October // Irwin

Fourty Nine

Ne düşüneceğimi bilmiyorum. Keşke biri bana ne düşünmem gerektiğini söyleseydi. Keşke biri bana sarılsaydı ve her şeyin iyi olacağını fısıldasaydı kulağıma.
Umursamıyorlar. Evet, biliyorum. Kimse kimseyi umursamıyor ve bu kalbimin ağrımasına yol açıyor. Her şey beni kaybedecek, bunu hissedebiliyorum. Daha reşit olmadan bu hayata yenileceğimi hisseder gibiyim.
Gözlerimi kapıyorum, aynı anda kalbim sıkışıyor. Boğazımdaki acı tomurcukları nefesimi kesiyor. Ben daha fazla mücadele edeceğimi sanmıyorum. Ne oluyor? Bunun bir cevabı yok. Ne oluyor sahiden?
Birden kahkaha atıyorum. Neden bilmiyorum ama kafamda bir milyon şeyler kol geziyor. Lanet olası, lanet hava ciğerlerimi soldurmaya yetiyor. Hissetmiyorum, hissediyorum. Hissetmediğimi hissedebiliyorum.
Gerçekten kahkaha atıyorum. Hissediyormuşum ben. Yaşıyormuşum.
Aman ne enteresan!
Artık uyumam gerek. Uyuyacağımı sanmıyorum, şu sıralar uyumaktan başka bir iş yapmadığım için uyumaktan da sıkıldım. Keşke biri bana çıkış eli uzatsaydı.
Keşke biri bana yardım etseydi.
Bana yardım eder misin?