You're mine now, shawty.

24. Boyfriend

Muzyka przewodnia:

Justin Bieber  - Boyfriend

"Gdybym był Twoim chłopakiem, nigdy bym Cię nie opuścił. Trzymałbym Cię w ramionach, nigdy nie byłabyś samotna. Mogę być gentlemanem, wszystkim czego chcesz."

- Nie, nie nie! - jęknęłam bezsilnie i po raz kolejny rozłączyłam połączenie. Od jakichś trzech dni, próbowałam już chyba tysięczny raz wykraść im te pieniądze, ale pan numer trzy był tak oporny, że po prostu nie byłam w stanie nic zdziałać. Starałam się, robiłam wszystko, co w mojej mocy, ale nic to nie dawało i pieniędzy na kątach Justina jak nie było, tak nie ma. Jak tak dalej pójdzie, to zostanę tu na zawsze... Z trzema pierwszymi szło naprawdę łatwo i myślałam, że z resztą też tak będzie, ale niestety byłam w ogromnym błędzie.

- Nie martw się, An. - Jai usiadł koło mnie i podetknął mi pod nos talerz z trzema pączkami. Wszystkie oblane były ciemną czekoladą, na widok której, aż pociekła mi ślinka. Wzięłam jednego z nich. Może chociaż to osłodzi mi życie... Wgryzłam się w mięciutkie ciasto i zaczęłam powoli przeżuwać. 

- Nie mam już na to serio siły. Po prostu mi się nie uda tego zrobić... 

- Dasz radę! Masz jeszcze dużo czasu. - powiedział z pełną buzią, co mimo wszystko trochę mnie rozbawiło. 

- No właśnie tak dużo go nie mam. Za kilka dni wykreślą mnie z listy uczniów mojej szkoły. - westchnęłam ciężko. Gdzie do groma podział się mój wrodzony entuzjazm? No tak, zniknął przez Justina i jego chorych znajomych. 

No właśnie, Justin. Trzy dni. Tyle właśnie czasu z nim nie rozmawiałam. Nawet jednego słowa! Mijaliśmy się kilka razy na korytarzu, ale za każdym razem odwracałam wzrok i przyspieszałam, a on jakoś nie wychodził z inicjatywą, żeby ze mną pogadać, więc szczerze mówiąc, byłam z tego powodu zadowolona. Przynajmniej Cath dała mi święty spokój. Dobrze wiedziałam, że obserwowała mnie na każdym kroku i chyba w końcu do niej dotarło, że serio staram się unikać blondyna. 

- Pogadaj z Justinem, to może da ci zadzwonić. 

- Też o tym myślałam, ale co im wtedy powiem? Wszyscy mnie szukają i uważają za porwaną, a ja tak nagle zadzwonię? - ułożyłam palce w udawaną słuchawkę. - Dzień dobry, z tej strony Anastasia Keen, proszę mnie nie wykreślać z listy, bo wracam za kilka dni, jak już okradnę najbogatszych ludzi w San Diego. - powiedziałam piskliwym głosem, a Jai zaczął cicho chichotać. 

- Masz na imię Anastasia? 

- Tak. Ale odkąd pamiętam, wszyscy mówią na mnie Annie, więc tak już zostało. Nie pamiętam, żeby ktoś kiedykolwiek do mnie tak powiedział. - uśmiechnęłam się lekko. 

- Ładne imię. Jak bohaterka "50 twarzy Greya". - zaśmiał się. 

- O nie, nie porównuj. - prychnęłam rozbawiona, po czym wstałam z fotela. - Muszę przewietrzyć umysł, zanim wrócę do pracy. - gdy pokiwał ze zrozumieniem głową, wyszłam z pomieszczenia i od razu udałam się na taras. 

Otworzyłam okno balkonowe i zamarłam, widząc Justina, opierającego się o betonową barierkę. Miał na sobie tylko porwane, jasne dżinsy, które ledwo trzymały mu się na tyłku, a spod nich wystawał pasek białych bokserek. Uśmiechnęłam się mimowolnie. W tej scenerii wyglądał po prostu seksi. Widziałam dym unoszący się nad jego głową, więc nie chciałam mu przerywać tej "przerwy na szluga". Odwróciłam się na pięcie, chcąc wrócić do domu.