The PROMISE Book2(MarcosBro.FF)

TP.58

Andrea POV.

Habang sakay ng elevator hindi ko na napigilan ang emosyon ko. Napaupo pa ako sa loob when i let my cry out. I even sob hard and cant breath. The scene on Simon's condo earlier keep on flashing back on my mind. I was about to surprise him so we could talk heart to heart and to settle things between us. pero yun yung nadatnan ko pagbungad ko pa lang sa pintuan ng condo niya? At ang mga walanghiya ni hindi man lang nag lock ng pinto! Too disgusting! Marahas kong pinahid ang luha ko. Theres is no way i will let other people see me crying over him.. pagtatawanan lang nila ako. Akela my bestfriend.. she keeps on giving me advice na i should be more  observe on Simon dahil nga babaero siya,my co nurses been telling me not to give all my all to Simon dahil baka i would end up being broken and yeah! The hell i am totally broken! I gave my all to him but in the end i am here broken. My mom, hindi din siya nagkulang ng paalala sa akin na ang isang Simon MarcosAraneta ay mataas..mataas na hindi namin kayang abutin and i guess hindi ang isang kagaya ko lang ang makakapagpabago sa isang Simon MarcosAraneta..im just a nobody.. a totally broken nobody..
That i let my tears fall again. Ng bumukas ang pinto ng elevator nagulat pa ako when Mom is waiting on the Lobby.

"Ma!?" i run towards her and hug her tight. Hindi ko man alam kung bakit nandito ang mama hindi ko na din tinanong.
She rubs my back.

"Halika na anak umuwi na tayo.." she said and giniya ako pasakay ng sasakyan. There waiting for us is Charlie nasa backseat siya. Tumabi ako sakanya while mom drive the car.
Silence...

Charlie rubs my back.. i silently cried and looking outside the car window. Yung pakiramdam na durog na durog ka not literally but emotionally? Yung pakiramdam na you keep on blaming yourself for being so naive. Yung pakiramdam ng umasa ka na sa huli may happy ending? Yung umasa ka na someday may miracle and one day yung star na pinakamataas is baba sa lupa para halikan siya and magpantay na sila? Ang sakit isipin na kahit binigay mo lahat,naging seryoso ka naman.. in the end ikaw pa din yung iiyak sa huli and ikaw pa din yung uuwing talunan,luhaan..ang sakit sakit sa pakiramdam na feeling ko hindi ako makahinga. And i know my family hurt too.. hindi lang sila nagsasalita pero nararamdaman ko.
hindi ko na naman napigilan ang sarili ko and napalakas na naman ang iyak ko. Charlie hug me and umiyak ako ng umiyak sa shoulder niya kahit naman ganito ang kapatid ko alam ko na mahal na mahal namen ang isat isa.

"Ate Andz tama na, hindi niya deserve ang iyakan ng seryosong babae na kagaya mo..hayaan mo makakarma din siya sa ginawa niya sayo..tahan na ate nandito lang kame ni mama para sayo.." he said and continue to rub my back.