Tylko (nie) on ✔

Rozdział 1

Znowu moje włosy. Już nie daję sobie z nimi rady, dobra spokojnie Ana spokojnie... Związuje je w kucyk ale to nic nie daje, wyglądam okropnie. Dobra decyduje się je rozpuścić i wychodzę z pokoju bo zaraz naprawdę spóźnie się do szkoły. W kuchni zastaję mamę jedzącą śniadanie.
- Mamo nie widziałaś mojego zeszytu od biologii? - pytam wchodząc do pomieszczenia.
- Niestety nie a co ty taka niespokojna? - patrzy na mnie podejrzliwie.
- No muszę już wychodzić z domu a zeszyt przepadł, kurcze - przygryzam wargę w zdenerwowaniu.
- Gdzie go ostatni raz widziałaś? - pyta.
- Na komodzie ale tam go nie ma.
- Ja go nie widziałam - uśmiecha się.
- Dobra najwyżej będę musiała pisać w brudnopisie...
Szlag by to trafił.
Żegnam się z mamą i wychodzę pospiesznie z domu. Dobrze, że mam blisko na przystanek. Przynajniej zdążyłam na autobus. Kierowca jak zwykle podjeżdża pod samą krawędź, więc szybko wsiadam.
- Dzień dobry
- Dzień dobry Ana jest tam jeszcze jedno wolne miejsce na końcu więc proszę siadaj - uśmiecha się.
Przechodzę na sam tył autobusu i siadam obok jakiegoś chłopaka, to Bill Lancester z III klasy gimnazjum, nawet go nie znam ale jest okej. Trasa mija dość szybko i autobus zatrzymuje się przed szkołą. Szybko wychodzę i odrazu wpadam na jakiegoś nieznajomego chłopaka.
- Oj sorry, nie chciałam - podnoszę wzrok.
- Spoko nic się nie stało.
Czuję jak na moje policzki wpływa krwisty rumieniec. Chłopak ma około metr osiemdziesiąt, ciemne włosy i brązowe oczy. Jest ubrany w czarne jeansy, szarą koszulkę i ciemną bluzę. Ma piękne usta, dobrze zarysowane rysy twarzy. O rany.
- Nic Ci się nie stało? - pytam
- Nie nic mi nie jest
- To dobrze, niezdara ze mnie, przepraszam - powtarzam jeszcze raz.
- Okej a jak Ci na imię?
- Ana a ty? - podaje rękę, którą chłopak ściska.
- Elliot
- Muszę już iść bo spóźnię się na lekcje, cześć
- Do zobaczenia Ana
Szybkim krokiem odchodzę i pędem wpadam do sali lekcyjnej. Na szczęście zdążyłam, lekcja się jeszcze nie zaczęła.

😀😁😀