When I Lost My Memories.

Part 21

Βανεσας pov'

Ακουγοντας ολα αυτα που μου εξηστορει η φιλη μου εχω μεινει σαν μαλακας και την κοιταζω. Καλα κι εγω που βρισκομουν τοσο καιρο? Πριν εκφρασω την απορια μου συνεχιζει με κατι που δεν περιμενα.

"Ομως πριν πεις οτιδηποτε πρεπει να σου πω οτι δεν συνεβει μονο αυτο. Μετα εγιναν κι'αλλα. Απλα ντρεπομουν υπερβολικα για να σου μιλησω γι'αυτα. Σε παρακαλω καταλαβε με!" μου λεει σχεδον υκευτικα.

"Συνεχισε. Θελω να τα μαθω ολα. Θελω να δω που το παει ο αδερφος μου". Λεω ομως δεν εχω το κουραγιο να την κοιταξω στα ματια. Σηκονομαι απο την θεση μου και αρχιζω να περπαταω αργα πανω κατω.

"Μετα απο αυτο εγινε πολυ φυχρος μαζι μου. Με απευγε , μου μιλουσε αποτομα δεν με κοιταζε ποτε στα ματια και δεν απαντουσε στα μυνηματα του. Δεν ηξερα τι εφταιξε, αν εκανα κατι εγω. Δεν ηθελα σε καμια περιπτωση να τον χασω. Συμαινει πολλα για μενσ Βανεσα. Οχι απλα απο που φανταζεσε μου ηρθε μετα. Τοτε τρελενομουν στην σκεψη να χασω τον καλυτερο μου φιλο, ετσι αποφασησα να του μιλησω"

#Flashback

Βαλεριας pov'

Σημερα ξερω πως η Βανεσα εχει φροντιστηριο Μαθηματικων ετσι αποφασιζω να παω στο σπιτι της να μιλησω με τον αδερφο της. Πρεπει να ξεκαθαρισουμε καποια πραγματα. Ντυθικα απλα με τζιν και φουτερ, μονο που εβαλα το φουτερ που μου ειχε παρει στα γεννεθλια μου επιτιδες. Ειναι ενα γκρι με ασπρα γραμματα που γραφουν 'N.Y.C' εβαλα αρωμα και εφυγα απο το σπιτι. Περπατωντας ως την πορτα του δικου του σπιτιου ενω χιλιαδες σκεψεις περναν απο το μυαλο μου. Γιατι μου φερεται ετσι?τι του εκανα? Χτυπαω το κουδουνι και μου ανοιγει η κ.Λαμπρινα η μαμα του.

"Ω Βαλερια!! Περνα μεσα. " μου λεει με ενα πλατυ και ζεστο χαμογελο η γλυκια γυναικα με τα ομορφα καστανα ματακια απεναντι μου.
"Σ'ευχαριστω!" Της λεω και της δινω ενα φιλι στο μαγουλο. Εχω πολυ καλες σχεσεις και εγω και η Στελλα με την μαμα της Βανεσας που εχουμε ξεπερασει τους πληθυντικους και τις ευγενιες. Μπαινω φουριοζα μεσα στο σπιτι κι εκεινη με κοιταει με αποροια

"Η Βανεσα δεν ειναι εδω" μου ανακοινωνει
" το ξερω, για τον Φιλιππο ηρθα πανω ειναι;"
"Ναι ,επανω ειναι μονο που..."πριν προλαβει να τελιωσει την προταση της ειχα ηδη ανεβει τις μισες σκαλες και φωναξα πισω μου
"Μια σοκολατα θελω,ευχαριστω,θα κατεβω να την παρω σε λιγο" τρεχω προς την πορτα του αλλα ακουω την φωνη της να φωναζει επιμονα το ονομα μου την αγνοω ομως και χτυπαω με θαρρος την πορτα του.
"Ποιος ειναι;" τον ακουω να φωναζει απο μεσα καπως νευριαζμενο. Μαλλον θα παιζει ηλεκτρονικα. Παω να ανοιξω αλλα ειναι κλειδομενα. Τι σκατα? Ποτε δεν κλειδωνει! Χτυπαω ξανα.
"Γαμω λεω ποιος ειναι;"δεν του μιλαω γιατι ξερω πως αν με ακουσει ισως να μην μου ανοιξει. Χτυπαω για ακομα μια φορα. Τον ακουω να βριζει και μετα την πορτα να ανοιγει. Φοραει μονο το παντελονι που ειναι και αυτο ξεκουμποτο. Δεν εχει μπλουζα και γισ μια στιγμη μπορω να θαυμασω το υπεροχο σωμα που εχει φτιαξει μετα απο σκληρους κοπους στο γυμναστηριο. Μολις συναντα το βλεμα μου κοκαλωνει. Προφανος δεν με περιμενε. Λογικο!
"Εππ! Μπορω να περασω;"λεω χαρουμενα. Δεν θελω να τσακωθουμε και εχω ερθει με πολυ καλη διαθεση.
"Εεε..."λεει διστακτικα. Και τοτε το ακουω. Βασικα την ακουω. Μια γυναικια φωνη ακουγεται απο το βαθος του δωματιου. Εκεινος κλεινει τα ματια του και σηκωνει το κεφαλι. Τον σπροχνω λιγακι να φυγει απο την πορτα για να μπορω να δω μεσα. Παραδοξος δεν αντιστεκεται. Μια ομορφη κοπελα με κοκκινα μαλλια ειναι ξαπλωμενη στο κρεβατι του μονο με τα μαυρα εσωρουχα. Νιωθω μια σουβλια στο στυθος μου. Γιατι να με πειραξει τοσο,α αφου τον ξερω. Ξερω πως συμπεριφερεται, ξερω οτι αλλαζει τις γυναικες σαν τα πουκαμισα.

"Συ-συγνωμη δε το ξερα, θα τα πουμε" λεω και κανω γρηγορα μεταβολη και τρεχω ως την πορτα. Η κ.Λαμπρινα με κοιταζει με απορια
"Η σοκολατα σου ειναι ετοιμη"
"Εμμ... Συγγνωμη πρεπει να φυγω, πιες την εσυ ,γεια" λεω γρηγορα αφου βλεπω τον Φιλιππο να κατεβενει γρηγορα της σκαλες προσπαθοντας να βαλει οπως οπως ενα μαυρο φουτερ φωναζοντας το ονομα μου. Βγαινω απο το σπιτι και στριβω δεξια για να παω στο δικο μου. Τον ακουω να φωναζει πισω μου αλλα δεν δινω σημασεια μεχρι με το χερι του πιανει το δικο μου και με σταματα. Με γυριζει προς το μερος του.
"Σου φωναζω γαμωτο, δεν ακους;"
"Τι θες;" του λεω ξερα
"Γιατι εφυγες ετσι;"
"Τι θες;" επιμενω αλλα αυτη την φορα φωναζω πια
"Γαμωτο Βαλερια..." λεει ,βαζει το προσωπο μου στα χερια του. Ακουμπαμε τα μετωπα μας. Η ανασα του πευτει γρηγορα κσι καυτη στο προσωπο μου. Η καρδια μου παει να σπασει. Γαμωτο οχι,οχι! Δεν μπορει... Δε μπορει να μου αρεσει. Αυτο ειναι λαθος. Πρεπει να το σταματησω πριν γινει τιποτα παραπανω.
"Πρπει να φυγω, γεια!" λεω και με μιση καρδια τον αφηνω πισω εκει στο πεζοδρομιο μονο να με κοιταει χαμενος