October // Irwin

Fourty Seven

Aklımda sürekli o var. Artık okula Ash'le gidiyorum ve sıradan olan hayatıma devam ediyorum. Özlemini hissettiğim arkadaşımdan hala ses yok. Bu beni günden güne daha da batırsa da, mektubumu okuduğunu biliyor olmak bile beni ayakta tutuyor. Keşke bana açılsa, düşündüklerini duyacak kadar yakın olsak. Bu fazla mı bencilce olur? 

Mutsuzum, hala. Bir daha kimseyi önemsemek istemiyorum. Önemseyince kayboluyorlar çünkü. Acaba bana değer verdi mi? Bana, değer vermekte sıkıntı yaşadığını söyledi. Çoğu şeyi içinde yaşadığını tahmin edebiliyorum ama benimle paylaşmasını isterdim. Ona bir şekilde ulaşmak isterdim. Komik gerçi. Belki o, bu düşüncelerimi duysa komik bulabilir. Çünkü beni sürekli şaşırtması artık alışa gelir bir durum. Böyle olmasını istemezdim. Normalde bu kadar önemsemem bir şeyi ama konu o ve ben olunca ben, ben olmuyorum. Beni anlıyor, acılarımı hissediyormuş gibi geliyor. Sanki hep benimle ama değilmiş gibi. Hakkımda ne düşündüğünü de bilmiyorum, kaçıyor. Dediğim gibi, duygularını göstermekte zorlanan tiplerden. Burcundan biliyorum. Onu bu kadar ciddiye almaktan nefret ediyorum. Ben ciddi oluyorum ve o sadece gülüyor, bunun nasıl can acıtıcı bir şey olduğunu anlatamam ama öyle işte, elimde değil yemin ederim. Kendimi çok berbat ve dalga geçilebilir hissediyorum, tabii eskiden, belki de hala öyle hissediyorumdur. Tek bildiğim dış görünüşü ve yaşadığı yer. Bir de ismi. Onun dışındakiler belirsiz ama konuşmasını da biliyorum. Mesela o neyselerin ve pekilerin insanı. Bazen boşverlerin. Randomu da sever ama şu anda ne yapıyor emin değilim. Geçmişi unutalım dese unutamam. Her ne kadar saçma ve trajik bitse de bu dostluk, benim gülümsememi sağladı. Belki bu dostluk onun için hiçbir anlam ifade etmiyordur. Benim yaptığım ise sadece bir saçmalıktan ibarettir.

Ona ulaşmak istiyorum. Aklında bir yer edinmek ve beni, onu önemsediğim kadar önemsemesini istiyorum, ne eksik ne fazla. Bunu bilmek bile beni mutlu eder. Çok abarttım, sanırım. Dünyanın sonu değil ya! Başkaları da olacak elbet. 

Ama söz verdik. Buluşacağız ve hiç gitmediğimiz o yere gideceğiz. Bu, onun ve benim aramdaki bir sır. Gerçi hatırlar mı bilemiyorum ama ilk benimle buluşmazsa üzüleceğim gerçeği var ama bunu da içime atmaya çalışacağım. 

Belki ona gerçekte anlamda zihnen ulaşmak için bir mektup daha yazarım. Belki o eskiden kendinden zorla aldığım kelimeleri bu sefer benimle paylaşır.

Sadece bunları umuyorum.

Çok mu bencilce?