ZILVER

Kes

Af en toe werp ik een blik de coulisse in. Rachel ziet het af en toe, soms niet. Als we ons omkleden voor de laatste nummers, kan ik haar niet meer vinden. Ze zal toch niet weg zijn? Zal ze het mij kwalijk nemen dat we het nummer van de samenwerking als laatste doen? Of nog erger -als ze denkt dat we het helemaal niet meer doen! Ineens bevliegt de stress me. Tijdens het omkleden tussen twee nummers kijk ik schichtig in het rond. Ze moet hier toch ergens zijn?

Als we het podium weer opgeduwd worden doe ik een spoedgebedje dat ze er straks zit. Ik ga gewoon door met de rest van het optreden. Als ik met een gitaarsolo naar Luc loop, kijk ik hem aan met een opgetrokken wenkbrauw -het teken wat we hadden afgesproken als ik haar niet kon vinden. Luc knikt vastberaden, we gaan door. We moeten door.

Na twee nummers is het tijd. De jongens knikken me bemoedigend toe. Ik ren het podium af, de coulisse in. Daar zit ze. Daar zit ze met haar rug naar mij toe, op dezelfde plek als eerst. Ik slaak een zucht uit opluchting. Ik loop naar haar toe en pak haar hand vast. Ze schrikt op.

'Ga je mee?' zeg ik met een grote glimlach. Ze weet niet wat ze hoort! Haar mond valt open en haar ogen worden groot. Voordat ze kan antwoorden sleur ik haar het podium op. Ik druk een microfoon in haar handen. Ze lijkt overspoelt te worden door de menigte, door alle prikkels van de hele stage.

We staan tegenover elkaar, net zoals in de studio. Ik knipoog naar haar en zodra het nummer begint verstrengelen onze vingers zich in elkaar. Ik begin te zingen, maar laat haar blik niet los. Ze haalt zenuwachtig adem en zingt dan haar stuk. Het gaat fantastisch. Alles barst los en we rennen beide over het podium heen en weer. De drums klinken stevig, waardoor mijn lichaam vol adrenaline zit. Voor mij is dit gesneden koek, maar zij... Zij doet dit op pure improvisatie! Tegen het eind van het nummer staan we weer tegenover elkaar, onze handen in elkaar. We zingen de laatste noten en kijken elkaar dan hijgend aan. Er staat een dun laagje zweet op haar voorhoofd, haar ogen staan vol energie. De laatste maat wordt gespeeld door de jongens en ik strijk een plukje haar achter haar oor. Ik buig naar voren en laat haar lippen de mijne raken. Ze legt haar handen in mijn nek. Weg met al die roddels! Weg met al die shit! Het duurt niet lang voordat ze me terug zoent, terwijl het publiek wild wordt. Ik verbreek de kus en kijk naar een hardop lachend meisje. Een meisje met wie ik de rest van mijn leven wil delen. Ik kijk naar Luc, mijn beste vriend. Hij schaterlacht en kan het niet laten om te fluiten. Olivier en Thomas hebben een dikke glimlach op hun gezicht. Ik kus Rachel nog een keer.

Het kan me niet schelen. Zij is degene die belangrijk is. Zij is degene die ik liefheb. Zij is degene waarmee ik verder wil, mijn hele leven lang. Zij is degene die mij door alles heen gesleept heeft. Zij is degene die mijn hart heeft en het nooit meer loslaat.

Zij heet Rachel, en ik houd van haar, vanaf het allereerste begin.