Tylko (nie) on ✔

Rozdział 31

Patrzę na Elliota wzrokiem bazyliszka. Dla mnie nie ma czasu a spotyka się z tą lafiryndą. Ona jest tą "ważną sprawą". Patrzę na przyjaciółkę szukając pocieszenia.
- O kurde - mówi Laura patrząc w kierunku bruneta. Odwracam wzrok od blondynki i dostrzegam, że Sara całuję się moim chłopakiem.
- Chyba sobie nagrabił chłopaczyna - to ostatnie co słyszę za nim ruszam w jego kierunku. Większość pewnie płakałabym na moim miejscu ale nie ja. Jedyne co teraz mną kieruję to złość i chęć zemsty. Gdy podchodzę do chłopaka nie dostrzega mnie. Za to ta blond ździra uśmiecha się zadziornie gdy na mnie patrzy. Elliot po chwili odwraca głowę w moją stronę. Spokojnie tylko spokojnie Ana.
- Ciekawe masz te "ważne sprawy" - mówię nakreślając cudzysłów palcami.
- Ana co ty tu robisz? - pyta zaskoczony.
- Co ja tu robię?! - krzyczę - dobre pytanie - śmieję się - co ty tu robisz?! W dodatku z nią? - mówię wskazując na najlepszą przyjaciółkę Victorii.
- Ej ja mam imię - mówi swoim piszczącym głosem blondyna.
- Tak, dziwka to twoje imię - mówię i oblewam ją drinkiem z baru.
Elliot chce coś powiedzieć ale uciszam go gestem ręki.
- Ty już lepiej się nie odzywaj - mówię wkurzona.
- Ale.. - przerywam brunetowi.
- Wiesz co nie obchodzi mnie to co z nią robiłeś ani to, że się całowaliście. Koniec z nami. - mówię i odchodzę. Chłopak łapie mnie za nadgarstek, który po chwili wyrywam. Wymierzam mu liścia i uciekam w stronę wyjścia. W drodze łapie z rękę Laurę i razem wychodzimy z klubu.
- Proszę zawieźć mnie do domu - mówię cicho.
- Dobrze - odpowiada patrząc na mnie smutnym wzrokiem - Wszystko okej? - pyta.
- Nic nie jest okej - mówię i ocieram ręką pojedyńczą łzę.
- Mam z tobą zostać? - pyta zmartwiona.
- Nie, dzięki ale teraz chcę zostać sama - mówię uśmiechając się przez łzy. Gdy docieramy pod dom wysiadam z samochodu i pędzę biegiem do drzwi. Ledwo widzę świat przez łzy. Zamykam drzwi i zsuwam się po nich plecami zalewają się morzem słonej cieczy. Jak mogłam być taka głupia?