October // Irwin

Eighteen

Telefonu elime alıyorum ve konuşmanın hala devam ettiğini görünce derin bir nefes veriyorum. "Ashton?"
Demek ki, defteri okudu. Bunun heyecanıyla tırnaklarımı kemiriyorum. Aklıma bir şey geliyor ve Ashton konuşmadan söylüyorum. "Lunapark'a gidelim."
"Ne?" diye bir şaşkınlık nidası koparıyor. "Lunapark mı?"
"Evet." diyorum. "Lunapark."
Doktor beni dikkatlice dinleyip, elindeki deftere not alıyor, gözlerimi deviriyorum.
"October, aramızda kilometreler var. Bu da nereden çıktı?"
"Ashton." derken gözlerim kapanıyor. İsminin, sesli bir şekilde dudaklarımın arasından süzülüyor oluşu beni rahatlatıyor. Bir karar veriyorum. "Oraya geleceğim." 
"Ne? Nasıl geleceksin?"
"Bir yolunu bulacağım." diyorum ama adam hala beni dinliyor. Bundan rahatsız olup, telefonu Ash'in suratın kapıyorum.
Elim mesaj kısmına gitmeden önce, onu rehberine 'Kıvırcık' diye kaydediyorum, dudaklarım kıvrılıyor.

Ben: Akşam dokuzda ara, şu an konuşamam üzgünüm.

Birkaç saniye sonra mesaj geliyor.
Kıvırcık: Tamam.

Gülümsüyorum uzun zaman sonra ama hemen soluyor. Henüz bir şey kazanmış değilim, hala kayıplarım var.
Doktoru umursamadan çıkıyorum hastanenin rahatsız edici odasından. Kendimi dışarı atıyorum, büyük ihtimalle ailem beni arıyor ama bunu düşünmek istemiyorum.
Soğuk bir rüzgar eserken, yılın ilk karı burnuma konuyor. Ağzımı açıyor, dilimle kar tanelerini yakalamaya çalışıyorum ama eski zevki vermiyor. Yine de, bazı şeyleri bir süreliğine unutmama yardımcı olması bile bana yetiyor.
Üşüdüğümü fark ediyorum. Çıkmadan önce cüzdanımı ve montumu aldığım için kendimi kutluyorum. Herhangi bir kafeye gidip, kahve içebileceğimi düşünüyorum.
Dudaklarımı kemirirken, yürümeye başlıyorum. Denize yakın bulduğum bir kafeye giriyorum, tatlı bir kurabiye kokusu sarmalıyor beni. Birkaç saat bile olsa, normal liseli kızlar gibi olmak istediğimi fark ediyorum ve kendime rahatlamak için izin vererek, bir sandalyeye oturuyorum.
***
Can sıkıntısından yazıyorum bari yorum yapın moekpwfkğqfö