ARZUNUN ESİRİ - Esaret Serisi 1 (TAMAMLANDI)

7. BÖLÜM

Gemi Batıyor

ELİF

Neydi o cümle? Hayat, siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir mi? Herkese kolaylıkla uyum sağlayabilecek bilgece bir söz olduğunu kabul etmek lazımdı.

Hayatım için öyle aman aman planlarım yoktu aslında. Babamın gözüne gireyim, bu işte bir senemi sorunsuz tamamlayayım, paramı alıp istediğim şarap evimi açayım bitti gitti. Kimine göre büyük kimine göre küçük hayallerdi belki ama benim elimde bundan başka hiçbir şey yoktu. Ya olmazsa ne yaparım, sorusunu kendime sormaktan kaçınıyordum. Bunun iki sebebi vardı. Birincisi, B C D planlarını A'dan çok sevmem bence mümkün değildi ve bu şevk kırıcıydı. İkincisi, yedek planım olursa herhangi bir sıkıntı yaşadığımda ilk planımdan vazgeçecek kadar korkak davranabilme olasılığımdı. Bile isteye kendimi çıkmazda bırakıyordum ki birkaç aydır iyi idare ettiğim anlaşılıyordu. Ta ki çok sevdiğim(!) ikinci sayfa haberlerinde Efe'yle fotoğrafımızı görene kadar.

O andan itibaren tüm gidişat değişti.

Pazar sabahı henüz bitmeden annem aradı ve beni eve çağırdı. Acele etmemi söyledi. Sesi heyecanlı, biraz panik ve oldukça stresli geliyordu. Bir şeyler döndüğünü anlamak için müneccim olmama gerek yoktu. Dün kulübe sızmış olabilecek magazincileri düşünerek internete girdim ve evet. İşte, oradaydık. Pistin neredeyse ortasında, binlerce fosforlu yıldızın altında sarmaş dolaş dans ediyorduk. Pozumuz neredeyse erotikti. Daha doğrusu özel bir çekim için verilen ve nokta atışıyla başarı yakalanan yıldız pozlardan biri gibiydi.

İkimiz de simsiyah giyinmiştik. Etrafımızda bulanık birer izden ibaret olan insanların siluetleri de siyahtı ki bu fotoğrafa hoş bir derinlik katıyordu. Efe'nin yanağı şakağıma yaslı, başım kısmen göğsündeydi. Kolları belime sarılı, benim kollarım ise onun etrafına dolanmıştı. Ten renklerimizin arasındaki ciddi farklılık ekrana yansımış, bizi daha çarpıcı göstermişti. Fotoğrafçıyı tebrik etmek gerekiyordu. Açı, ışık, sahne. Hepsi mükemmeldi. Eğer Efe'yle gerçek bir ilişkimiz olsaydı, bu fotoğrafçıyı bulur ve fotoğrafın aslını isterdim. Çerçeveletilip güzel bir köşeye konmayı fazlasıyla hak ediyordu.

Aşağısında ise tahminimden çok daha iyi şeyler yazıyordu ki bunun nedeni hem babamın hem de Efe'nin ailesinin camia tarafından gerçek anlamda saygı duyulması olmalıydı. Tek sorun bizi bir ilişki içerisinde göstermişlerdi. Yılın birlikteliği! Sonunda Gecelerin Prensi Efe Kozan durulacak mıydı? Kendini hiç göstermeyen ve yıllardır ülkesinden, ailesinden uzakta yaşamayı tercih eden Baylan kızı mutluluğu Efe'de mi bulacaktı?

Of!

Telefonu bırakıp hazırlanmak için önce banyoya sonra odama geçtim. Bir açıklamaya ihtiyacım vardı. Ne diyecektim? Babam çevrede adının nasıl anıldığına çok dikkat ederdi. İşleri benim için daha fazla yokuşa sürmesine katlanamazdım ama gördüklerinden hoşlanmadığından da adım gibi emindim.

Ne konuşacağımı düşünerek hazırlanmam yarım saati buldu. Dar bir kot, yarım kollu, düşük omuzlu beyaz bir tişört giyip yanıma kot ceketimi aldım. Babaannemin vefatından sonra yaptırdığım büyük portmantodan spor ayakkabılarımı çıkardım. Bu evdeki ufak tefek değişikliklerden biri evin giriş kısmıydı. Holle salonu ayıra duvarı yıktırıp yerine dolap yaptırmıştım. Bir diğeri eski banyolardı. Tüm fayanslar kırılmış yerine yenileri yapılmış, duvarların yarısı çıplak bırakılmış ve elbette tüm bunları yaparken en sevdiğim turuncu ve toprak tonları kullanılmıştı. Bir de babaannemin vitrin takımını elden çıkarıp yerine modern bir konsol ve masa takımı almıştım. Ona ait değerli olan birçok şey kullanılmayan üçüncü odada duruyordu. Ne o eşyalardan ayrılabiliyordum ne bu evi satabiliyordum. Duygularım gibi bu evde karmakarışıktı. Ama yeri mükemmeldi. Otele çok yakındı. Beşiktaş'taki sokağında ağaçlar olan sokaklardan birindeydi. Sağı solu boştu. O yüzden babaanneme şimdi de bana ait olan üst katın balkon manzarası ferahtı, ağaçlara bakıyordu. Evde çok zaman geçirmiyordum ama bu evi annemlerle yaşadığım diğer birçok evden daha fazla seviyordum.