When I Lost My Memories.

part 4

Ή Βανέσα στην φωτογραφία*-*
Btw ανεβαζουμε αρκετά κεφάλαια σήμερα αλλά αύριο ίσως να μην ανεβαζουμε γιατί είναι χριστούγεννα και έχουμε υποχρεώσεις με συγγενείς κλπ(ναι όλα αυτά τα βαρετα-.-) ily♥

Φτανοντας καθυστεριμενα στην ταξη την πρωτη ωρα ,βλεπω κατι ασυνήθιστο. Αφου ακουσαμε το κραξιμο απο τον καθηγητη πηγαινουμε προς τα πισω να βρουμε τις θεσεις μας και καταφερνω επιτελους να δω αυτον που μου τραβηξε την προσοχη μολις μπηκα μεσα. Καθετε στη γωνια , στο θρανιο διπλα στο παραθυρο. Τι θελει αυτος εδω? Παιρνω τη θεση μου διπλα στο αγορι μου τον Ραφαηλ ενω τα κοριτσια καθονται μαζι ακριβως μπροστα μας. Μου χαμογελαει γλυκα και προσπαθω να κανω το ιδιο. Δε θελω να καταλαβει την αμηχανια μου...συνεχιζω να κοιταω τον...ξενο???ουτε καν το ονομα του δεν ξερω. Κατι μου θυμιζει η φυσιογνωμια του,κατι που δεν μπορω να θυμιθω... Μαλωνω τον εαυτο μου. Απλα ο γειτονας μου ειναι και τον ειδα απο μακρυα 1-2 φορες ...αυτο ειναι ολο... Αποφασιζω να μην ασχολιθω αλλο και να επικεντροθω στο αγορι μου,οταν ακουω την φωνη του καθηγητη μου

"Για εσας που λειπατε και δεν ακουσατε την ανακοινωση του Διευθυντη σας ,να σας πληροφορησουμε οτι απο εδω και περα θα εχουμε εναν καινουργιο μαθητη στην ταξη μας. Τον Μαρκο"λεει και δειχνει το αγορι στο θρανιο διπλα στο παραθυρο.

Μαρκος? Νομιζω ηξερα εναν Μαρκο... Κανενας ξεχασμενος θειος μου θα ναι ... Απο αυτους που σου φαιρνουν οταν εισαι μικρη γλυκακια τα Χριστουγεννα και μετα ξαφνικα χανονται , που δεν ξερεις αν ζει η πεθανε... Μπορει να ηξερα καποιον πριν το ατυχημα. Γυριζω για αλλη μια φορα να τον κοιταξω. Περιεγαζομαι το προσωπο του μιας και απο το παραθυρο μου δεν εχω αυτη την δυνατητα...

Εχει γαλανα υπεροχα ματια και καστανοξανθα μαλλια , φοραει μια μαυρη ζακετα με κουκουλα στο κεφαλι. Το ολο στυλακι μου θυμιζει τον Φιλιππο , θα εκαναν πολυ καλη παρεα πιστευω.

"Συνεχιζω την παραδωση τωρα, οι γνωριμιες στο διαλημμα" λεει αυστηρα ο καθηγητης και με επαναφερει στην πραγματικοτητα. Στριμενε, σκεφτομαι και γυριζω κανονικα στην θεση μου και βγαζω το βιβλιο της φυσικης μου.

Μετα απο ενα 7ωρο τοσο πολυ κουραστικο το μονο που με παρηγορει ειναι οτι ειναι Παρασκευη. Ο Ραφαηλ μου προτεινε να παμε καπου να φαμε κατι προχειρο ομως ηθελα πραγματικα λιγο υπνο ... Το κανονισαμε για αυριο. Ετσι γυρισα με τα κοριτσια στο σπιτι, πηρα το ασανσερ ,αν και εχω κλειστοφοβια, για να φτασω στον 2ο οροφο που μενω γιατι ενιωθα τις δυναμεις μου να με εγκαταλειπουν. Ψαχνω τα κλειδια στην τσαντα μου. Αναθεματισμενα κλειδια... Στεκομαι για λιγο εξω απο την πορτα μεχρι να τα βρω. Τα βρίσκω επιτελους ομως δεν ανοιγω αμεσως, υπαρχουν εντασεις μεσα στο σπιτι μου. Ο πατερας μου φωναζει υστερικα. Νομιζω πως μιλαει στο τηλεφωνο. Ακουω κατι σαν « ειχαμε κανει μια συμφωνια...δεν επρεπε να ερθεις» τι εννοει; για πιο πραγμα μιλαει; Ανοιγω την πορτα και μπαινω μεσα βιαστικα. Ο πατερας μου κλεινει αμεσως το τηλεφωνο...

ΥΓ: ευχαριστουμε για ολη την υποστηριξη και συγνωμη για τα ορθογραφικα αλλα γινονται μεσα στη βιασύνη!!!!!❤❤❤