October // Irwin

Twenty Five

Not kısmıyla işim bitiyor ve yazdığımı kaydediyorum, ailem yanımda değil. Bu, bazı insanları yalnız hissetse de, artık bu duygu bana yabancı olmadığından öyle hissetmiyorum, bu arada uçaktayken insanların önyargısına bir kez daha şahit oldum. Bir kadın, yanındaki kadının ondan daha fazla yemesinin haksızlık olduğunu söyleyerek uçakta kargaşa çıkardı, oysaki yanındaki kadın şeker hastasıydı ve insülin direncini kontrol altında tutması gerekiyordu, bu yüzden yiyordu.
Kadına iğrenerek bakıyorum, cidden komik görünüyor. Yüzünün patlıcan moruna dönmesini izliyorum. Önyargı böyle bir şey, bunun hakkında kafamda bir sürü örnek var ama hatırlamakta güçlük çekiyorum, doktorum antidepresanların dozunu yükseltti, sanırım bu yüzden sürekli uyuyor, bir şeyleri hatırlamakta güçlük çekiyorum.
Eski biri var, çok eski. Hala umutlandırıyor ama palavra, her şey onun gibi palavra, inanmıyorum. İlk defa birisine bu kadar çok güvendim ve olan oldu, engellemek imkansız. Sanki şu an insanlar bana bakıp gülüyor gibi hissediyorum, çünkü aptalım.
Okula gideceğim, yeniden. Eksiklerim var ama çabalamıyorum kapatmak için, umurumda değil; diğer şeyler gibi.
Ve o eski birinin bir tanıdığı benden nefret ediyor, neden bilmiyorum, insanların nefretini umursamam ama konu onunla alakalıysa eğer, psikopat bir sapık olacağımdan endişe duymuyor değilim.
Sonra uyumaya karar veriyorum, şu sıralar en çok yaptığım şey bu.
***