ZILVER

Rachel

Als ik mijn huis binnenloop zet ik met een zucht mijn tas op de grond. Mijn moeder komt de kamer binnenlopen en kijkt me hoopvol aan. Ik had haar niet meer op de hoogte gesteld sinds mijn vertrek.

'Een vrachtwagen had haar niet gezien. Ze wilde waarschijnlijk nog wat boodschappen halen, maar is niet meer thuisgekomen.' Ik slik.

'Dus, ze is...' Ik knik lichtjes.

'Ach, die arme Kes. Ik heb het te doen met die jongen. Dit gun je niemand.'

'Hij zat er goed doorheen, mam. Ik heb hem nog nooit zo gezien.'

'Dat snap ik. Hij weet niet wie zijn vader is en hij heeft geen broers of zussen, nu is zijn moeder ook nog gegaan.' Het doet me zeer om het van haar te horen, mijn eigen moeder. Dit bewijst wel weer hoe snel het afgelopen kan zijn, hoe die ene seconde fataal kan zijn.

Ik loop op haar af en sla mijn armen om haar heen. Ze glimlacht en slaat dan ook haar armen om mij heen.

'Ga je spullen uitpakken, je zult wel wat last hebben van die jetlag vanavond en dan heb je geen zin meer om je spullen uit te pakken.' Ik knik en loop met mijn tas naar boven.

'Hé, Oliver.' Ik loop stug door. Niet omdraaien, niet omdraaien, geen aandacht geven. Ik voel een hand op mijn schouder die me met een ruk omdraait.

'Wat.' zeg ik bot.

'Je was dit weekend niet thuis, hè?' Ik zucht en loop door. Jack mag lekker bij iemand anders aandacht gaan opeisen.

'Het was gewoon een vraag.'

'En ik geef gewoon geen antwoord.'

'Mijn regels, weet je nog?' Ik draai me om en loop naar hem toe.

'Ja, dat kan ik me ergens nog wel herinneren. Helaas voor jou zijn regels er om gebroken te worden.' Ik kan een kleine glimlach niet onderdrukken.

'Ik moet naar mijn les.' zeg ik, draai me om en laat Jack verbijsterd door mijn antwoord achter. Als hij oorlog wil, kan hij oorlog krijgen.

'Rachel, alsjeblieft.' Ik weet niet wat ik hoor: Jack die wanhopig klinkt? Ik draai me om en kijk hem vragend aan.

'Ik heb je hulp nodig, voor één keer. Luister naar me, alsjeblieft. Ik zal je daarna met rust laten, beloofd.' Ik haal een hand door mijn haar.

'Nou, brand los.' zeg ik zuchtend.

'Mijn ouders houden een feest en ik heb ze wijsgemaakt dat ik een vriendin heb die ik meeneem naar dat feest.' O, nee. Ik voel 'm al aankomen.

'Je hebt dus eigenlijk gelogen tegen je ouders, en nu wil je dat ik die vriendin speel?' Hij zucht.

'Ja, dat klopt.' Ik zucht.

'Jack, ik weet niet wat ik nu hiervan moet denken. Eerst kus je me, dan heb je een pesthekel aan mij en probeer je mij het leven zuur te maken. Nu vraag je doodleuk of ik je vriendin wil spelen? Je weet dat ik een heel groot probleem heb met Kesper als blijkt dat de pers erachter komt en wat leuke foto's neemt. Ik wil je best helpen, maar dit gaat me wat te ver. Er zijn zat anderen; vraag Suzan of Ruby. Die hebben nog interesse in je ook.'

'En daarom wil ik ze júist niet vragen. Ze hangen om mij heen alsof ik stroop aan mijn kont heb zitten, jij daarentegen... Je moet niets van mij hebben en dat trekt me aan.'

'Je weet dat ik met Kes ben.' Hij knikt.

'Dat besef ik me maar al te goed. Maar juist die onbereikbaarheid vind ik interessant.'

'Vertel je ouders de waarheid.'

'Je kent mijn ouders niet.'

'Nee, en dat wil ik graag zo houden. Zeg ze dan dat ze ziek is geworden, of dat zij het uitgemaakt heeft.' Hij knikt en blijft me aankijken.

'Bedankt.' Ik knik lichtjes.

'Succes.' Ik draai me om en loop naar mijn les. Watmoet die jongen toch van me? Eerst vindt hij me fantastisch, dan maakt hij mijnleven zuur en nu... Nu vraagt hij of ik zijn vriendin wil spelen. Weet ik veel,straks wil hij meer. Ik schud mijn hoofd om de gedachte te verjagen. Ik ben metKes en soms moet je daar wat offers voor brengen.