ZILVER

Rachel

Ik wordt wakker door mijn telefoon. Traag open ik mijn ogen en merk dan uiteindelijk dat Meg belt.

'Rachel.' zeg ik met een krakende ochtendstem.

'Meg hier. Rach, ga je nog naar het schoolfeest vanavond?' Ik was het niet vergeten, maar had er geen rekening meer mee gehouden. Meg was vrijdagmiddag uit school langsgekomen met een grote mand met allerlei lekkers erin. We hebben de hele middag zitten kletsen over wat ze 's avonds aan zou doen naar haar date met Quinten. Ik heb niets verteld over Kesper.

'Ik heb geen idee. Ik wil wel en ik ga ook, maar of het mag is een ander verhaal.' Ik haal een hand door mijn gezicht.

'Waarom zo vroeg, je hebt me wakker gebeld.'

'Ik weet niet hoe laat het op jouw klok is, maar bij mij is het half 2 's middags.' Ik lach.

'Dan moet ik er maar eens uit. Ik laat 't nog weten, oké?'

'Prima.' Ik sluit het gesprek af en laat mijn hoofd in mijn kussen vallen. Ik zucht en sla dan de dekens van me af. Ik pak mijn laptop van mijn bureau, wanneer ik hem open komt het inschrijfformulier in beeld. Ik klik, in de hoop dat ik mag, op verzenden. Ik loop in pyjama naar beneden waar mijn moeder aan de keukentafel de krant zit te lezen.

'Goedemorgen, eindelijk wakker?' Ik negeer haar vraag en zet een kop koffie voor mijzelf. Ik ga tegenover haar zitten aan de keukentafel en breng de mok naar mijn lippen. Ik vloek binnensmonds als ik merk dat ik mijn mond brand. Ik zet de mok weer terug op de tafel en ga wat onderuit zitten.

'Hé, mam.' Ze kijkt op.

'Ik had toch verteld over dat schoolfeest?' Ze knikt.

'Nou, dat is vanavond.' Ze zucht, maar nee heb ik en ja kan ik krijgen.

'En je wil daarheen met een hersenschudding en hechtingen...?' Ik knik. Ze legt haar krant aan de kant en gaat in dezelfde houding zitten als dat ik zit.

'Oliver, ik weet niet of dat wel zo handig is.' Mijn moeder noemt mij altijd Oliver, al vanaf kleins af aan.

'Je weet dat daar harde muziek is, veel mensen en drukte?' Ik knik nogmaals. Ze zucht.

'Ik wil echt graag, mam. Meg gaat ook en ik-'

'Maar Megan heeft geen hersenschudding.'

'Dat weet ik, maar ze houdt me in de gaten en als het niet gaat kom ik gewoon naar huis.' ratel ik door.

'Je moet het nog even met je vader overleggen.' Ik knik en drink, mijn nu koudere, koffie op. Ik sta op van tafel en loop de trap op. Ik pak een joggingsbroek uit de kast en gris een zwart shirtje van mijn stoel. Iedereen heeft wel ''de stoel'': helemaal bedekt met kleren waardoor je uiteindelijk niet meer weet of iets in je kast hangt, in de wasmand zit of over de stoel hangt. Ik pak mijn telefoon en stuur Meg een berichtje dat ik met één been bij het schoolfeest sta. Ik krijg bijna direct antwoord:

-Laat ze anders maar bellen, ik krijg ze wel zo ver ;)-

Ik lach en loop dan de badkamer in. Ik poets mijn tanden en kijk met aandacht naar de hechtingen in mijn hoofd. De zwarte stiksels steken zwart af tegen mijn bleke huid. Ik bind mijn haar in een staart, ga opzoek naar mijn vader die ik uiteindelijk vind in de tuin. Hij heeft oordopjes in en staat hard mee te zingen met één of andere foute hit uit zijn jeugd. Hij schrikt als ik op zijn schouder tik. Hij begint te lachen wanneer hij ziet dat ik het ben.

'Hoe is het met mijn Frankensteintje?' Ik rol lachend met mijn ogen.

'Prima. Pap, vanavond is het schoolfeest en daar wil ik naartoe, maar ik moest met jou overleggen.'

'Van je moeder zeker?' Ik knik.

'Natuurlijk, leg de zware taak om te beslissen maar weer bij iemand anders.' zegt hij met een knipoog.

'Hoe voel je je? En dan niet ''goed'' zeggen om naar dat feest te kunnen, hè?'

'Ik voel me goed, pap.' Hij knikt.

'Van mij mag je, behalve als er jongens zijn.' Ik lach.

'Ja, dus?' Hij knikt.

'Doe je wel rustig aan? Je moeder en ik zijn weg als jij thuiskomt, hè.' Ik omhels hem.

'Ja. Bedankt pap, ga nu maar weer verder met je foute jeugdnummers.' Hij lacht en stopt zijn oortjes in zijn oren en als ik naar binnen loop hoor ik hem alweer zingen.