De 12 kinderen(#1)

Hoofdstuk 5

Ik trok een blaadje van de kalender, 16 mei, mijn verjaardag. Vandaag werd ik 16, dat word je maar 1 keer. Ik lachte en keek naar buiten. De bloemetjes in de tuin stonden in bloei en de vogels floten vrolijk. Het was een prachtige lente dag, mijn verjaardag. Ik huppelde in mijn slaapkleed naar buiten en sprong op paps rug.'Wowowow' lachte hij en gooide me eraf.'Hey!' riep ik speels.'Kom hier' zei hij en kwam achter me aan.'Kom me maar halen!' lachte ik rende door de tuin. Vandaag was ik 16, maar vanbinnen voelde ik me nog een kind. Een kind dat graag met haar vader in de tuin speelde, dat in het algemeen nog graag speelde. 'Hey kom hier jarige!' riep pap en greep me rond mijn middel. Ik lachte. 'Ik heb je' lachte pap en liet me los. 'Kom, binnen wacht een lekkere chocoladetaart op je'.'Omg, lekker!' riep ik en liep naar binnen. Pap was als een goede vriend voor me. Mam was gestorven bij mijn geboorte dus ik had haar nooit gekend, pap was al dat ik had. Hij was tuinman en zei altijd dat lente het mooiste seizoen van ze allemaal was. Omdat dan alles in bloei staat en de natuur zich dan opnieuw ontpopt. En natuurlijk ook omdat ik dan jarig was. Pap zette 16 kaarsjes op de taart en gaf me een feesthoedje. Hij stak de kaarsen aan en pakte het fototoestel.'Lachen en een wens doen' zei hij. Ik lachte en sloot mijn ogen. Toen ik mijn kaarsjes uitblies, veranderde er iets in mijn lichaam. Er kwam iets tot bloei. Ik wist niet wat maar het was er, dat wist ik zeker.

'Gelukkige verjaardag' lachte Hanna en gaf me een envelop.'Het is een kaartje met geld, ik wist niets anders'. Ik lachte.'Het is prachtig'. Ik zette het kaartje op de plank en ging bij Hanna in de zetel zitten. Hanna was mijn beste vriendin, mijn enige vriendin, maar dat maakt ze wel mijn beste. 'Eindelijk 16' zuchte ze.'Maar ik denk niet dat je nu geen kind meer bent of er mee zou ophouden'.'Het is leuk om een kind te zijn' zei ik en keek naar de bloemen op tafel.'Er is er eentje laat' zei Hanna die mijn blik volgde.'Dat word vast de mooiste bloem van ze allemaal' zei ik en raakte het bloemetje aan. Plots bloeide de bloem helemaal open. 'Hoe deed je dat?' vroeg Hanna verbaasd en kwam naast me zitten.'Ik heb absoluut geen flauw idee' zei ik.'Het was waarschijnlijk gewoon zijn tijd om te bloeien'.'Mia, die bloem leek net nog dood' zei Hanna.'Jij hebt er iets mee gedaan'. Ze stond recht en ging weer in de zetel zitten.'Ik zou niet weten wat' zei ik en ging naast haar zitten.

Toen Hanna weg was, ging ik onder de grote boom in mijn tuin zitten. Doordat het een koude winter was geweest, had de boom nog geen roze bloemetjes. Ik dacht aan wat er die middag gebeurt was, toen die bloem uit zichzelf plots was gaan bloeien. Misschien was het wel niet zo uit zichzelf gebeurt als ik dacht. Het voelde wel alsof in er iets mee te make had, misschien had het te maken met die verandering die ik gevoeld had. Ik legde mijn hand op de boom en keek omhoog. In de boom verschenen honderden kleine roze bloemetjes die volop in bloei stonden. Nu wist ik het echt honderd percent zeker, dit kwam door mij. Door mij bloeiden de bloemen...