When I Lost My Memories.

Part 41 (special)

Ναι ναι. τριτο special part στη σειρα για να μας συγχωρησετε για την καθηστερηση!! Καλη αναγνωση !

"Λοιπον , κοριτσια πρεπει να σας πω .. καποια πολυ.. πολυ.. αφηστε το, απλα πρεπει να σας πω κατι."
λεω νευρικα ενω περπαταω πανω κατω στο δωματειο της Στελλας . Μετα την βολτα μας στο παρκακι , και μετα απο ολα αυτα που ακουσα , ζαλισμενη πηρα τα κοριτσια τηλέφωνο αμεσως να τους πω πως πρεπει να βρεθούμε να μιλήσουμε.. για την .. "προηγουμενη" ζωη μου.

Φυσικα ομως δεν εφυγα σαν κινηγημενη μολις σταματησε την εξηστορηση ο Μαρκος. Αυτο θα ηταν πολυ ασχημο, αντιθετως...

"

Flashback

Καθόλη την διαρκια της ομιλίας του , παρέμεινα ήσυχη και δεν έβγαλα αχνά. Σε κάποια σημεία νομιζω πως ή καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά και δε μπορουσα να πάρω ανασα, όμως φροντισα να μη το δείξω.
Ξέρω πως ο Μάρκος δε θα μου έλεγε ψέματα. Ξέρω πως ή ζωή μου ειναι σαν μια ταινία φαντασίας..
Περίμενα να ακούσω πολλά τρέλα πραγματα όπως παντα, όμως τόσο τρέλα και απρόσμενα.. όχι δε τα περίμενα με τίποτα.
Αυτό που με πλήγωσε περισσότερο ηταν ή συμπεριφορα των γονιών μου απέναντι σε εναν πατερα που μόλις έχασε την γυναικα του αλλά και σε ενα πληγωμένο παιδι που το μόνο που ζητούσε είναι την κοπέλα του την αγκαλιά της για να ηρεμήσει. Εκείνοι τους απαρνηθηκαν.. τους φέρθηκαν σαν να ηταν κάποιοι ξένοι, κάποιοι τυχαίοι. Όμως δεν ηταν έτσι και το ήξεραν πολύ καλά.
Δεν μπορω να πιστέψω ποσο σκάρτα φέρθηκε ο πατέρας μου. Τοσα χρόνια για μένα ηταν ένας άνθρωπος με κύρος, με αξιωπρεπια.. ηταν το πρότυπο μου, όμως όπως αποδικνιεται ,όλα αυτά ηταν μια υποκρισία μονο και μονο για τα μάτια του κόσμου. Άφησε την κόρη του να ζει μέσα σε ενα ψέμα, μια ζωή φτιαχτή απο εκείνον.. παντα ένιωθα κάτι ξένο, σαν κάτι να μη κολλάει στην όλη υπόθεση. Να τι ηταν τελικά.
Πλεον οι γονεις μου.. που δε θέλω να τους αποκαλω πια ετσι , είναι ξεγραμμενοι απο την ζωή μου.. πραγματικα σηχαινομαι και μονο που σκέφτομαι αυτους τους ανθρώπους.. Δεν είναι οι γονεις μου αυτοι, όχι, αν ήταν δε θα μου φεροταν έτσι..
Αυτά όμως έχω χρονο να τα σκεφτώ. Τώρα δίπλα μου έχω εναν πληγωμένο άντρα που κρέμεται απο τα χείλη μου, περίμενει πως και πως να πω μια κουβέντα ,κατι .το νιώθω. Το ξέρω. Μαλωνω απο μέσα μου τον εαυτό μου που τον έχω αφήσει τόσην ωρα να περιμένει.
Όταν γυριζω και βλεπω το πρόσωπο του.. είχε μια πίκρα , κατι που δεν έχω ξαναδεί σε αυτόν.. το βλεμα του κοιτούσε το άπειρο.. ηταν πολύ ανησυχιτικο.. δεν είχε καμια απολύτως έκφραση.
Απο όλη του την ιστορία αυτό που με άγγιξε και εκεί που κομπιασε και λίγησε ήταν την ωρα του αποχαιρετησμου μας. Ξέρω οτι αυτό τον πονεσε περισσότερο . Έτσι αποφασιζω να πω κατι γι'αυτό.