De 12 kinderen(#1)

Hoofdstuk 14

Langzaamaan werd het licht in de donkere kamer. Je kon nu duidelijk zien dat de muren versierd waren met allerlei vreemde tekens en symbolen. De 12 zaten nog steeds stilzwijgend aan de tafel, alsof ze zaten te wachten op een teken. Toen al het duister in de kamer verdwenen was, verscheen een grote hoge deur. De deur verscheen niet zomaar ergens, nee. Hij verscheen tussen Jana en Demi, januari en december. Daar waar het start en het eindigt. Uit de deur kwam een man in een lang zwart gewaad en een wit masker gewandeld. Het leek een eeuwigheid te duren voordat de man plaats had genomen aan de tafel, tussen Jana en Demi.'Wees gegroet uitgekozenen' zei hij met een zware en diepe stem.'Twaalf van jullie zijn geroepen, twaalf van jullie zijn gekomen'. De kinderen zaten nog steeds vol verbazing en angst naar de man te staren toen hij zijn verhaal vervolgde.'Jullie zijn hier vandaag gekomen om de wereld die jullie kennen te redden. Maar om deze te redden moeten jullie eerst de onze redden'. Hij keek naar boven, naar het koepelvormige dak van de kamer. Je kon een mechanisme horen draaien en het plafond draaide langzaam open tot er een klein cirkelvormig gat ontstond. Uit de holte kwamen 12 kleine lichtgevende elfjes gefladderd.'Dit zijn jullie beschermers, zij zullen jullie begeleiden bij de obstakels die jullie tegen zullen komen'. De man stond op en de elfjes gingen elk bij een persoon zitten, elk zijn eigen specifieke kleur. 'Vanaf nu af aan zullen jullie niet meer bij jullie mensennamen genoemd worden, maar bij de naam van de maand'. Hij keek naar Jana, die tot haar eigen verbazing, het niet uitgilde van angst.'Stel jezelf voor aan de kring' zei de man. Op Jana's plaats aan tafel verscheen Januari in grote sierlijke letters.'Euhm...' zei Jana stil.'Ik ben Jana'.'Neen, je bent niet Jana' zei de man streng.'Jou naam zal hier Januari zijn'. Ze slikte.'Ik ben Januari'.'Vermeld je gave' zei de man met bevelende stem. 'Ik heb de gave om dromen en wensen te laten uitkomen' zei ze stil. Daarna keek de man naar Febe, waar Februari verscheen.'Ik...ik ben Februari' zei ze langzaam.'Ik bezit de kracht van de liefde'. Maarten wist wat hij moest zeggen en vervolgde.'Mijn naam is Maart en ik heb de kracht van de dieren'.'Ik ben April' zei André wat verlegen.'Ik heb de gave om vreugde en geluk te verspreiden'. Mia slikte. 'Ik ben Mei en ik heb de kracht van de lente'.'Ik ben Juni' zei June zelfzeker. 'Ik zie dingen, dingen die gaan gebeuren'. 'Mijn naam is Juli' zei Julie daarna.'Ik heb de kracht van de zomer'.'Ik ben Augustus' zuchte August en keek naar June.'Ik zie ook dingen, dingen die al gebeurt zijn'.'Ik noem September' zei Sam en zuchte.'Ik heb de gave van wijsheid'. Octaaf keek naar de tafel en praatte heel stil.'Ik ben Oktober en ik kan iedereens grootste angst laten uitkomen'. Het was nu de beurt aan Niels, die nog steeds niet goed doorhad wat er gebeurde.'Ik ben November' zei hij uiteindelijk.'Ik heb de kracht van de herfst'. Demi zat nerveus met haar handen over haar armen en benen te wrijven.'I-ik ben... December' stotterde ze en keek de groep rond.'Ik heb de kracht van...van de winter'. Er verschenen 12 deuren, achter elk van hen 1. De man stapte langzaam weer in de richting van de deur waaruit hij gekomen was en keek de 12 een laatste keer aan.'Veel succes met jullie reis'. Hij draaide zich om en liet de deur achter zich verdwijnen. Daar zaten ze, even verward als daarvoor, aan de grote ronde tafel.

Het elfje dat voor Januari zweefde was hemels lichtblauw en probeerde haar duidelijk iets te vertellen. Het cirkelde om haar hoofd en trok aan haar arm. 'Wat wil je nou?' vroeg ze stil. Het elfje vloog nog een rondje om haar hoofd en vloog toen naar de deur achter haar. 'We moeten onze kamers binnen gaan' zei Juni kalm.'Jij weet wat er gaat komen, niet?' vroeg Mei.'Ik zie niet alles, alleen vlagen' zei Juni.'Maar hier heb ik vaak genoeg visioenen over gehad'.'Weet je waar we zijn dan?' vroeg November verward.'Ze noemen deze plaats het centrum' zuchte ze. 'Dit is de plaats waar we nog een lange tijd zullen moeten leven'.'Hoe lang?' vroeg Februari verward.'Zoals ik al zei, ik zie niet alles'. Ze stond op en keek naar Augustus.'Ik weet zeker dat jij begrijpt wat ik bedoel'. Augustus knikte.'We krijgen alleen flarden van de tijd, nooit alles'. Julie stond op en ging naast Juni staan.'Dus wat doen we nu?'. Het was duidelijk dat Juni als leider was gekozen door de groep.'Nu gaan we elk naar onze kamer met onze beschermers en proberen we wat te slapen' zuchte ze.'Want geloof me, we kunnen alle rust gebruiken'. December slikte.'Wat gaat er morgen gebeuren?'. 'Dat weet ik niet precies maar ik weet wel dat het zwaar word, voor elk van ons'. Januari stond op en keek naar Juni.'Dan gaan we maar eens slapen, niet?'. Ze volgde haar begeleider naar haar kamer en de deur verdween. Daarna gingen ze elk naar hun kamer en probeerden te slapen. Iedereen sliep, behalve December. Het spier witte elfje probeerde haar te kalmeren maar zonder succes. Ze bevroor haar hele kamer en zat te huilen op de ijzige kamervloer.'Ik kan het niet controleren' snikte ze.'Ik kan het niet...'