Ana & Christian (1,2)

Rozdział 5 Czerwony Pokój Bólu

Ana

Ubrana schodzę na dół, ale nigdzie nie widzę Christiana. Jakaś dziwna siła ciągnie mnie na korytarz, który znajduje się po mojej prawej stronie. Jeszcze tam nie byłam i nie wiem, jakie jeszcze tajemnice skrywa to mieszkanie. Idę wzdłuż korytarza, na początku napotykam zamknięte drzwi, lecz dziwnym trafem kolejne drzwi są otwarte.

Wchodzę do środka i nie wiem gdzie jestem. Wszędzie porozwieszane są laski, pejcze, baty i szpicruty. Boję się. Nawet nie znam Christiana, a teraz dowiaduję się, że on musi być sadystą lub kimś innym, bo nie wydaje mi się, że normalna osoba trzyma takie rzeczy w domu.

-Widzę, że już znalazłaś mój pokój zabaw.-Myślałam, że umrę na zawał. Odwracam się i napotykam twarz Christiana. Wcale nie nazwałabym tego pomieszczenia pokojem zabaw, tylko pokojem bólu.

-To jest według Ciebie pokój zabaw?-Pytam pokazując na całe pomieszczenie.-Prędzej nazwałabym to Czerwonym Pokojem Bólu.-Mówię, na co na twarzy Christiana pojawia się uśmiech, którego dotychczas nie widziałam. Miło mi, że Christiana śmieszy ten fakt, ale ja czuję smutek i złość, bo Christian mi tego wcale nie powiedział. Jeżeli on naprawdę jest sadystą, to muszę się od niego najszybciej uwolnić i uciec.

-Anastasio, wiem, że zapewne stwierdzasz, że jestem sadystą, ale się mylisz.-Mówi pewnie.

-Christian, powiedz mi dlaczego niby nie jesteś sadystą i jak wytłumaczysz wszystkie te przedmioty, które się tutaj znajdują.-Mówię, lekko podniesionym głosem.

-Anastasio uspokój się. Nie jestem sadystą, tylko Panem.-Mówi, lecz ja wcale tego nie rozumiem. Widząc moje zdziwione spojrzenie, tłumaczy.- To znaczy ja dowodzę kobietami i sprawiam im rozkosz.-Teraz znając wyjaśnienie tego słowa, uważam, że i tak to jest szalone.

-A co z tego mają kobiety?-Pytam.

-Mnie.-Mówi z uśmiechem, który mnie rozbraja.-Anastasio, jeżeli zgodzisz się zostać moja uległą będę oddany Tobie, a ty mi.-Mówiąc to podchodzi do mnie i całuje, tak lekko, że jestem gotowa zgodzić się zostać jego uległą.-Chodź.-Mówi i wyprowadza mnie z pokoju i kieruje do drzwi znajdujących się na samym końcu tajemniczego korytarzu.-To będzie twój pokój.-Otwiera drzwi i wprowadza mnie do środka.

Pokój jest przestronny i na mój gust wspaniały.

-Dlaczego mam swój własny pokój, a nie mogę spać w twojej sypialni?-Pytam.

-Ana, po tym co będę Ci robił, wolałabyś mieć swój własny pokój.-Stwierdza.

Nic nie mówiąc, siadam na łóżku.

-Ile uległych było tutaj wcześniej?

-15.-Mówi monosylabami.

15? Na serio? ,pytam w myślach.

Jedziemy właśnie do mojego mieszkania. Kate pewnie odchodzi od zmysłów. Na razie postanowiłam, że zastanowię się nad sprawą z Christianem. Do mieszkania jest jeszcze długa droga, bo niestety mieszkam na obrzeżach miasta. Po pewnym czasie moje powieki stają się ciężkie i z natłoku ostatnich wydarzeń zasypiam.

Budzę się wraz z zatrzymaniem się samochodu. Próbuję stwierdzić gdzie jestem, ale wokół znajduje się tylko las.

-Christian, gdzie jesteśmy?-Pyta jeszcze trochę zaspana.

-Przejdźmy się na spacer.-Mówi pomagając mi wysiąść z auta.

~~~~~~

Wiem, że rozdział jest do kitu, ale nie miałam weny. W następnym będzie bardziej ciekawie.

Czekam na opinie

Damie Love