October // Irwin

Nineteen

Edebiyat ve kimya sınavına çalışmak yerine bölüm yazan birinin dramını okuyorsunuz şu an. 

***

Herkesin içinde bir psikopat var. Kötü insanlar, onu aktif hale getirmiş insanlar olurken, iyi olanlar ise, henüz bunun farkında olmayanlardır. 
*
Saçma engelleri aşmak istemiyorum, sadece rahat bıraksınlar beni. Çünkü ben de insanım, insan olduğumu bana neden unutturuyorlar? Hiçbir şey hissetmiyorum mu sanıyorlar? İnsanlar neden bu kadar zalim? Kendilerini düşünmeyen aptal kafalarının içindeki boş beyinlerinden iğreniyorum.
Ve eğer seçme şansım olsaydı, beyaz olmayı seçerdim. Beyaz her şeyin içinde var çünkü, dışlamayan tek renk, daha birçok sebebi var, bunları düşünmek istemiyorum.
Kapı gıcırtısı duyuyorum, odamdaki karanlık yetmiyormuş gibi, karanlık düşünceler de ekleniyor zihnime. Bundan nefret ediyorum, hatta tiksinmeme neden oluyor. Karanlıkla ilgili olan her şeyden tiksiniyor, insanlar da buna eklenince katlanılmaz, kesintisiz acı oluşuyordu.
Saçlarımı çekiştiriyorum, hala alışamadım onların kısa olmalarına. Ash'in aramasını beklerken internette geziniyorum, insanların yaptıklarını okumak hoşuma gidiyor. Bir an için ifşalanmış gibi hissetmeye mani olamıyorum. Keşke diyorum, keşke hiç olmasaydı. O zaman belki...
Her neyse, bunu aklımdan atıyorum ama nefret ediyorum düşüncelerden, bir şey düşünmek istemiyorum. İnsanları anlamak da istemiyorum çünkü her şey anlamsız ve palavra, insanlar tamamen yalan ve iğrenç. Ama kendimi seviyorum, kurtuluş yolu bulmaya çalışıyorum kendime, bu dünyadan kurtulabilmek için ve yaklaştığımı hissediyorum.