ZILVER

Kes

'Ik weet het!'

Ik geef Luc een stomp.

'Wat dan?'

'Laat maar.' Hij lacht.

Na deze hectische week ben ik weer aardig de oude. Natuurlijk niet alleen door mijzelf, maar ook door Luc en Rachel. Toen ik op het vliegveld in Rome landde, kwam Martin op mij afstormen. Razend als hij was, die man kent geen manieren. Om het kort samen te vatten: hij sloeg me nog net niet. Ik heb hem compleet genegeerd, dat noem ik karma.

Luc en ik liggen in onze kamer -ja weer om ''te weinig plekken''- midden op de koude vloer. Ik vind het niet zo erg om met hem een kamer te delen, hij is tenslotte mijn beste vriend.

'Wat ga je nu doen?' zegt hij ineens. Ik draai mijn hoofd opzij, zodat ik hem aankijk.

'Wat bedoel je?'

'Met Rachel. Ik meen, hierna zouden we naar Wenen gaan, maar dat ik geannuleerd. Ik heb geen idee waarom, trouwens.' Ik haal mijn schouders op.

'Ik wil terug naar Londen, dan zie ik het wel weer.' Hij grinnikt.

'Je bent bijna achttien, ga los. Geniet van het leven.' Ik knik.

'Dat ga ik ook doen.' Beiden zeggen we niets meer.

'Weet je nog, toen jij dat idiote plan had om die kaartjes naar Rachel op te sturen en elkaar zo weer te zien?' Ik knik, als de dag van gisteren.

'Toen had ze nog een meid meegebracht. Waarschijnlijk haar beste vriendin, weet jij hoe zij heet?' Ik lach. Dit gaat een kant op die ik van Luc nog niet ken.

'Zie ik nu een verliefde Luc?' zeg ik plagerig.

'Doe normaal, ik ben gewoon benieuwd.' Maar ik weet wel beter.

'Volgens mij heet ze Megan.' Hij knikt. Ik geef hem een stomp.

'Je bent niet gewoon benieuwd! Je bent verliefd.' Hij begint hard te lachen.

'En jij bent knettergek.'

'De ontkenningsfase, Luc. Wacht maar, je zult me ooit nog dankbaar zijn.' zeg ik lachend.

'Maar over de tour, wanneer hebben we dan ons voorlopig laatste concert?' Hij haalt zijn schouders op.

'Zal wel overmorgen zijn. Anders is het wel een heel kort verblijf.' Ik knik. Ik wil dit concert goed afsluiten, heel goed. Ik kan een kleine glimlach niet onderdrukken.

'Wat ben je aan het lachen?' Ik ga overeind zitten en lach.

'Ik wil wat voor deze wereld doen. Ik ga de roddels de wereld uithelpen.' Luc gaat nu ook rechtop zitten.

'Je gaat me nu toch niet zeggen dat-' Ik knik lachend.

'Ik stuur Rachel kaartjes op voor ons laatste concert hier in Rome. We bewaren het nummer van de samenwerking als laatste en dan neem ik haar mee het podium op.' Hij begint hard te lachen.

'Wat een idioot ben je toch. Ik hoop niet dat de verliefdheid dat doet, want dan ben ik ook vet de Sjaak.' Met grote ogen slaat hij een hand voor zijn mond.

'Shit!' roept hij. Ik lach hard.

'Ik had je wel door!' zeg ik lachend.

'En misschien stuur ik er nog wel een tweede kaartje bij.' zeg ik met een knipoog.

'Gast, doe normaal.' zegt hij lachend.

'Toch weer teruggevallen in de ontkenningsfase?' Welachen allebei, en weten beiden ook dondersgoed hoe het in elkaar zit en waarde grenzen van het bandleven liggen. Maar gelukkig zijn grenzen er om overschredente worden.