ZILVER

Rachel

Mensen zijn zoals muziek;

Sommigen spreken de waarheid, terwijl anderen gewoon geluid zijn.

'Rach, doe je koptelefoon op. Met jouw herrie kan ik niet leren voor m'n tentamen!' Mijn zus staat tegen de deur te bonzen.

'Watte?' schreeuw ik terug. Er komt een hoofd om de hoek dat niet zo vrolijk kijkt.

'Of je die troep uit wil zetten, ik moet leren.' Ik rol met mijn ogen en stop de plug van mijn koptelefoon in mijn computer.

'Zou jij ook eens moeten doen.'

'Wat?'

'Leren.' Daar gáán we weer.

'Ik heb wel betere dingen te doen dan school, Lauren.' Ik richt mijn blik weer op het scherm, doe mijn koptelefoon op en ga verder waarmee ik bezig was. Mijn zus komt verder mijn kamer ingelopen en leunt tegen de deurpost.

'School is belangrijk. Wat is het hier een zooi trouwens.' Ze loopt verder mijn kamer in en gooit de gordijnen open. Ik draai me om, haal mijn koptelefoon van mijn oren en kijk haar geïrriteerd aan. Ze pakt mijn kleren van de grond af en vouwt ze op.

'Moest jij niet leren?'

'Ja, nee, eerst dit.' Ik zucht.

'Hoef je niet op te vouwen. Dat moet in de was.' Lauren kijkt me niet-begrijpend aan.

'Waarom ligt het dan niet in de wasmand?'

'Lau, ga weg. Ga leren of zo. Ga iets nuttigs doen wat ik niet nuttig vind.' Ze laat mijn was weer op de grond vallen en loopt naar de deur.

'Trouwens, is dat behang nog van toen je zeven was?'

'Doei, Lauren!' Als ze de deur achter zich sluit hoor ik haar lachen. Ik glimlach en zet mijn koptelefoon weer op. Ik zet mijn eigen mix weer aan en luister of er nog verbeterpunten zijn. De beat is sterk, de melodieën sluiten goed op elkaar aan en er zitten genoeg tempowisselingen in. De eerste keer dat ik kennismaakte met liedjes mixen en eigen nummers maken, was toen ik tien was. Ik maakte een mix van ''Baby'' van Justin Bieber. Ugh. Achteraf vind ik het originele nummer niet, eh... niet het meest sympathiek. Bovendien heeft het op YouTube meer dislikes (5.767.938) dan likes (4.125.051). Maar mijn mix was oké. Ik ben nu zestien en een half en veel verder dan ik toen was. Ik gebruik een klein keyboardje om noten op te nemen en meestal te vervormen naar een ander geluid. En soms zing ik zelf wat in, een klein stukje. Niemand hoort dat ik het ben, want ook dat is vervormd naar iets specifieks wat bij het nummer past. En wie ben ik verder, wat ben ik verder. Waarschijnlijk zullen mijn klasgenoten zeggen: 'Slim.' Want als je niet lager dan een 8.5 hebt op je cijferlijst, ben je blijkbaar slim. Mijn vriendin, Meg, zou zeggen: 'Gedreven.' Geen idee waarom, maar dat zegt ze altijd. Mijn zus Lauren is de enige die mijn muziek hoort, of ze het nu wil of niet. Ze vindt school belangrijk, ik ook, maar zij moet er hard voor leren en ik niet. Lauren en ik lijken altijd het precies tegenovergestelde en meestal is dat ook wel zo. Lauren staat liever in de spotlights en wil bij ''de clan'' horen. ''De clan'' zijn de populaire mensen van de school. Ze heeft een sterke mening en is niet gauw tevreden. Ik hoef dat allemaal niet. Ik vind het wel prima allemaal, maar als het op mijn muziek aan komt, ben ik perfectionistisch en gefocust. En dat is weer het tegenovergestelde van mijn kamer.