Κεφαλαιο 18

387 46 19
                                    

Τιποτα δεν εβγαζε νοημα.. Που ημουν? Ενας μακρυς διαδρομος αλπωνοταν μπροστα μου. Ηταν σκοτινος. Δεν ακουγοταν τιποτα , μονο τα βηματα μου στο παγωμενο πατωμα και μερικες σταγωνες να περφτουν και να σχιματιζουν μια μικρη λιμνουλα . Περιεργο.. να εχει βρυση μεσα σε κλειστο χωρο.. Οταν πλησιασα καλυτερα ειδα οτι απο την βρυση δεν ετρχεχε νερο αλλα αιμα. Σκουρο κοκκινο υγρο ετρεχε αργα αργα και με ρυθμο.

Εκανα πισω τρομαγμενη.Οι χτυποι τις καρδιας μου αρχισαν να αυξανονται , φοβομουν. Τι ηταν αυτο το μερος? Αρχισα να τρεχω, επρεπε να φυγω μακρια , κατι δε μου αρεσε εδω μεσα τρομαζα για το τι μπορει να συναντησω.

Ετρεχα σαν τρελη στον μακρυ διαδρομο, προσπερασα ενα αναπηρικο καροσακι, υστερα ενα κρεβατι και υστερα εναν ορο . Βρισκομουν σε ενα νοσοκομειο, αλλα γιατι κανεις δεν ηταν εδω?

Οσο περισσοτερο περνουσε η ωρα τοσο περισσοτερο ειχα την αναγη να βγω απο εδω μεσα. Ομως κατι δεν πηγαινε καλα, ειχα ξαναδει το ιδιο κρεβατι αλλες τρεις φορες και την ιδια βρυση το ιδιο.. Εκανα κυκλους , οταν το συνηδιτοποιησα σταματησα αποτομα. Ακουμπησα στον κρυο τοιχο και δακρυα αρχισαν να τρεχουν απο τα ματια μου . Δεν θα καταφερω να φυγω ποτε απο εδω.

Ξαφνικα προσεξα απεναντι μου κατι που δεν ειχα προσεξει νωριτερα. Υπηρχε μια πορτα διπλα απο την βρυσουλα , φαινοταν να ειναι η μονη μου ελπιδα, επρεπε να βγω απο αυτο το μερος .

Πλησιασα αργα , επιασα το πομολο και την ανοιξα ελαχιστα την πορτα, οι χτυποι της καρδιας μου αυξηθηκαν κι αλλο , εκανα ενα βημα προς τα μεσα. Ημουν ξυπωλητη , ετσι καταλαβα οτι υπηρχε κατι κατω απο τα ποδια μου . Κατι υγρο, ισως νερο. Υπηρχε απολυτο σκοταδι , ψηλαφισα τον τοιχο με το χερι μου και ναι το βρηκα. Ενας διακοπτης, επρεπε να ειναι απο το φως . Και ναι ηταν απο το φως . Φωτηστηε ολοκληρο το δωματιο οταν τον ανοιξα, πονεσαν τα ματια μου απο το δυνατο του φως κι ετσι κοιταξα αμεσως κατω βαζοντας το χερι μου μπροστα στα ματια μου για προστασια . Κοιταξα κατω.. Απο εκει που απλα πατουσα κατι τωρα τα ποδια μου ειχαν βυθιστει μεσα σε αυτο ως τις γαμπες . Και ηταν κοκκινο, ενα σκουρο κοκκινο υγρο που μοιριζε απεσια.

Ολο το δωματιο ηταν πλημυρισμενο απο αυτο. Στη μεση υπηρχε ενα κρεβατι νοσοκομειου , που τα λευκα σεντονια ειχαν ποτησει κι εκεινα απο το αιμα μιας φυγουρας που καθοταν ακινητη και ξαολωμενη επανω του.

Πλησιασα τρεμοντας απο φοβο. Δεν ξερω γιατι το εκανα, το μυαλο μου ελεγε να τρεξω γρηγορα πισω να σωθω, αλλα η καρδια μου ηθελε να παει κοντα.

When I Lost My Memories.Donde viven las historias. Descúbrelo ahora