When I Lost My Memories.

Part 26

Κοριτσια χίλια συγνώμη για κάποιον οικογενειακό λόγω ελειπα κ τρ γυρισα στο σπίτι οπότε θ ανεβαζω τρ...:) *οι άλλες μ μάλωσαν κιόλας αρκετά κτ σ στυλ:μια φορά ειπες ν ανεβάσει κ δν μπορέσες?!?*δίκαιο έχουν δίκαιο έχετε κ εσείς ν μ φωναξετε αλλά συγνώμη:\\ ♥♥♥

Καθόμαστε για λίγα λεπτά και κοιταζομαστε δεν μπορεί κανείς μας να μιλησει. Τελικά σπάω εγώ την σιωπη. Πρέπει να απολογηθω για την συμπεριφορά μου...

"Σ-συγνωμη,αμμ δεν κατάλαβα πως ήσουν εσύ...!" λέω φανερως ντροπιασμένη.Ευτυχώς που είναι βράδυ και δεν μπορεί να δει το κόκκινο χρώμα στα μάγουλα μου.

"Δεν πειράζει.Τα σκουπίδια πηγαίνεις ε??"συμπερενει από την σακουλα που κραταω.
" Εμμ ναι." λέω με ένα αμηχανο χαμόγελο.Πες κάτι ρε Βανεσα απλά πες κάτι...!

"Να μην σε κραταω τα λέμε..." μου λέει και συνεχίζει να περπατάει προς τον προορισμό του.

Α ωραία,μόνο αυτό?
Ε λοιπόν άμα το θες ετσι,ετσι θα το έχεις!! Έχω και έναν εγωισμό εγώ κύρια μου!Δεν θα τρέχω συνέχεια από πίσω του.Περπατουσα κι εγώ προς τον κάδο με την βαριά σακουλα στα χέρια μου όταν λίγα βήματα πιο πέρα σκονταψα σε μια πλάκα του πεζοδρομίου που είχε ξεκολλήσει,με αποτέλεσμα να βρεθώ στο έδαφος.Βγάζω μια μικρή κραυγή πόνου .Τα χέρια μου τσουζουν και το γόνατο μου πονάει.Νιώθω δύο χέρια να ακουμπούν την πλάτη μου απαλά.

"Βανεσα?" μου λέει με ανησιχια  στο βλέμμα του ενώ με τραβάει ελαφρά από τα μπράτσα για να με βοηθήσει να σηκωθω.
"Είσαι καλά?έχεις χτυπήσει?" με ρωτάει ατενίζοντας το σώμα μου για πιθανές ενδείξεις του ότι έχω πάθει κάτι.

Τελικά σηκωνομαι και τιναζω το μπουφάν μου.
"Ευχαριστώ είμαι μια χαρά!" του λέω όσο πιο πειστικά μπορώ αν και ποναω αρκετά στο γόνατο μου.

"Σίγουρα?" μου λέει,ακόμη κρατώντας με.
"Ναι" λέω και σκηβω να μαζεψω την σακουλα.Έτσι αγγιξα λιγατι τα γόνατα μου και εβγαλα μια μικρή κραυγή πάλι γιατί με πόνεσε.

"Ασ' την θα την πάρω εγώ..." σκύβει με γρήγορες κινήσεις και σηκώνει την σακουλα και την πετάει στο κάδο λίγο πιο πέρα.

Όταν γυρίζει πιάνει το χέρι μου και με τραβάει μέχρι το πεζούλι που υπάρχει πιο δίπλα.Το χέρι του είναι ζεστό και μόλις ακουμπάει το δικό μου Νιώθω όλο μου το κορμί να ανατριχιαζει.

"Κάτσε" με προστάζει. Υπακουω,δεν ξέρω τι προσπαθεί να κάνει.
Γωνατιζει και βγάζει ένα πακέτο χαρτομάντιλα από την μαύρη τσάντα που είχε στην πλάτη του.
Μα καλά τι κάνει? Όταν Ρώτησα ή απάντηση του ήταν καλά μετρημένη.

"Νομίζεις δεν βλέπω το αίμα που βγάζει το γόνατο σου και έχει ποτισει την φόρμα σου?" είπε ενώ είχε καρφωμένο το βλέμμα του στην μπιτζαμα μου.

"Αα...Εμμ να δεν χρειάζεται...εννοώ σε ευχαριστώ Μάρκο"
Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Μονο μια σκέψη στο μυαλό μου:έχω ξυρίσει τα πόδια μου?!?

"Περίμενε εδώ" με προστάζει παλι και πηγαίνει μέχρι το κοντινό περίπτερο 15μετρα μακριά μας και γυρνάει με ένα μπουκαλάκι νερό.Ποτίζει με αυτό το χαρτομάντιλα και λέει:
"Μάζεψε την εμ... πιζαμα σου"

"Στ'αληθεια δεν χρειάζεται μπορώ να το κάνω!!"
Τι λέω ή ηλιθιααα! Αφού θες υπερβολικά πολύ να το κάνει εκείνος γιατί εστί θα περάσεις περισότερο χρόνο μαζί του!! Βλακα! Βουλωσε το! Ευτυχώς δεν δίνει σημασία στα λόγια μου και τον ευχαριστώ βουβά γι' αυτό.

Αγγίζει την πληγή μου , σφιγγομαι και μορφαζω.
"Πονάει?" μου λέει και πέρνει για μια στιγμή τα γαλάζια μάτια του από το γόνατο μου και κοιτάζει βαθιά στα δικά μου...

Καληνυχτεςςς:* και πάλι συγνώμη επλιζω να με συνχωρησετε ^-^
Much love and be amazing bunniezz♥

✴VOTE.COMMENT.SHARE✴