ZILVER

Rachel

Ik zit, behoorlijk onder de indruk, op de bureaustoel in de studio. De jongens staan achter het licht getinte glas achter de microfoon. Ik ben er wel achter gekomen dat 24 hours niet zomaar een band is, alles is hier tot in de puntjes voor hen verzorgd en ze doen hier niet zuinig met geld smijten. Ik zit achter het megagrote bureau met honderdduizend knoppen en regelaars. Hier heb ik jaren van gedroomd, heb al die knoppen uit mijn hoofd geleerd en gek genoeg heb ik even geen idee wat ik moet doen. Links en rechts staan twee computerschermen en ik kan recht de studio inkijken. Ik steek, bang om iets te slopen en dan honderden euro's te moeten betalen, voorzichtig de USB-stick in de computer. De muziek, die me maar al te bekend voorkomt, klinkt door de spiekers. Ik druk op een knopje, dat ervoor zorgt dat de jongens in de studio me kunnen horen.

'Oké, als het goed is hebben jullie de tekst voor je liggen.' Ze stappen achter de microfoon vandaan om de tekst, die we net geschreven hebben, te pakken.

'Laten we gewoon beginnen en dan zien we wel hoe en wat. Klaar voor?' Ik zie vooral Kesper hard knikken, maar misschien ligt dat ook wel aan mijn verbeelding. Ze doen hun koptelefoons op en ik laat de muziek opnieuw starten. Ik kan horen wat ze doen, en voor een eerste keer klinkt het echt goed. Als ze klaar zijn steek ik mijn duim op.

'Dat was top! Laten we het nog één keer doen, maar misschien dan met wat aanpassingen.' Ik sta op en loop de studio in, Martins ogen houden me goed in de gaten. Als ik ze wat tips heb gegeven over de tweestemmigheid en timing, onderbreekt Kesper mij.

'En jij dan?' Ik kijk hem raar aan.

'En ik? Ik zit gewoon daar.' Ik haal glimlachend mijn schouders op.

'Moet jij niet wat zingen?' vraagt hij door.

'Als ze het kan, waarom niet?' zegt Olivier in zijn gebrekkige Engels. Ik kijk ze met grote ogen aan; hier had ik niet op gerekend!

'Ik weet niet of dat een goed idee is.'

'Kom op! Kes zegt het niet voor niets! We zien het wel, ik heb er in ieder geval vertrouwen in.' vult Luc aan. Thomas loopt naar me toe en overhandigt mij zijn koptelefoon.

'Maar, het kan helemaal niet. Ik heb helemaal geen tekst om te zingen.'

'Jawel hoor,' zegt Kesper.

'wij zingen namelijk samen.' Ik zie Luc's ogen oplichten.

'Nou, kom op dan!' De rest van de jongens rent de studio uit en gaan achter het bureau staan. Ik kijk Kesper bang aan.

'Kesper, ik kan dit helemaal niet. Ik kan helemaal niet tippen aan jullie!'

'Verstand op nul en gaan. That's life, weet je nog?' Ik knik langzaam.

'Jij kan dit. Ik heb je horen zingen in je kamer en het klonk echt goed. Jij zingt en ik pas me aan jou aan. Niet aan al die mensen denken, kijk gewoon naar mij. Niets aan de hand.' Ik adem diep in en uit en zet dan de koptelefoon op mijn hoofd. Hij kijkt me bemoedigend toe. Ik sluit mijn ogen als ik de muziek hoor starten. Ik weet wanneer ik moet beginnen, maar laat uiteindelijk toch hem beginnen.

Maybe there's something you're afraid to say

Maybe everything was meant to be this way

We staan tegenover elkaar in de microfoon te zingen en blijven elkaar aankijken. Beiden bewegen we op onze eigen manier op de maat. Even later val ik in en laat hij mij alleen. We klinken alsof we dit al jaren doen.

I want to be with you until the sun falls from the sky

I want to be your favourite hello and your hardest goodbye

I want to be everything you didn't know you were looking for

Ik kijk opzij en zie de rest lachend naar ons kijken. Als we een moment niets te zingen hebben, kijken we elkaar aan. Hij knikt me bemoedigend toe als hij weet dat ik nu een moeilijke noot uit het refrein moet zingen. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem.

As long

As we stay together

We will be okay

We will be alright

Nadat hij de laatste twee zinnen heeft meegezongen, spelen we het nummer uit en doen onze koptelefoons af. We lopen samen de studio uit om het resultaat te horen. Luc staat met grote ogen en met zijn handen in zijn haar, letterlijk.

'Wauw. Ik bedoel-wauw...' zegt hij. Ik lach om zijn reactie. Olivier beweegt niet en blijft alleen maar van ons naar de studio kijken, compleet in shock. Thomas haalt onbegrijpelijk een hand door zijn haar.

'Deze zag ik serieus niet aankomen... Jullie leken, damn. Gewoon een stel of zo!' zegt hij.

'Martin, wanneer komt het nummer uit?' vraagt Olivier. Martin doet een paar passen naar voren.

'Nou, als jullie zelf er al zo onder de indruk zijn moet het de fans ook wel in de smaak vallen! Ik denk dat we het al een paar dagen eerder kunnen uitbrengen, we hebben nog een aantal fotoshoots en persconferenties, maar dat komt wel goed.' Hoorde ik serieus fotoshoots? En nog persconferentie ook? Zenuwen komen meteen op.

'Jullie hebben nog een uurtje voordat we naar de eerste conferentie moeten, dus fris je op en ik zie jullie zo.' Hij knikt naar ons en ik loop achter de jongens aan het gebouw uit.

'Rachel was het toch?' Ik draai me om als ik door hem wordt teruggeroepen. Ik knik.

'Als ik jou was zou ik uitkijken met Kes. Hij heeft namelijk al een vriendin, maar zij moest door omstandigheden terug naar huis. Ik zag je wel kijken, net.' Ik probeer hem raar aan te kijken.

'Sorry, maar ik weet niet waar je het over hebt.' Hij slaat zijn armen over elkaar heen terwijl hij naar mij toeloopt.

'Doe niet of je dom bent. Jij weet dondersgoed waar ik het over heb, of niet? Je was namelijk zo slim om je hotelkamer niet op slot te doen...' Hij loopt naar de hoek van de ruimte en vist Kespers shirt uit een tas. Zijn shirt die ik vanochtend aan had.

'Van wie is dat?' zeg ik zo nonchalant mogelijk.

'Ja, van wie zou dat nu zijn?' imiteert hij mij.

'Herkenbaar? Wat deed Kes' shirt op jóuw kamer?'

'Dit moet een vergissing zijn. Ik heb niets met hem en wij zijn ook niet geïnteresseerd in elkaar. Punt. Moet ik het nog duidelijker maken?' Nu pas heb ik door wat Kesper bedoelde vanochtend; Martin is alleen maar aardig wanneer het hem uitkomt. Hij windt persoon na persoon om zijn vinger.

'Ik houd jou goed in de gaten, jongedame. Met mij zijn spelletjes spelen namelijk heel erg lastig.' sist hij naar mij. Ik knijp mijnogen tot spleetjes, om te laten zien dat ik me niet laat afschrikken door hemen loop dan weg.