De 12 kinderen(#1)

Hoofdstuk 11

Neal stond op en gooide een kussen naar mijn hoofd.'Hey!' riep ik en gooide het kussen terug.'Opstaan!' riep hij lachend.'Komop Niels, het is onze verjaardag!'. Ik stond op en lachte. Neal en ik waren een identieke tweeling. Meestal dachten we hetzelfde over alles, wat soms leuk, grappig en vervelend kon zijn.'Ik ben al op hoor' zuchte ik en stond op.'Kom, mam heeft vast een taart gebakken'. We stormden de trap af naar de keuken.'Gelukkige verjaardag jongens' lachte mam.'Jullie vader is al gaan werken, dus eten we straks pas taart'. We zuchten tegelijkertijd.'Taart is het leukste aan jarig zijn' klaagde Neal.'Dat en de cadeautjes' zei ik.'Ga jullie nu maar gewoon klaar maken voor school' zei mam.

'Hey Neal, hey Niels' lachte Simon. 'Hey Simon' lachten we.'Moet je niet iets tegen ons zeggen?' vroeg ik.'Zoals wat?' vroeg Simon.'Zoals gelukkige verjaardag misschien?' vroeg Neal. 'Oh ja, jullie zijn jarig' zei hij alsof hij het vergeten sou moeten zijn.'Onozelaar' lachte ik en sloeg hem op zijn arm. Trrrrriiiiiinnnnnnggggg!!!!
'Dat is de bel' zuchte Neal.'Je meent het' lachte ik.'Ik zie jullie tijdens de pauze' zei Simon en hing naar de les. 'Wij moeten ook maar eens gaan' zei Neal.'Goed plan' lachte ik en volgde hem naar onze klas.

Na school gingen Neal en ik naar onze hangplek samen met Simon. Het was een kleine bar dicht bij school waar vreemd genoeg nooit veel man kwam. 'Hey daar Luke' lachte ik en ging achter de toog zitten.'Hey jongens' lachte hij.'Hetzelfde als altijd?'.'Duh' zei Neal en kwam naast me zitten. Simon zette zijn rugzak neer en kwam ook aan de toog zitten.'Ik hoorde van een vogeltje dat er hier 2 gasten jarig zijn' lachte Luke en zette 2 stukken cake voor ons neer.'Dankje' lachte ik. 'Ik zal het wel voor jullie betalen' zei Simon en pakte zijn portemonnee. 'Oh nee, deze zijn van het huis' lachte Luke. 'Echt?' vroeg Neal.'Smakelijk' lachte hij en ging naar een andere klant die achter de toog zat.'Hmmm, deze cake is heerlijk' zei ik.'Echt wel' zei Neal. 'Ik wil ook cake' zei Simon.'Dan moet je eerst jarig zijn' zei Neal. We lachten.'Ja heel grappig hoor' zuchte hij.

Mam had de kaarsen op de 2 taarten gezet en het fototoestel gepakt.'Klaar?' vroeg ze. Mam en pap begonnen te zingen. Daarna bliezen Neal en ik tegelijk onze kaarsen uit. Het leek alsof er iets veranderde, al wist ik niet wat. 'Gelukkige 16de verjaardag' lachte pap en haalde de kaarsen van de taarten. Er was iets aan me verandert, ik had het gevoeld. En ik zou ontdekken wat, vandaag nog.

Die avond zaten Neal en ik op onze kamer wat op de oude gitaar te tokkelen.'Hoe vind jij het 16 zijn?' vroeg ik.'Wel leuk' zei Neal.'Voel je je nu niet anders?' vroeg ik.'Jij wel dan?' vroeg Neal verward en zette de gitaar aan de kant.'Ja eigenlijk wel' zei ik. 'Ik voel me anders, vreemd anders'.'Hoe bedoel je?' vroeg Neal.'Zoals ik het zeg' zei ik. Ik realiseerde dat dit de eerste keer was dat we iets niet deelde.'Het voelde gewoon zo raar toen ik mijn kaarsen uitblies' zuchte ik. Ik zag dat Neal zijn best deed om het te begrijpen maar het niet kon. Ik staarde naar de kleine kamerplant die op onze kamer stond. Langzaamaan verwelkte de blaadjes en verdorde de plant.'Jij ziet dat ook toch?' vroeg ik verbaasd.'Ik word toch niet gek hé?'. Neal keek verward naar de plant.'Hij is helemaal verdord, alsof herfst plots heeft toegeslagen' zuchte hij vol ongeloof. 'Volgens mij deed jij dat'.'Wat ik?' vroeg ik verbaasd.'Hoe verklaar je dit anders?' vroeg Neal en wees naar de plant. Ik zuchte.'Gast, jij hebt net superkrachten ontdekt' lachte Neal. 'Je hebt gelijk' lachte ik.'Kom dan testen we het op de tulpen in de hal' lachte Neal en trok me mee de gang in.