Her şey bir gün bitmek zorundaydı belki de,
Yüreğe zehir gibi yapışan acı ve gam dışında,
O saf ve çocuksu düşler,
Çıkarsız,güzel gülüşler,
Her şey bir gün gitmek zorundaydı belki de ;
Yüreğe mıh gibi çakılan sızı ve hüzün dışında
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İlkel Hüzün
PoesíaNeydi İlkellik ? Herkesin ötekileştirdiği,toplumda yeni yaratılan sahteciliğin kabullenilmeyen tek mahsum ve saf tarafı değil miydi ? Okulda,işte,arkadaşlarla bize sürekli dayatılan mutsuzluğun tek çaresi değil miydi ? Şimdi kaybettirilen o saflığı...
