P.S. I Love You Kuya #Wattys2016

Chapter 54

Beaumont POV

I waited this day to come, actually we waited this day . Me, Mom, Dad and even Caleb prepared something for the coming of Cass in our home.

Mom and Dad got saddened when they heard about how Cass interacted with Caleb. Even Caleb was sad about that scenario.

"Caleb, sure ka bang darating si Cassidy?" Mom asked Caleb. Caleb on the other hand is constantly checking his phone.

"I think so Mom, the last time she replied to me it was 2 hours ago" Caleb said. Nakita ko si Mama na medyo lumungkot. She is so excited to see Cass.

"Ok lng yan Misis, hintay nalng tayo. Malay mo traffic, or may ginagawang importante ang anak naten" sabe ni Papa na hinihimas ang magkabilang braso ni Mama

"Oo, hindi tayo bibiguin ni Cass" sabe nalng ni Mama.

Nalungkot ako sa nangyari. If I was the one who blamed at the first place, kung hindi lng sana sa akin hindi mangyayari ang mga bagay na to. I never ever imagined na hahantong ang lahat sa ganito.

"I'm trying to call her mom, nag riring lng. Loud speak ko para sakaling marinig nyo" sabe ni Caleb

We heard the phone ringing then subscriber cannot be reach. He repeated it many times. We just waited for Cass to answer the phone. Narinig namen na sinagot ni Cass yung tawag

"Can you please wait Caleb? Kakauwi ko lng galing sa grocery tawag ka pa ng tawag. Oo pupunta ako wag kayong mag alala! Excited ka masyado ako , pero pwes hindi ako excited na makita kayo. Kung hindi lng dahil sa kaibigan ko hindi ko kaya pupuntahan. Papahinga ako pede ba yon? Tetext na lng ako kung papunta na ako. Kakaloka!" sabe ni Cass sabay baba ng tawag.

Nakita kong binaba ni Caleb ang cellphone nya sa mesa. Napatingin kame ni Caleb kina Mama at Papa. Nakatingin lng sila sa mesa.

"Ibang iba na talaga ang Anak naten. Hindi na siya yung dati. Kung hindi ko lng sana napabayaan siya, hindi sana ganito" Sabe ni Mama

Niyakap naman siya ni Papa.

"Nagsisi rin ako Misis, so wag mong sarilihin ang problema. I'm the one to blame to this." Sabe naman ni Papa.Umiyak si Mama kay Papa. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko.Ako naman talaga eh ang may kasalanan.Kung pinigilan ko lng sana.

Lumapit na rin si Caleb kay Mama at niyakap nya ito.

"I'm sorry!" Sabe ko. I saw them looked at me.

"I'm sorry....for what I did. Kung hindi ko lng sana minahal si Cass na higit pa hindi sana hahantong sa ganito. I'm sorry" I said.

My vision is getting blur.

"Wag kang mag sorry Anak, minahal mo lng naman ang anak namen eh. Nagmahalan lng naman kayo eh." Sabe ni Papa. "..... Ako dapat ang mag sorry kase kung naging sarado ang isipin ko. Hindi ko nap ala naisip na nasasaktan na pala siya. Nahihirapan" he continued.

"If I can go back time anak, gagawin ko and I won't hesitate to break you apart" Papa said.

Napaiyak na rin si Papa. I never saw him like this, so lost. Niyakap ni Mama si Papa

"Nasasaktan ako kase yung babae kong anak ay naghihirap dahil sa pride ko. Wala akong magawa kase hindi ko naman kung san siya hahanapin. I've tried to find her pero hindi ko alam kung saan ako maghahanap eh. " sabe ni Papa.

I held his hand

"Promise Pa, I will help to bring her back. I promise" I said to him with conviction.

"Salamat. Mahal na mahal mo talaga ang anak ko. " sabe ni Papa. Napangiti narin si Mama at si Caleb sa aten.

"Oh paano I think that we just wait her to come . Don't bother her again Caleb. Baka hindi na lalo siyang pumunta rito." Sabe ni Papa.

After nun ay pumunta ako sa kwarto ni Cass. Dito na ako natutulog, kase naaalala ko ang mga masasayang alaala namen dito. I grabbed her old phone. At binbasa ko ng paulit ulit ang mga notes nya dito. Sa tuwing nalulungkot ako, eto ang binabasa ko. Alam kong mahal nya paren ako at hindi ako susuko.

I saw an untitled folder. I don't hesitate to open it. May nakita pa akong isang mahabang notes. I opened it and mas lalo lng akong napaiyak sa nabasa ko

'Dear Kuya:

Kuya san ka na ba? Bakit mo ako iniwan? Bakit mo ako iniwan sa ere? Ang sakit Kuya kase wala akong kakampi rito. Wala akong makausap, kahit si Caleb ay hindi ako pinapansin. I felt like I don't exist. Bakit ganun nagmahal lng naman ako ah, masama bang mahalin ka Kuya? Bakit ganun sila, hindi naman tayong totong magkapatid pero kung makapanglait or makapag trato sa akin parnag nakagawa ako ng isang napakalaking kasalanan. Pagod na pagod na ako sa ganito set up ng buhay ko. Galit ako sayo, kase iniwan mo ko. Iniwan mo ko kung kelan mas kelangan kita. Sana hindi nalng kita minahal kung ganito rin pala. Each passing day I feel so alone. So empty. Hindi ko na kaya. So on this day, they will never ever see me again. Wala na silang iisipan or makikita pang isang kagaya ko na nagmahal lng sa kapatid nya. And on this day, I will forget everything that happened, kakalimutan ko na nag eexist kayo , kakalimutan ko na ang mga bagay na nakakapagpasaya at nakakapagpalungkot sa akin. Para makapagsimula ako ng panibago.I promised that kahit wala kayo, magiging successful ako at promised na ibang ako na ang makikita nyo.

P.S. THIS IS THE LAST DAY OF SAYING I LOVE YOU KUYA AND THANK YOU!'

I can't hold anymore the tears that I needed to release. No! hindi ako papayag na hindi ko na ulit maririnig at mababasa yan. Hindi ako papayag.

Gagawa ako ng paraan at kung kinakailangan na gawin ko at sendan ko siya ng letters gagawin ko. Kahit na maging isa akong dakilang stalker nya gagawin ko.

I really love you Cass and please don't say you don't love me. I can't bear it hearing it.

I will say sorry to you a countless times. I will explain myself to you Cas and I will love you just don't say it that you don't love me kase hindi ko rin hahayaang sabihin mo yan.

Ako ang Kuya mo at ako ang Kuyang mahal mo at papaulit ulitin kong papaaalalahanan na mahal mo ang Kuya mo, wala akong pakielam kung makulitan o magalit ka Cass. I promise that. Hindi ko na hahayaang masayang lahat ng pagmamahal ko sayo.