De 12 kinderen(#1)

Hoofdstuk 6

Ik hoorde Amadé blaffen tot in mijn kamer.'Hou die hond is stil!' riep ik naar beneden en gooide de deur weer dicht. Ik was geen hondenmens, geef mij maar een kat. Julie daarentegen was een hondenfreak. Ze was mijn nichtje, we waren even oud. Julie kwam logeren voor mijn verjaardag, die was vandaag. Ik werd 16, de leeftijd waarop ik eindelijk alcohol mocht drinken. Julie kwam langzaam recht.'Hoe laat is het?' vroeg ze verward. Ik keek op mijn gsm.'Zeven uur' zuchte ik.'Waarom moest die hond nou meekomen?'.'Amadé is niet graag alleen' zei Julie en stond op.'Dat jij zelfs kunt wakker zijn om dit uur' klaagde ik en ging weer in mijn bed liggen. 'Zo vroeg is het nu ook weer niet' lachte ze. 'Je overdrijft June'. Ik rolde met mijn ogen.'Ik slaap graag uit op mijn verjaardag' zuchte ik.'Dat doen 16 jarige mensen weet je'. Julie zuchte en lachte.'Ik word over een maand ook 16 hoor'.'Een maand is heel wat dagen' zei ik en sloot mijn ogen.'Ik zie je wanneer alle normale mensen opstaan'

Langzaam slenterde ik de trap af. Achter me wandelde Julie, die de hele ochtend al van 7 uur wakker was. Het was nu ongeveer 10 uur. Ik had niet echt meer kunnen slapen doordat Amadé constant bleef blaffen.'Gaan jullie even met de hond wandelen?' vroeg tante Anna.'Waarom?' klaagde ik.'Oh, kom op June' zei Julie.'Zo erg is het niet'. Ze keek naar haar moeder. 'Natuurlijk gaan wij even met de hond wandelen'. Wat later wandelden we over straat met Amadé, die onrustig aan de leiband trok.'Doet die hond altijd zo wild?' vroeg ik klagend. 'Ik heb Amadé nog nooit rustig geweten' zei Julie.'Het is altijd al een onhandelbare hond geweest dus' zei ik. 'Amadé is niet onhandelbaar, gewoon niet zo goed met commando's ' zei Julie.'Of luisteren' zuchte ik. Verderop in straat zag ik een jongen staan. Ik herkende hem van school, maar ik wist zijn naam niet. Hij kwam onze richting uit.'Oh hey Amadé' lachte hij en aaide de hond. Amadé ging braaf zitten en kwispelde met z'n staart. Ik keek verbaasd naar Julie.'Ik dacht dat die nooit luisterde' zuchte ik.'Dat dacht ik ook' zei ze. De jongen kwam terug recht en stak zijn hand uit.'Ik ben Maarten' lachte hij.'Ik kom Polle vaak tegen als hij met Amadé gaat wandelen'. Polle was de bijnaam van Julie's vader, mijn nonkel.'Oh ja, hij heeft is iets over jou gezegd' zei Julie. 'Ik ben Julie, Polle's dochter, en dit is June, mijn nichtje'.'Aangenaam' lachte hij. Ik keek hem in de ogen en zag een wazig beeld. Van hem en een andere jongen die aan het gamen waren.'Ben je op weg naar je vriend?' vroeg ik.'Ja' zei Maarten verward.'Hoe weet je dat?'. 'Een gokje' zei ik.'Je ziet er me wel het gamer-type uit'. Hij keek me verward aan maar stelde verder geen vragen. Wat later gingen we weer naar huis.

Thuis stond een taart op me te wachten met een grote 16 jaar kaars ingeplant. 'Gelukkige verjaardag!' riep iedereen. Ik lachte en blies de kaars uit. Op dat moment voelde alles anders. Alsof vanaf dat moment alles anders was, alsof er iets verandert was.'Heb je een wens gedaan?' vroeg Julie nieuwsgierig. Ik keek haar in de ogen en zag weer een beeld. Ik zag haar op haar verjaardag toe ze haar kaarsjes uitblies. Ik voelde dat zij hetzelfde gevoel had als dat ik had gehad. 'Hallo, aarde aan June' zei Julie en zwaaide met haar hand voor mijn gezicht. Ik knipperde.'Wat zei je?' vroeg ik verward. Ze zuchte en rolde met haar ogen.'Wat heb je gewenst?' zei ze.'Als ik dat zegt komt hij niet uit' zei ik.

De rest van de dag bleef ik dingen zien. Dingen die gingen gebeuren in de toekomst. Het was raar, ik voelde me een freak. Waarom moest me dit nu overkomen, op mijn 16de verjaardag. Toen dacht ik terug aan het visioen van Julie. Zij zou ook anders worden, net als ik. Dan zou ik niet meer alleen zijn.