ZILVER

Rachel

Na nog 2 autoritten naar verschillende persconferenties ben ik gesloopt. Ik zit, voor de vierde keer vandaag, in de auto en haal vermoeid mijn handen door mijn gezicht. Het is een uur of vijf en we moeten nog een fotoshoot inhalen. Kes zit naast mij, achterin de lange limousine. Zonder dat iemand het merkt hebben we elkaars handen in elkaar gevouwen. En elke keer als Martin, die recht voor ons zit, ''stiekem'' achterom kijkt doen we alsof we niets van elkaar moeten hebben. Het lijkt op een spel, we moeten beiden onze lach inhouden om ons niet te verraden.

'Ik zal nu wel als een klein kind klinken, maar duurt het nog heel lang? Ik hoor namelijk mijn bed al mijn naam roepen... en de pizza trouwens ook.' Luc ligt languit in het gangpad. Martin kijkt op zijn horloge.

'Nog een paar minuten, guys.'

'Hoe moet ik in vredesnaam charmant op de foto staan als de wallen onderhand over mijn kin hangen?' zegt hij, terwijl hij overeind komt. Ik lach om zijn manier van praten; zo nuchter en nonchalant. Net als Kes, daarom is het niet gek dat die twee goed bevriend zijn, ook al zijn ze zo verschillend. Kes legt zijn hand op mijn knie en geeft me een knipoog. Het liefst wil ik tegen hem aankruipen. Na nog een aantal minuten in de auto gezeten te hebben, worden de portieren opengegooid en mogen we weer door. Als we het grote gebouw inlopen, worden we in de hal uit elkaar gehaald. Ieder ''krijgt'' drie personen. Ik laat me, compleet onder de indruk, meesleuren naar een ruimte. Ik krijg een setje kleren in mijn handen gedrukt en er wordt me een pashokje gewezen.

'Wel een beetje opschieten, alsjeblieft! We lopen enorm uit...' wordt me nageroepen. Zonder het te bekijken trek ik het aan en draai me om naar de spiegel om het resultaat te bekijken. Ik sta in een poederroze jurkje met een zwart leren jack erop. Het heeft wel wat, eigenlijk! Ik loop het hokje op blote voeten uit met mijn eigen kleren over mijn arm heen gehangen. Die worden meteen uit mijn handen gerukt en ikzelf wordt meteen in een stoel gedrukt. Ik krijg hoge grijze all stars aan mijn voeten, terwijl er aan mijn haar gefrunnikt wordt. Daarna doet iemand mijn make-up en mag ik naar de fotograaf. Voor mijn idee hebben ze dit binnen tien minuten gedaan. De jongens staan al klaar en kijken op als ik aankomlopen. Vooral Kes' ogen worden groot. Ik glimlach ongemakkelijk.

'Goed. Kom erbij staan.' Ik loop voor de grote witte achtergrond, niet-wetend wat te doen.

'Olivier, jij voorop en Thomas daarachter. Daarna Kes en dan Luc. Rachel, jij sluit het rijtje.' We staan in een soort polonaise op elkaars schouder geleund. We moeten allemaal lachen als het één grote ramp wordt. Juist op dat moment klikt de fotograaf een aantal keer. Daarna wordt ik in het midden gezet. Links Kes en Thomas, rechts van mij Luc en Olivier. We krijgen allemaal een paar aanwijzingen tot het ''het perfecte plaatje'' is. Ik sta met mijn armen over elkaar en kijk stoer de camera in. Nonchalant leunend op mijn schouder is Kesper. Olivier en Luc lijken te schaterlachen, wat ook is als de foto wordt genomen. Thomas trekt een raar gezicht. Het is één grote zooi, maar misschien is het dat ook wel wat de hele foto zo leuk maakt. Stiekem scheelt het veel dat Martin niet in dezelfde ruimte is als wij zijn. Zelfs de fotograaf moet lachen. Uiteindelijk na nog wat posities en heel veel gelach, mogen we weer omkleden. Ik wil teruglopen naar de ruimte waar ik me kan omkleden, maar ik wordt teruggeroepen door de fotograaf.

'Rachel?' Ik kijk hem lichtelijk verbaasd aan.

'Ja?'

'Zou je nog eens voor de achtergrond willen staan?'

'Sorry?' lach ik.

'Ik heb gauw de foto's doorgekeken, maar je past erg goed in het plaatje. Ik wil nog wat foto's van jou. Alleen.' Ik lach.

'Geen grap?' vraag ik verbaasd. Hij schud zijn hoofd.

'Geen grap.' Lichtelijk geschokt loop de lichten weer in.

'Maar, ik weet helemaal niet of ik dit wel kan.' zeg ik lachend.

'Ik weet niet eens hoe ik eruit zie!' De fotograaf wenkt me om op zijn camera te kijken.

'Je ziet er fantastisch uit.' Ik draai me om. Kes staat leunend in de deuropening. Ook de fotograaf kijkt hem raar aan. Kes legt een vinger op zijn lippen en knipoogt naar hem. De kleding staat me goed, mijn haar zit in een losse staart en is licht gekruld. Mijn ogen zijn licht opgemaakt met wat oogschaduw en eyeliner.

'Oké dan.' zeg ik.

'Ik heb alleen geen idee wat ik moet doen.'

'Geen zorgen, ik leid je wel.' zegt de fotograaf. Ik loop terug naar de plek waar ik moet staan. Ik kijk naar de hoek van de ruimte, waar Kes nonchalant in de deuropening staat. Hij trekt een wenkbrauw op en lacht. Ik word geroepen door de fotograaf en krijg wat aanwijzingen. Tot mijn grote verbazing gaat het vlot.

'Je doet het écht goed.' Hij kijkt over zijn schouder heen en wenkt Kes. Hij lacht en loopt vervolgens naar mij toe.

'Dus,' zegt hij zacht tegen mij.

'nieuwe carrière?' Ik lach.

'Dacht het even niet, maat.' zeg ik, terwijl ik hem een speelse stomp geef. Ik kijk hoe de fotograaf omdraait en in zijn spullen graaft. Kes brengt zijn hand omhoog en gaat met zijn vingers over mijn litteken, waar inmiddels de hechtingen uit zijn en het goed begint te helen, en strijkt dan over mijn wang. Ik blijf hem aankijken, zijn smaragdgroene ogen gefocust.

'Je wilt niet weten hoe leuk je bent.' fluistert hij. Ik lach.