Üşüyorum çocuk!
Hiç kimse kalmış yanımla,
her nefes ardına gizlenmiş sızımla,
zamanın çaresizliğine boyun eğmiş,üşüyorum !
Tükenmez bir yalnızlığa bulaşmış gibiyim,
herkesi kendim gibi üzgün,bitik,yenik biliyorum,
sonra bir kahkaha alıyor sokağın çıkmazını,
mutlu olmak isterken,mutsuzlukla boğuşuyorum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İlkel Hüzün
PuisiNeydi İlkellik ? Herkesin ötekileştirdiği,toplumda yeni yaratılan sahteciliğin kabullenilmeyen tek mahsum ve saf tarafı değil miydi ? Okulda,işte,arkadaşlarla bize sürekli dayatılan mutsuzluğun tek çaresi değil miydi ? Şimdi kaybettirilen o saflığı...
