Vapor 2 || HOOD

26

"Akşamki davete hep beraber katılıyoruz, değil mi çocuklar?"

Annem ikna etmek istercesine yüzüme baktığında fark etmez dercesine omuzlarımı silktim.

Hailey, babasıyla ettiği sohbeti bölerek bize döndüğünde yüzünde gördüğüm gülümseme birden bütün ruh dengemi değiştirmişti.

Onu uzun zamandan beri bu şekilde gülümserken görmüyordum.

Bugün onda farklı bir hava vardı ve ben bunun dünkü öpücükten kaynaklandığını umut ediyordum.

Onu mutlu etme düşüncesi bile o kadar güzel geliyordu ki bana.

Onu mutlu eden tek sebep ben olmalıydım.

Güzel gülümsemesini yüzüne yerleştiren tek kişi ben olmalıydım.

"Biz babanızla erken çıkacağız," Annem tekrar konuşmaya başladığında bakışlarımı zorlukla karşımdaki güzellikten çekebilmiştim. "Siz ikiniz akşama doğru oraya gelmelisiniz."

Hailey, oturduğu yerde rahatsızca kıpırdandığında arsız bakışlarımı yüzüne çevirdim.

"Hep birlikte gitsek?" Bakışlarını benden kaçırarak anneme çevirdi.

Söylediği şey istemsizce kaşlarımı çatmama neden olmuştu.

Sanki benimle yalnız kalma düşüncesine katlanamıyor gibiydi.

"Öğlenki konferansa katılmanıza gerek yok. Siz sadece akşam yemeğine katılacaksınız." Babası sözü devraldığında yüzümde beliren sırıtışı görmemesi için kafamı eğdim.

"Katılmak zorunlu mu?"

"Evet, Hailey. Ailecek davet edildik, ailecek katılacağız."

Derin bir nefes aldığını duyduğumda soru dolu bakışlarımı yüzüne çevirdim.  

Bana bakmadı.

Kahvaltı boyunca bir kez bile benden yana bakmadı.

Bu her ne kadar canımı sıksa da nedenini öğrenmek için biraz beklemem gerektiğini biliyordum.