα πιατα στο μικρο τραπεζακι διπλα μας.

Ηταν σκοταδι εξω τα φωτα του κενρικου δρομου φωτιζαν αρκετα ωστε να μπορουμε να δουμε το φαγητο μας. Η πολυκατοικεια βρησκοταν σε υψωμα, ετσι βλεπαμε δεκαδες σπιτακια και δρομοι  να απλωνονται μπροστα μας και να χαζυουμε τα φωτακια που αναβοσβηναν απο τα φυλλα των δεντων που χορευν με το δροσερο αερακι που φυσουσε.

"Τι ωρα θα παμε αυριο στο νοσοκομειο?" τον ρωτησα ξαφνικα. Αυριο επρεπε να παει για να δει ο γιατρος τα ποδια του. Θα παμε μαζι , εφοσον ο Δημητρης λειπει. Δε θα ειναι τοσο δυσκολο πιστευω να τον βαλω μεσα σε ενα ταξι.

"Προτεινω να παμε πρωι, θα πλακωσει κοσμος μετα, ζεστη .. Και μονο που το σκεφτηκα αγχωθηκα" ειπε κι εφαγε αλλη μια μπουκια απο την μακαροναδα του. Μου ξεφυγε ενα γελακι με τον τροπο που το ειπε.

"Εχεις βελτιωθει κατα πολυ στην μαγειρικη βλεπω. Στην Αθηνα που ημασταν ηταν λιγακι ανοστα αυτα που εφταχνες." ομολογησε.

Το ειπε τοσο απλα , σαν να ηταν απολυτως φυσιολογικο. Ομως εγω ταραχτηκα. Οχι γιατι ειπε οτι τα φαγητα μου ηταν ανοστα , αλλα γιατι ανεφερε την Αθηνα. Ηταν ενα θεμα προς αποφυγην για εμενα. Μπορει να ηταν δυσκολα, μπορει να δουλευε ολη μερα και να τον εβλεπα ελαχιστα, μπορει να με ειχαν φαει οι δουλειες του σπιτιου και να μην εβγαινα εξω , αλλα ηταν η πιο σωστη αποφαση που ειχα παρει ποτε. Να φυγουμε μαζι και να κανουμε μια νεα αρχη. Καποτε σκεφτομουν αυτες τις στιγμες με νοσταλγια, τωρα σκεφτομαι πως περνουσαμε και θελω να βαλω τα κλαματα. Ισως να μη μπορεσουμε να το ζησουμε ποτε ξανα αυτο.