Bazen kimim diye sorgularken buluyorum kendimi,
çoğu zaman şizofren bir deli gibi,
bir acı saplanıyor göğsüme,
bazen ufacık bir çocuk gülüşünde.
Toplanıyor kolu komşu,büyük bir hüzün ile,
''Yüreğin sağ olsun Abi'' temenisiyle.
Bir yerlerimde ölen bir şeyler var biliyorum,
eksiliyorum gün geçtikçe,yanıyorum,
şarkıları,şiirleri yakıyorum,resimleri,anıları yakıyorum,
kocaman bir alev,dünyayı yakacak biliyorum,
atıyorum kendimi içine,İbrahim değilim biliyorum...
Toplasan bir bedene,kaç ruh,kaç yürek sığar bilmiyorum,
bazen umursamaz oluyorum,hiç bir acıma sahip çıkmıyorum,
bazen dilsiz bir hüzün oluyorum,ufacık bir kıvılcım ile yanıyorum,
Tanrım,nasıl da her şey kolay gibi duruyor anlatamıyorum
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İlkel Hüzün
ПоэзияNeydi İlkellik ? Herkesin ötekileştirdiği,toplumda yeni yaratılan sahteciliğin kabullenilmeyen tek mahsum ve saf tarafı değil miydi ? Okulda,işte,arkadaşlarla bize sürekli dayatılan mutsuzluğun tek çaresi değil miydi ? Şimdi kaybettirilen o saflığı...
