When I Lost My Memories.

Κεφαλαιο 1 (part A)

Λοιπον επειδη υποσχεθηκα σε μια ωρα , το αντεγραψα εδω ολο το κεφαλαιο απο το τετραδιο μου και το εσβησα!! ΝΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΜΟΥ... Κ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ΄.. οποτε θα το χωρησω σε δυο μερη που θα ενεβουν το ενα μετα το αλλο για να μη σας κανω να περιμενετε κι αλλο..

ΞΑΝΑΡΘΑΜΕ <3

"Σοκολατα η χυμο?"με ρωταει ο Δημητρης μπαινοντας στα starbacks .

"Σοκολατα ! Κερνας!!" του φωναζω και μου ξεφευγει ενα γελακι καθως μου υψωνει το μεσαιο του δαχτυλο .

Βολευομαι σε μια καρεκλα εξω απο το μαγαζι με σκοπο να τον περιμενω. Αγναντευω την σχεδον μαυρη απο το σκοταδι της νυχτας θαλασσα απεναντι μου . Καποτε λατρευα να ερχομαι και αν την κοιταζω για ωρες , αφηνοντας το μυαλο μου ελευθερο απο καθε σκεψη η προβλημα μπορει να ειχα .

Πλεον τα πραγματα δεν ειναι καθολου ετσι, οι αναμνησεις που μου φερνει η θεα αυτη , με πληγωνουν ακομα.

"Κανονικα , ηλιθια φιλη μου, εσυ θα επρεπε να με κερασεις ! Τοσο καιρο εχεις να με δεις και μολις γυρναω , αμεσως κερασμα!" ακουω τον Δημητρη να παραπονιεται πισω μου βγαζοντας με απο τις σκεψεις μου.

"Ααα, ολα κι ολα! Πρεπει να επανορθωσεις που εφυγες!" λεω αποφασιστικα ενω περνω το πλαστικο ποτιρι με σοκολατα απο τα χερια του.  Πριν παρουμε τον δρομο της επιστροφης , αποφασιζουμε να περπατησουμε κατα μηκος του λυμανιου, στον πεζοδρομο.

Ειναι νυχτα και τα παντα ειναι φωτισμενα. Εχει αρκετο κοσμο για Παρασκευη βραδυ.  Τελη Αυγουστου , σιγα - σιγα το φθινοπωρο κανει την εμφανηση του, κι αυτο φαινεται απο το ψυχρο αερακι που σηκωνει τα βραδια.

Η αληθεια ειναι πως αν δεν ειχα τον Δημητρη δεν υπηρχε περιπτωση να εβγαινα χαρωπη βολτιτσα στο λυμανι. Βασικα δεν θα εβγαινα γενικα απο το σπιτι, αλλα αυτο ειναι αλλι θεμα.

Ο Δημητρης πλεον εχει γινει αδερφος για μενα . Η σχεση μας εχει αλλαξει , οπως πολλα ακομη πραγματα στη ζωη μου τους τελευταιους εξι μηνες περιπου. Απο εκεινη την ημερα, δηλαδη την ημερα που εκεινος εφυγε, ολα αλλαξαν. Βασικα ολα μαυρισαν , αν η θληψη, ο θυμος και η απογνωση που ενιωθα, αλλα συνεχιζω να νιωθω, εχουν μαυρο χρωμα δηλαδη..

Καθε μερα γινοταν ολο και πιο δυσκολο , δεν ετρωγα , δεν επινα, δεν μιλαγα, ουτε καν εβγαινα απο το δωματιο μου. Το χοιροτερο ηταν οτι εχανα το σχολειο κ ηταν μια πολυ κρησιμη χρονια φετος. Η χρονια των πανελληνιων  και ειχα ηδη χασει σχεδον τρεις βδομαδες μαθηματων και συνεχιζα να χανω. Ολο αυτο το διαστημα οι γονεις μου, ο αδερφος μου και οι φιλες μου με στιριζαν , εδιχναν κατανοηση και το πιο συμαντικο, δεν με πιεζαν και γι'αυτο τους ειμαι ευγνωμον. Ομως προσπαθουσαν να με πλησιασουν με τον λαθος τροπο.