When I Lost My Memories.

Κεφάλαιο 23

Ηταν αρκετα περιεργο να βρισκομαι ξανα σπιτι μου. Απο τοτε που εφυγα δεν ειχα ξαναερθει και τωρα ηρθα για καφε και μαλιστα με τον Μαρκο.μαζι μου.

Πριν λιγο καιρο ετρεμε να πατησει εδω μεσα φοβουμενος την.συμπεριφορά των.γονιων μου .
Εδω μεσα ειχαμε ζησει ενα.σορο.πραγματα...
Εδω μεσα ειναι.ολόκληρη η παιδικη μου ηλικια αλλα και η δικη του αφου το ειχε σαν δεύτερο σπιτι του.

Εδω μεσα επισης δωσαμε και το.πρωτο.μας φιλι μετα το ατύχημα μου, το.θυμαμαι σαν τωρα. Ειχα πιεί πολυ και το ειχε καταλαβει οταν του μιλουσα απο το.παραθυρο, φοβηθηκε.μηπως έπεφτα ετσι ηρθε απο εδω. Ειχα παραξενευτει που μπηκε ετσι απλα μεσα στο.σπιτι χωρις να του ανοιξει.κανεις, αλλα τωρα βγαζει.νοημα, ειχε παντα δικο του κλειδί ,.οπως ειχα.κι εγω για το.δικο του σπιτι, το.οδιο.και ο Φιλιππος.

Μου ειχε φτιαξει.καιφε και υστερα δωσαμε ενα.παθιασμενο φιλι στον τοιχο διπλα απο το ψυγείο...

"Εισαι καλα μωρο μου?" Ειπε ο Μαρκος βγαζοντας.με.απο τις σκεψεις μου, οταν σηκωθηκε η.μητερα μου να μας φερει γλυκο και.ο.πατερας μου ακολουθησε για να την βοηθησει.

"Ειναι .. ειναι καπως άβολο τελος παντων.." ειπα και κοιταξα αλλου. Καθομασταν στο σαλόνι , κοιτουσα γυρω μου τα παντα ηταν τοσο οικεια αλλα και τοσο ξενα. Ενιωθα σαν.να.ελειπα χρονια απο εδω μεσα.

"Πιστεψε με, δε φανταζεσαι ποσο αβολο ειναι για μενα " ειπε ειλικρινά καο τον.καταλαβαινα.πραγματικα.

Με τον.πατερα.μου παντα ειχανε καλες σχεσεις, οι.σχεσεις του αλλαξαν.αμεσως μετα το ατυχημα.
Ομως φανηκε να.φτιαχνουν οταν εγινα καλα και γυρισε απο Αγγλία εκεινος.

Μετα το.ατυχημα με την.μηχανη , ο.πατερας μου ετρεξε να τον.παει στο νοσοκομείο, να αναλάβει ολα τα διαδικαστικά, εφοσον ο πατερας του δεν ηταν εδω αλλα.και.περνει.συχνα ειτε εκεινος ειτε η μητερα μου να ρωτησουν για την.πρόοδο του.

Οταν γυρισαν και οι δυο, κρατουσαν απο δυο.πιατακια γλυκο του κουταλιου που ειχε φτοαξει η μητερα μου , για τους τέσσερις.μας.

"Λοιπον.Μαρκο , πηγες ξανα στον γιατρο? Ποτε θα το βγαλεις αυτο το.πράγμα?" Ειπε ο.πατερας μου δειχνοντας το.ποδι του.

"Ναι πηγα αλλα θα ξαναπαω αυριο, δεν εχω πια πονους, ελπιζω να ειναι η τυχαιρη.μου μερα και να βγαλω τον.νάρθηκα" ειπε απλα και χαμογελασε ελαφρα.

Φαινοταν να υπαρχει αμηχανια αναμεσα τους και η.μητερα μου εδειξε να το.καταλαβαίνει..