Kalbimin Komşusu

-19-

Umut'a dikkatlice baktığım zaman gördüğüm, kendinden emin duruşu bu sefer ona söz dinletemeyeceğimi anlatır gibiydi .Haklıydı aslında saçma bir şekilde inat etmenin anlamı yoktu, öğrenmeleri ve ona göre davranmaları iyi olurdu. En azından artık Umut'la ilgili hayaller kurmaları son bulurdu. "Tamam senin istediğin gibi olsun, söyleyelim." dediğimde şaşkınlığı yüzüne yansımıştı. "İtiraz etmeden kabul mu ediyorsun?" dediğinde başımı salladım. "Kendimizden eminiz Umut, bilmelerinde bir sakınca yok." ilişkimden, sevdiğim adamdan emin olmasam buna izin vermezdim ama ben bize güveniyordum, o yüzden iş yerindeki kızların moralimi bozmasına izin vermek gibi bir niyetim yoktu. Umut'un yüzündeki rahatlamış gülümsemeyi gördüğümde doğru yolda olduğumu anladım. "Hem belki seninle ilgili hayal kurmalarına da engel olurum." kıskançlığımın sesine yansımasına engel olamadım. "Boşuna hayal kurmayın Umut'u ben kaptım diyorsun yani." söylediklerine gülümsedim. "Öyle de denilebilir." dediğimde beni yeniden kollarının arasına aldı. "Yaşadığın en ufak bir sorunu bile bana söylemeni istiyorum güzelim." Arzu'dan bahsettiğini biliyordum ama bu konuya dahil olmasını istemiyordum, küçük çocuk gibi iş arkadaşımı sevgilime şikayet etmeyecektim.

"Umut senin bu konulara dahil olmanı istemiyorum, tamam bir yere kadar anlatırım ama bu şikayet etmek için değil, yaşadığım şeylerle ilgili bilgi sahibi olman için olur ancak." dediğimde beni anlayacağını biliyordum, bu tarz şeyleri sevmediğimi en başında söylemiştim. "Tamam karışmayacağım ama anlat, gizleme." dediğinde başımı sallamakla yetindim. "Ben artık gitsem iyi olacak, bir haftalık ütüyü halletmem gerekiyor." diyerek kollarının arasından ayrıldığımda yüzünün düşmesine karşılık yanağına öpücük kondurdum. "Eve gitmenden hoşlanmadım." arkamdan gelirken söylediği cümlelere gülümsedim. "Buna alışmak zorunda olman ne kötü." diye dalga geçtiğimde arkamdan belime sarılarak kapıyı açmama engel oldu. "Yakında alışmak zorunda kalmayacağım ya sen bana taşınacaksın ya da ben sana." sözleriyle birlikte ona döndüğümde gözlerindeki ciddiyet beni ürküttü. "Şöyle ciddi bakma korkuyorum Umut." dediğim an bakışlarının yumuşamasıyla konuştum. "Birbirimize taşınmayacağız Umut bu fikri bir an önce aklından çıkar." söylediklerim pek tesir etmemişti bundan emindim. "Göreceğiz güzelim." dediğinde daha fazla laf anlatmakla uğraşmak istemediğimi fark ettim. "Ben hayallerinle daha fazla arana girmeyeyim o zaman yarın iş yerinde görüşürüz." diyerek evden ayrıldığımda "Yarın okulun kaçta?" diye sordu. "Öğlene kadar ardından işe geleceğim." dediğimde anladığını belirtircesine başını salladı. "Sabah seni ben götürürüm ardından gelir alırım, öğle yemeğini yedikten sonra şirkete el ele gireriz böylelikle kimseye açıklama yapmak zorunda kalmazsın." söyledikleri mantıklıydı millete gidip ben Umut'la sevgiliyim diyecek halim yoktu. "Anlaştık sekizde aşağıda görüşürüz." dedikten sonra vedalaşarak kapıyı kapatıp beni bekleyen ütülerimin başına geçtim.

