De 12 kinderen(#1)

Hoofdstuk 7

Ding dong.'Ik ga wel!' riep ik en liep naar de deur. Het was mijn familie feestje voor mijn 16de verjaardag. Ik had speciaal een nieuw glitterkleedje gekocht en was dol enthousiast. Ik deed de deur met een zwaai open. 'Wow Julie, je ziet er zo goed uit' lachte tante Martha.'Bedankt' lachte ik.'Kom binnen'. Ze kwamen binnen en ik deed de deur weer dicht. June keek me raar aan en knipperde even met haar ogen. 'Iets in je ogen?' vroeg ik verward. 'Zoiets ja' zei ze en hing haar jas aan de kapstok.'Weet dat je me altijd alles kunt vertellen Julie, echt alles'.'Ja, tuurlijk, we zijn vriendinnen toch' zei ik verward. Ze lachte en ging de salon binnen. June gedroeg zich al vreemd vanaf haar verjaardag. Ze zei dingen waar niemand aan uit kon en die op niets sloegen. Ik wist niet wat er met haar aan de hand was maar ik had het gevoel dat ik daar weldra zou achterkomen.

'Happy birthday dear Julie, happy birthday to you!'.'Blaas je kaarsjes maar uit' lachte June. Ik sloot mijn ogen en blies de kaarsjes uit. Dat was het moment waarop alles anders werd. Ik voelde dat er iets verandert was aan me, al wist ik niet wat.'Gelukkige 16de verjaardag' lachte June en plukte de kaarsjes van de taart. Even later werd hij gesneden en verdeeld.'Hoe voel je je nu je 16 bent?' vroeg June die naast me in de zetel taart zat te eten.'Wel goed denk ik' zei ik en stak een stuk taart in mijn mond.'Niet, weet ik veel, anders?' vroeg ze. Ik keek haar met grote ogen aan.'Nu weet je waarom ik zo vreemd doe' zei ze simpelweg en stond op om haar bord weg te zetten.

Na het eten gingen June en ik naar
mijn kamer om te praten. Ik deed de deur dicht en keek June aan.'Oké, nu ga je me zeggen hoe je weet wat je weet' zei ik.'Ga er maar even voor zitten' zei ze en plofte neer op mijn bed. Ik ging naast haar op mijn bed zitten.'Ik wacht' 'Op mijn 16de verjaardag kreeg ik een vreemd gevoel, alsof er iets verandert was, snap je?' zei ze.'Ik weet precies wat je bedoelt' zuchte ik.'Nou vanaf die dag zie ik dingen' zei June.'Je ziet dingen?' vroeg ik verward.'Dingen die gaan gebeuren' zei ze.'Jij kan de toekomst voorspellen?' vroeg ik met grote ogen.'Zoiets' zei ze.'Ik kan niet kiezen wanneer of wat ik zie, maar alles wat ik gezien heb lijkt uit te komen'. Ik staarde verbaasd voor me uit.'Je wist dat ik hetzelfde gevoel ging krijgen, niet?'.'Jep' zei ze.'Betekent dit dat ik ook dingen ga zien?' vroeg ik. 'Weet ik niet, heb je al wazige beelden voor je ogen gekregen?'. Ik schudde mijn hoofd.'Nee, niets' zei ik.'Bij mij kwamen ze al voor ik zelfs het gevoel kreeg' zei ze.'Dus het kan dat het bij jou iets anders betekent'. Ik zuchte.'We zijn abnormaal, niet?' vroeg ik langzaam. 'Ja, ja dat zijn we' zuchte June.

Toen June naar huis was, staarde ik nog wat uit het raam. Ik duwde het langzaam open en keek naar de zon, die nog hoog aan de hemel stond. De zon was wel niet echt te zien met de dikke wolken die ervoor hingen. Ik stak mijn hand uit en veegde zogezegd de wolken weg. Plots klaarde het helemaal op en scheen de zon volop. Ik deinsde geschrokken terug en deed mijn raam dicht. De wolken verschenen weer en het leek alsof er niets verandert was. Ik pakte mijn gsm en tikte June's nummer in.'Pak op...' zei ik in mezelf.'Pak op....'.'Hey Julie wat is er?'  kraakte het.'Ik weet wat er aan me verandert is' zei ik.