Wystarczy słowo, by zmienić wszystko...

"Każdy mnie za to kocha"

Do szkoły dotarłam parę minut przed ósmą. Pierwszą lekcją jaką miałam mieć była historia, więc mozolnie pięłam się na pierwsze piętro. Tam moją uwagę przykuło jedno z ogłoszeń. Pomiędzy planami lekcji dla wszystkich klas, a kartką z zastępstwami wisiała jeszcze jedna. Podeszłam trochę bliżej i przeczytałam:

Dyrektor szkoły pragnie w imieniu trenera szkolnej drużyny piłki nożnej ogłosić, że osoby powołane do pierwszego składu są proszone o wstawienie się na treningu już po trzeciej godzinie lekcyjnej. Jesteście bowiem zwolnieni z pozostałych zajęć. O szczegóły proszę pytać trenera.

Z poważaniem

Pan dyrektor.

Poniżej wywieszona była jeszcze lista dziewczyn i chłopców, którzy zostali powołani do drużyny. Nie wiem czy wam wspominałam czy nie, ale u nas nie ma podzielonych grup jeśli chodzi o płeć - gramy wszyscy razem czy to na treningach, czy na zawodach. Jestem jedną z nielicznych dziewczyn, które zdecydowały się na uprawianie piłki nożnej. Większość dziewczyn woli grać w siatkówkę bądź koszykówkę.

Z zapartym tchem czytałam listę osób powołanych do pierwszego składu. Bo co prawda to, że jestem jedną z kilku piłkarek nie oznacza, że od razu dostanę się do drużyny. Gdy doszłam na sam koniec zobaczyłam tam moje imię i nazwisko. Byłam jedną z dwóch zawodniczek w całej drużynie. Oprócz mnie na liście znajdowała się jeszcze niejaka Britney Williams. Kojarzę ją z widzenia. Jest ze szkolnej elity, przez wielu uważana za "królową" naszej budy. Według mnie to pusta, farbowana blondi, nic poza tym. Mimo to chłopaki i tak ślinią się na jej widok. Tak szczerze to ich trochę nie rozumiem, ale kto jak woli.

Z wielkim uśmiechem na ustach pomaszerowałam w stronę właściwej klasy. Niestety, gdy miałam już zamiar usiąść na parapecie, ktoś zagrodził mi drogę. Podniosłam wzrok i zobaczyłam przed sobą Britney - dokładnie tą, o której wcześniej myślałam.

- Czego chcesz? - warknęłam w stronę blondi, która stała w swoich szpilkach i skrzyżowała ręce na piersi.

- Od ciebie? - prychnęła. - Niczego.

- To w takim razie dlaczego tu stoisz? - spytałam unosząc prawą brew.

- A nie mogę? - zaskrzeczała w odpowiedzi.

- Nie rozumiem cie.

- Chciałam ci tylko oznajmić, że jeśli masz zamiar zająć moje miejsce w drużynie, to nawet o tym nie myśl.

- Ja? Twoje miejsce? - zapytałam z udawanym przejęciem. - Dostałam się do drużyny nie ze względu na chęć odebrania ci miejsca, ale widocznie trener ma do mnie zaufanie i wie, że go nie zawiodę.

- Zaufanie do ciebie? Nie bądź śmieszna! Ty na tych swoich patykach pewnie nawet biegać nie potrafisz! - krzyknęła. Dopiero w tej chwili zorientowałam się, że wokół nas zebrała się już spora grupa ludzi, którzy przysłuchiwali się z zawzięciem naszej "rozmowie".

- Ty za to na tych swoich szpileczkach chodzisz jak koza po lodzie - zakpiłam, czym wywołałam śmiech wśród kilku osób. Britney zgromiła ich wzrokiem, na co od razu zamilkli.

- Zobaczymy jeszcze kto jest lepszy - po tych słowach machnęła włosami i odwróciła się.

- Nie machaj tak tymi tlenionymi kłakami, bo ci wypadną - zaśmiałam się. Blondi odwróciła się ponownie, ale chyba zabrakło jej jakieś ambitnej riposty, bo tylko prychnęła pod nosem, poprawiła swoją miniówę i poszłam w stronę toalety.

- No, no - zwrócił się do mnie jakiś chłopak. - Gratulacje.

- Za co?

- Jak to za co? - zdziwił się. - Postawiłaś się tej pindzie! Nikt do tej pory nie miał odwagi jej odpyskować.