İki saatin sonunda bir yerine iki haftalık ütümü bitirdiğimde ayaklarımın şiştiğini hissettim, kendimi bir duşa atıp bedenimi rahatlattıktan sonra derslerime göz gezdirdim. Bitirme tezimin sonuna gelmiştim, haftaya sunumumu yapacaktım bunun için şimdiden heyecanlanmaya başlamıştım. Telefonumun çalmasıyla saçlarımı örmeyi hızlandırıp, salondaki telefonumu almaya gittim. "Efendim Yağmur'um." diyerek telefonu açtığımda arkadaşımın neşeli sesini duydum. "Su bir an önce Umut'la evlenmeli ve bir sürü çocuk yapıp muhteşem genlerinizi ilerideki nesle aktarmalısınız!" diyen çılgın arkadaşıma kahkaha attım, yine kafasında bütün planlamayı kurmuş bana da uyması kalmıştı. "Gülmesene kızım gayet ciddiyim ben! Muhteşem bir çift olmuşsunuz Su! Adam sana resmen aşık!" dediğinde söze girdim. "Ben de ona aşığım Yağmur ama evlenmek için henüz çok erken arkadaşım. Sen kendini bir frenle bakalım." dediğimde ofladığını duydum. "Valla çok yakıştırdım ben sizi Su! Allah tamamına erdirsin!" dediğinde "Amin." dedim. "Yarın şirkettekilere ilişkimizi açıklayacağız." dedim mırıldanarak. "En doğrusunu yaparsınız hem eniştemle ilgili düşünceleri olanlarda hadlerini bilirler böylelikle."

"Doğru söylüyorsun Yağmur, Arzu'nun yerini bilmesi gerekiyor artık." dedikten sonra bir süre daha konuşup telefonu kapattık, Ata'nın attığı mesajlardan yarın bahsedecektim o sinirle Ata'yı arayıp saydırmasını istemiyordum. Akşam yemeğini yapmaya başladığımda Umut'un aradığını gördüm. "Efendim sevgilim." diyerek telefonu açtığımda o güzel ses tonunu duymak ruhuma iyi geliyordu. "Nasılsın bir tanem? Ne yapıyorsun?" dediğinde bir yandan da tencere karıştırıyorum. "Yemek yapıyorum canım sen?" korna sesi duyduğumda kaşlarımı çattım. "Annemlere gidiyorum güzelim, özledim gel diye tutturunca kıyamadım." aldığım cevapla memnun olmuştum eğlenmeye çıkmıyordu en azından. "Tamam canım, dikkatli git." vedalaşarak telefonu kapattığımızda haber vermesine sevinmiştim. Erkeklerin çoğu böyle şeylere dikkat etmiyorken onun düşünmesi hoşuma gitmişti. Yemeğimi yedikten sonra sabahki kitaplarımı kapının yanındaki masaya koydum, çünkü sabah unutkanlık yapma olasılığım oldukça yüksekti.

Sabah alarmla uyandığımda hızlıca yataktan kalkıp rutin işlerimi hallettikten sonra bir şeyler atıştırıp hazırlandım, sevgilimi bekletmemek için acele ederken kapının çalmasıyla yatak odamdan çıkıp girişe doğru yürüdüm. Kapıyı açtığımda Umut her zamanki yakışıklılığıyla beni bekliyordu. "Günaydın hayatım." diyerek boynuna atladığımda aynı şekilde karşılık verdi. "Günaydın güzelim, hazır mısın?" dediğinde sarılmayı sonlandırdım. "Hazırım, çıkabiliriz." diyerek akşam masaya bıraktığım kitaplarımı ve çantamı alarak evden çıkıp kapıyı kilitledim. "Kahvaltı yaptın mı?" Umut'un asansör beklerken sorduğu soruya başımı salladım. "Atıştırdım bir şeyler bu saatlerde pek bir şey yiyemiyorum." asansöre bindiğimizde başımı omzuna yasladım hala çok uykum vardı. "Hiç sabah insanı değilsin." diyen sevgilime cevap vermedim ,haklı olduğu için polemiğe gerek yoktu.